Οι αγκιτάτορες της πολιτικής σκηνής

21.2.2013 —Στα χαρακτηριστικά ενός αγκιτάτορα εμπεριέχονται τα βασικά γνωρίσματα των δημαγωγών και των λαϊκιστών . Εκμεταλλεύονται τους φόβους και τις αγωνίες των πολιτών , μιλούν παθιασμένα ποντάροντας στα κατώτερα ένστικτα τους ενώ αδιαφορούν παντελώς για τις συνέπειες των πράξεων τους

Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου σε  περιόδους που θα τις χαρακτηρίζαμε ως άρρωστες , είτε πολιτικά , είτε οικονομικά , είτε πολιτισμικά , είτε ηθικά  εμφανίζεται ένα είδος πολιτικών  που με λόγους , συνθήματα και καταγγελίες προσπαθούν να ξεσηκώσουν τον κόσμο προς την κατεύθυνση που αυτοί επιθυμούν .
Η μνημονιακή Ελλάδα προσφέρεται για την εμφάνιση τέτοιων πολιτικών .
Με την ανεργία στα  ύψη , την ύφεση να διαπερνά όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας , με την υπερφορολόγηση , με την μείωση του βιοτικού επιπέδου είναι απόλυτα φυσικό τα συνθήματα , οι πύρινοι λόγοι  να ξεσηκώνουν τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που νομίζουν ότι υπάρχουν εύκολοι δρόμοι .
Οι πολιτικοί αυτοί  μιλούν παθιασμένα , μεγαλοποιούν ακόμη  και τις ασήμαντες παραμέτρους  και κυρίως δεν έχουν αναστολές .
Ο λόγος για τους αγκιτάτορες  της ελληνικής πολίτικης σκηνής.
Εμφανίζονται ως μέντορες των δικαιωμάτων τους ευελπιστώντας ότι θα τους ξεσηκώσουν , θα τους κινητοποιήσουν εναντίων των πολιτικών τους αντιπάλων .
Στα χαρακτηριστικά ενός αγκιτάτορα εμπεριέχονται τα βασικά γνωρίσματα των δημαγωγών και των λαϊκιστών .
Εκμεταλλεύονται τους φόβους και τις αγωνίες των πολιτών , μιλούν παθιασμένα ποντάροντας στα κατώτερα ένστικτα τους ενώ αδιαφορούν παντελώς για τις συνέπειες των πράξεων τους .
Παροτρύνουν τους έλληνες πολίτες να μην πληρώνουν διόδια , να μην πληρώνουν εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς να μην πληρώνουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ , να μην πληρώνουν τους φόρους, να μην πληρώνουν τις δόσεις των δανείων τους και γενικά να μην πληρώνουν υποχρεώσεις που για αυτούς είναι συνέπεια επαχθών χρεών .
Είναι οι ίδιοι  που σφυρίζουν αδιάφορα όταν τα χρέη βεβαιώνονται στις εφορίες ή όταν κόβεται το ρεύμα ή όταν εκδίδονται διαταγές πληρωμής από τις τράπεζες.
Είναι οι ίδιοι που έλεγαν ότι θα πάρουν τις καταθέσεις από τις τράπεζες και θα τις δώσουν ως δάνεια στους απλούς πολίτες και στις επιχειρήσεις .
Είναι οι ίδιοι που μιλούσαν για σύγχρονη σεισάχθεια των τραπεζικών δανείων ξεχνώντας ότι κάποιος πρέπει να πληρώσει το κόστος των διαγράφων .
Είναι οι ίδιοι που χωρίς να έχουν καμία γνώση του αντικείμενου για το όποιο υποτίθεται ότι αγωνίζονται διαδίδουν εύκολες λύσεις .
Είναι οι ίδιοι που υπερασπίζονται τους τρομοκράτες νομίζοντας ότι η ελληνική κοινωνία έχει καταρρεύσει και ηθικά .
Κάνουν μέγιστο λάθος .
Όσοι ποντάρουν στο γεγονός ότι η οικονομική κατάρρευση της χώρας και η πτώση του βιοτικού επιπέδου θα οδηγήσει στην μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς ακραία πολιτικά σχήματα απλά δεν γνωρίζουν το απλό Έλληνα πολίτη .
Ο οποίος ,μπορεί να περνά δύσκολα και να αγωνίζεται καθημερινά για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της οικογενείας του , όμως σε καμία περίπτωση δεν θα απεμπολήσει αρχές και ήθη που τον χαρακτηρίζουν διαχρονικά .
Ο απλός πολίτης κατά το παρελθόν έπεσε θύμα δημαγωγών .
Σήμερα καλείται να πληρώσει ένα λογαριασμό που κατά το μεγαλύτερο μέρος του είναι προϊόν των ΑνδρεοΠαπανδρεικών πρακτικών .
Σήμερα μια νέα ομάδα δημαγωγών αυτή του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας   ότι μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας περνούν δύσκολες στιγμές ευελπιστεί ότι θα βρει ευήκοα ώτα .
Η πραγματικότητα τους διαψεύδει .
Οι απλοί πολίτες γνωρίζουν  το πως και το  γιατί η χώρα έφτασε στα σημερινά επίπεδα .
Σε καμία περίπτωση  δεν θα ξανακάνουν τα λάθη του παρελθόντος.
Οι πρακτικές των αγκιτατόρων  του πολιτικού βίου της χώρας  σήμερα προκαλούν το δημόσιο αίσθημα .
Η ελληνική κοινωνία περιμένει  από τους πολιτικούς το αυτονόητο , την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος  και όχι την πυροδότηση καταστάσεων  που διχάζουν και αμαυρώνουν την  εικόνα της χώρας .
Ο απλός πολίτης έχει ανάγκη από ελπίδα , από αισιοδοξία  , από προοπτική.
Αηδιάζει  με τους ινστρούχτορες  και τους δημαγωγούς , αηδιάζει με την  σκέψη ότι υπάρχει περίπτωση  αυτά τα ακραία πολιτικά συνονθυλεύματα μπορεί να αναλάβουν τις τύχες  της χώρας.
 ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
 ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Η αχαλίνωτη απληστία συνεχίζεται.

