Η χαμένη ευκαιρία τιθάσευσης της κερδοσκοσκοπίας
του Σαράντου Λέκκα
οικονομολόγου
Ο πολιτικός κόσμος σε διεθνές επίπεδο έχασε την μεγάλη ευκαιρία να επιβάλει ένα νέο πλαίσιο δραστηριοποίησης του διεθνούς κεφαλαίου όταν βρίσκονταν σε θέση ισχύος.
Η ευκαιρία αυτή δόθηκε την περίοδο 2008-2009 όταν το διεθνές κεφάλαιο επιζητούσε χέρι βοηθείας για να επιβίωση της μεγαλύτερης από το 1930 χρηματοπιστωτικής κρίσης, που το ίδιο με την απληστία που το διέκρινε είχε δημιουργήσει.
Ο πολιτικός κόσμος όμως δεν βρήκε το θάρρος να επανασχεδιάσει τις δομές που απαιτούσαν οι νέες συνθήκες, ίσως διότι λειτουργούσε υπό καθεστώς ανταποδοτικότητας .
Όταν επί δεκαετίες οι χρηματοοικονομικές καμπάνιες των πολιτικών χρηματοδοτούνταν από προϊόντα του κεφαλαίου ήταν απόλυτα φυσικό οι πολιτικοί να τελούν υπό την προστασία του σε σημείο που να θεωρούνταν υπάλληλοι του.
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η αχίλλειος πτέρνα του σύγχρονου πολιτικού συστήματος και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν διαμορφώθηκε ένα νέο πλαίσιο δραστηριοποίησης του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
Η ευκαιρία δυστυχώς χάθηκε.
Η χρονική περίοδος που θα έπρεπε να αναζητηθούν οι νέες δομές πέρασε χωρίς τίποτα καινούργιο να σχεδιαστεί.
Η υποχρέωση ανταποδοτικότητας απλά διέσωσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών χωρίς να λάβει κανένα ουσιαστικό και πρακτικό ενέχυρο.
Η κοινή γνώμη διαποτίστηκε με το ιδεολογικό πλαίσιο της αναχρηματοδότησης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που ήθελε η βοήθεια να περιλαμβάνει όρους αλλαγής του μέχρι τότε άπληστου σκηνικού και φυσικά τιμωρία όσων διάβηκαν τον χρηματοοικονομικό Ρουβικώνα με άπληστο τρόπο περιμένοντας νέα πλαίσια λειτουργίας όσων αγορών δημιούργησαν την μεγαλύτερη σύγχρονη χρηματοοικονομική κρίση.
Η κοινή γνώμη για μια ακόμη φορά έπεσε θύμα των λεκτικών προθέσεων αφού μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει στην συμπεριφορά των αγορών .
Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η θέση ισχύος.
Πλέον το διεθνές κεφάλαιο βρίσκεται στην θέση των πολιτικών της διετίας 2008-2009.
Η ισχύς έχει περάσει ξανά στους άπληστους κερδοσκόπους.
Οι πολιτικοί είναι πλέον και πρακτικά ανίσχυροι.
Έχοντας με τα χρήματα των φορολογούμενων βγάλει από τον μονόδρομο της κατάρρευσης τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς εκλιπαρούν για την συγκατάβαση τους.
Ο πολίτικος κόσμος με την διάσωση των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων δημιούργησε το πλαίσιο της κρίσης χρέους που βιώνει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Διέσωσε το κερδοσκοπικό κεφάλαιο με τρόπο που υποθήκευε το μέλλον και τις προοπτικές των λαών.
Η κρίση χρέους που αντιμετωπίζουν σήμερα οι χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης δεν αποτελεί παρά το κόστος της υποχρέωσης ανταποδοτικότητας των πολιτικών έναντι των χρηματοδοτών τους .
Οι λαοί ασφυκτιούν διότι οι υπάλληλοι του κερδοσκοπικού κεφαλαίου έπαιξαν τον ρόλο τους χωρίς να εξασφαλίσουν το ελάχιστο για αυτούς που τους ψήφισαν.
