Η αναγνώριση λαθών οδηγός ομαλής δημοσιονομικής προσαρμογή.

 

peloponnisiaki.gr

 – 7 Ιουνίου 2013

Κατηγορία: Άποψη

του Σαράντου Λέκκα

οικονομολόγου

Δυο τεχνοκρατικές εκφράσεις  που εκ πρώτης όψεως δεν δημιουργούν ιδιαίτερη εντύπωση , αυτή της εσωτερικής υποτίμησης και αυτή του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή έχουν διαμορφώσει πρωτόγνωρες κοινωνικές και οικονομικές καταστάσεις στην χώρα μας.

Αναφερόμαστε στην εκ πρώτης άποψης εντύπωση διότι οι μη μυημένοι στα οικονομικά μένουν αδιάφοροι στο άκουσμα τους, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό,  αφού δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι οι δυο αυτές εκφράσεις εμπεριέχουν εκρηκτικές δυνάμεις κατά την υλοποίηση τους ως μέσα αποκατάστασης της δημοσιονομικής τάξης.

Ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής με απλά λόγια καταγράφει τις επιπτώσεις των μέτρων που λαμβάνονται για την μείωση του ελλείμματος στην οικονομία,  δηλαδή για κάθε ευρώ μέτρων πόσο μειώνεται το εθνικό εισόδημα.

Στην ουσία ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα δείκτη αντοχών όλων εκείνων που καλούνται να θυσιάσουν μέρος της ευημερίας τους και του βιοτικού επιπέδου τους για να επιτύχει η περίφημη δημοσιονομική προσαρμογή.

Εσωτερική υποτίμηση είναι ο μηχανισμός επαναφοράς μιας οικονομίας σε υγιείς δημοσιονομικούς δρόμους , με βασικό άξονα την μείωση της ζήτησης των φυσικών πρόσωπων και  της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας στο σύνολο της.

Στην πραγματικότητα και εκλαϊκεύοντας πλήρως την λειτουργία τους στην σημερινή μνημονιακή Ελλάδα θα λέγαμε ότι η εσωτερική υποτίμηση είναι ο μηχανισμός υλοποίησης των στόχων που έχουν επιλεγεί και ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής είναι ο καταμετρητής των πεπραγμένων. Το άσχημο για την περίπτωση της Ελλάδος είναι η υποτίμηση των επιπτώσεων της μνημονιακής πολιτικής από τους σχεδιαστές της.

Η αποδοχή του ΔΝΤ ότι οι επιπτώσεις των μέτρων είναι πολλαπλάσιες από τις συνήθεις , δεδομένου ότι η εμπειρία προγραμμάτων  εξυγίανσης μιας οικονομίας ήθελε  ο δημοσιονομικός

πολλαπλασιαστής  να φθάνει το 0,5 , δηλαδή για κάθε ευρώ μέτρων  η επίπτωση στο ΑΕΠ να είναι 50 λεπτά, αποδεικνύει ότι δεν ελήφθησαν υπόψη οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής περίπτωσης. Πλέον είναι  γνωστό ότι ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής για την μνημονιακή Ελλάδα φθάνει το 1,7, δηλαδή για κάθε ευρώ μέτρων  η επίπτωση στο ΑΕΠ  είναι 1 ευρώ και εβδομήντα λεπτά. Βέβαια ο συνδυασμός ορισμένων γεγονότων οδηγεί σε σκέψεις συνομοσιολογικού χαρακτήρα.

Οι αναφορές που γίνονται για την σκοπιμότητα διόγκωσης του ελλείμματος του 2009 καθώς και η απουσία διαπραγμάτευσης για το είδος και το μέγεθος του προγράμματος που θα συνοδεύει τις δανειακές συμβάσεις μπορεί να ειναι απλές συμπτώσεις ή τμήμα σχεδιασμού για την δημιουργία υπόβαθρου σοκ-επέμβασης στο δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας με αποδέκτες όλες τις χώρες (κυρίως του νότου)που δημοσιονομικά απέχουν από τα δεδομένα της γερμανικής πειθαρχίας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η μεθοδολογία του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή και η υιοθέτηση της πρακτικής εφαρμογής του μέσω της εσωτερικής υποτίμησης δεν μπορούν να μεταβληθούν όταν οι συνέπειες είναι τέτοιας μορφής που αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας.

Η αποδοχή από το ΔΝΤ ότι η συνταγή για την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια που όριζαν τα Δημοσιονομικά Σύμφωνα της Ενωσης είναι λάθος εκ των πραγμάτων δημιουργεί εντυπώσεις αλλά κυρίως ανοίγει συζητήσεις για την επόμενη ημέρα.

Οι αγκιτάτορες της πολιτικής σκηνής θα την χρησιμοποιήσουν προς την κατεύθυνση ανατροπής του συνόλου της προσπάθειας που έχει δρομολογηθεί.

Οι σώφρονες όμως θα επιδιώξουν να την χρησιμοποιήσουν θετικά με την έννοια ότι αυτή την στιγμή η χώρα μας έχει ανάγκη από χρόνο και ως εκ τούτου κάθε χρονική επιμήκυνση , κάθε διευκόλυνση , κάθε ελαστική εφαρμογή θα οδηγήσει στην ομαλή υλοποίηση των συμφωνηθέντων με την τρόικα.

Η αποδοχή του λάθους πολιτικής σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία επαναφοράς οικονομίας και κοινωνίας σε στρεβλές εποχές. Ο μύθος του Σίσυφου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση αυτή την φορά να βρει εφαρμογή.

Αυτό που ξεκίνησε πρέπει να τελειώσει , όμως με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία , όχι όπως χρησιμοποιήθηκε κατά το παρελθόν όπου με λαϊκίστικο τρόπο η ευαισθησία μπερδεύτηκε με το κομματισμό και την φαυλότητα  αλλά με αυτό που βάζει πάνω από όλα την αξιοπρέπεια του ατόμου και της κοινωνίας.