Ποια μέτρα να ληφθούν για την ομαλή και ορθολογική λειτουργία των αγορών όταν η αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους στηρίζεται εν ΄ πολλοίς στην ανταπόκριση αυτών που αποκαλούμε αόριστα αγορές ;
Με ποιο σθένος και με ποια λογική ένα πολτικός θα λάβει μέτρα κατά της αχαλίνωτης απληστίας των κερδοσκόπων όταν γνωρίζει τις ανάγκες της χώρας του για νέα δάνεια;
Με ποιο σθένος και με ποια εσωτερική δύναμη ο πολιτικός κόσμος θα αντιδράσει στις μεθοδεύσεις των χρηματοοικονομικών κύκλων να τοποθετήσουν σε θέσεις κλειδιά τους ανθρώπους τους;
Με ποιο σθένος και με ποια αξιοπρέπεια ο πολιτικός κόσμος θα αφυπνιστεί όταν γνωρίζει ότι η δύναμη που αντλεί από το εκλογικό σώμα έχει απολεσθεί στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των διαχρονικών χρηματοδοτών του.
Είναι επομένως αναμενόμενο αυτοί που έχουν ισχυροποίηση την θέση τους να επιβάλουν πρακτικές και ανθρώπους.
Είναι αναμενόμενο οι ισχυροί παίκτες του διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος να τοποθετούν μέλη του δικτύου επιρροής τους στις θέσεις του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Πρωθυπουργού της Ιταλίας.
Μέλη της λεγόμενης κυβέρνησης της Goldman Sachs θεωρούνται τόσο ο Μάριο Ντράγκι όσο και ο Μάριο Μόντι.Οι πολιτικοί παραμερίζονται έχοντας χάσει την λαϊκή στήριξη οπότε θεωρούνται άχρηστοι.
Όσο η λαϊκή στήριξη στους πολιτικούς ήταν δεδομένη οι άνθρωποι του παρασκηνίου δεν είχαν άλλη επιλογή από την χρησιμοποίηση των πολιτικών σε θέσεις που οι δημοκρατικοί κανόνες επέβαλαν.
Από την στιγμή που αυτή χάθηκε , το παρασκήνιο εν μια νυκτί ήρθε στο προσκήνιο έχοντας πριν φτιάξει το υπόβαθρο του μονόδρομου.
Ποιο ήταν αυτό, απλά, η θεοποίηση των τεχνοκρατών ως μοναδική λύση αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ peloponnisiaki.gr– 22 Οκτωβρίου 2012.
του Σαράντου Λέκκα
οικονομολόγου
Ο πολιτικός κόσμος σε διεθνές επίπεδο έχασε την μεγάλη ευκαιρία να επιβάλει ένα νέο πλαίσιο δραστηριοποίησης του διεθνούς κεφαλαίου όταν βρίσκονταν σε θέση ισχύος.
Η ευκαιρία αυτή δόθηκε την περίοδο 2008-2009 όταν το διεθνές κεφάλαιο επιζητούσε χέρι βοηθείας για να επιβίωση της μεγαλύτερης από το 1930 χρηματοπιστωτικής κρίσης, που το ίδιο με την απληστία που το διέκρινε είχε δημιουργήσει.
Ο πολιτικός κόσμος όμως δεν βρήκε το θάρρος να επανασχεδιάσει τις δομές που απαιτούσαν οι νέες συνθήκες, ίσως διότι λειτουργούσε υπό καθεστώς ανταποδοτικότητας .
Όταν επί δεκαετίες οι χρηματοοικονομικές καμπάνιες των πολιτικών χρηματοδοτούνταν από προϊόντα του κεφαλαίου ήταν απόλυτα φυσικό οι πολιτικοί να τελούν υπό την προστασία του σε σημείο που να θεωρούνταν υπάλληλοι του.
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η αχίλλειος πτέρνα του σύγχρονου πολιτικού συστήματος και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν διαμορφώθηκε ένα νέο πλαίσιο δραστηριοποίησης του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
Η ευκαιρία δυστυχώς χάθηκε.
Η χρονική περίοδος που θα έπρεπε να αναζητηθούν οι νέες δομές πέρασε χωρίς τίποτα καινούργιο να σχεδιαστεί.
Η υποχρέωση ανταποδοτικότητας απλά διέσωσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών χωρίς να λάβει κανένα ουσιαστικό και πρακτικό ενέχυρο.
Η κοινή γνώμη διαποτίστηκε με το ιδεολογικό πλαίσιο της αναχρηματοδότησης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που ήθελε η βοήθεια να περιλαμβάνει όρους αλλαγής του μέχρι τότε άπληστου σκηνικού και φυσικά τιμωρία όσων διάβηκαν τον χρηματοοικονομικό Ρουβικώνα με άπληστο τρόπο περιμένοντας νέα πλαίσια λειτουργίας όσων αγορών δημιούργησαν την μεγαλύτερη σύγχρονη χρηματοοικονομική κρίση.
Η κοινή γνώμη για μια ακόμη φορά έπεσε θύμα των λεκτικών προθέσεων αφού μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει στην συμπεριφορά των αγορών .
Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η θέση ισχύος.
Πλέον το διεθνές κεφάλαιο βρίσκεται στην θέση των πολιτικών της διετίας 2008-2009.
Η ισχύς έχει περάσει ξανά στους άπληστους κερδοσκόπους.
Οι πολιτικοί είναι πλέον και πρακτικά ανίσχυροι.
Έχοντας με τα χρήματα των φορολογούμενων βγάλει από τον μονόδρομο της κατάρρευσης τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς εκλιπαρούν για την συγκατάβαση τους.
Ο πολίτικος κόσμος με την διάσωση των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων δημιούργησε το πλαίσιο της κρίσης χρέους που βιώνει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Διέσωσε το κερδοσκοπικό κεφάλαιο με τρόπο που υποθήκευε το μέλλον και τις προοπτικές των λαών.
Η κρίση χρέους που αντιμετωπίζουν σήμερα οι χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης δεν αποτελεί παρά το κόστος της υποχρέωσης ανταποδοτικότητας των πολιτικών έναντι των χρηματοδοτών τους .
Οι λαοί ασφυκτιούν διότι οι υπάλληλοι του κερδοσκοπικού κεφαλαίου έπαιξαν τον ρόλο τους χωρίς να εξασφαλίσουν το ελάχιστο για αυτούς που τους ψήφισαν.
Ποια μέτρα να ληφθούν για την ομαλή και ορθολογική λειτουργία των αγορών όταν η αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους στηρίζεται εν ΄ πολλοίς στην ανταπόκριση αυτών που αποκαλούμε αόριστα αγορές ;
Με ποιο σθένος και με ποια λογική ένα πολτικός θα λάβει μέτρα κατά της αχαλίνωτης απληστίας των κερδοσκόπων όταν γνωρίζει τις ανάγκες της χώρας του για νέα δάνεια;
Με ποιο σθένος και με ποια εσωτερική δύναμη ο πολιτικός κόσμος θα αντιδράσει στις μεθοδεύσεις των χρηματοοικονομικών κύκλων να τοποθετήσουν σε θέσεις κλειδιά τους ανθρώπους τους;
Με ποιο σθένος και με ποια αξιοπρέπεια ο πολιτικός κόσμος θα αφυπνιστεί όταν γνωρίζει ότι η δύναμη που αντλεί από το εκλογικό σώμα έχει απολεσθεί στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των διαχρονικών χρηματοδοτών του.
Είναι επομένως αναμενόμενο αυτοί που έχουν ισχυροποίηση την θέση τους να επιβάλουν πρακτικές και ανθρώπους.
Είναι αναμενόμενο οι ισχυροί παίκτες του διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος να τοποθετούν μέλη του δικτύου επιρροής τους στις θέσεις του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Πρωθυπουργού της Ιταλίας.
Μέλη της λεγόμενης κυβέρνησης της Goldman Sachs θεωρούνται τόσο ο Μάριο Ντράγκι όσο και ο Μάριο Μόντι.Οι πολιτικοί παραμερίζονται έχοντας χάσει την λαϊκή στήριξη οπότε θεωρούνται άχρηστοι.
Όσο η λαϊκή στήριξη στους πολιτικούς ήταν δεδομένη οι άνθρωποι του παρασκηνίου δεν είχαν άλλη επιλογή από την χρησιμοποίηση των πολιτικών σε θέσεις που οι δημοκρατικοί κανόνες επέβαλαν.
Από την στιγμή που αυτή χάθηκε , το παρασκήνιο εν μια νυκτί ήρθε στο προσκήνιο έχοντας πριν φτιάξει το υπόβαθρο του μονόδρομου.
Ποιο ήταν αυτό, απλά, η θεοποίηση των τεχνοκρατών ως μοναδική λύση αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ peloponnisiaki.gr– 22 Οκτωβρίου 2012.