του Σαράντου Λέκκα.

οικονομολόγου

Όταν τον Οκτώβριο του 2008 στην σύνοδο της G8 στην Ουάσιγκτον συμφωνήθηκε η μεταρρύθμιση του μορφώματος που εκκόλαπτε κρίσεις οι κυβερνήσεις βρίσκονταν σε θέση ισχύος.

Είχαν το ηθικό πλεονέκτημα , είχαν την δυναμική της πραγματικότητας, είχαν την συντριπτική πλειοψηφία των απλών πολιτών με το μέρος τους και κυρίως είχαν συνταυτιστεί με την κυρίαρχη άποψη που ήθελε κάθαρση και άμεση εφαρμογή κανόνων και πλαισίων δραστηριοποίησης των δυνάμεων της αγοράς.

Η αποστροφή της διεθνούς κοινότητας για τους τεχνοκράτες και τους μηχανισμούς της κρίσης ήταν τέτοιας μορφής που κάθε μέτρο επιστροφής στην νομιμότητα όσο σκληρό και εάν ήταν επικροτούνταν ως μέτρο κατά της απληστίας και των παράπλευρων συνεπειών της.

Τότε εν μέσω της κρίσης η δυναμική των μεταρρυθμίσεων είχε προκριθεί ως μονόδρομος ώστε να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα τιμωρίας των θυτών και επανόδου στην νομιμότητα ενός συστήματος που δεν είχε όρια και αρχές.

Από τότε παρότι έχουν περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει.

Οι κυβερνήσεις απέμειναν στους λεκτικούς λεονταρισμούς και η δυναμική των αλλαγών έχασε τόσο την εμβέλεια της όσο και το ευνοϊκό περιβάλλον. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η θέση ισχύος.

Πλέον το διεθνές κεφάλαιο βρίσκεται στην θέση των πολιτικών της διετίας 2008-2009. Η ισχύς έχει περάσει ξανά στους άπληστους κερδοσκόπους. Οι πολιτικοί είναι πλέον και πρακτικά ανίσχυροι.

Έχοντας με τα χρήματα των φορολογούμενων βγάλει από τον μονόδρομο της κατάρρευσης τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς εκλιπαρούν για την συγκατάβαση τους. Ο πολιτικός κόσμος με την διάσωση των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων δημιούργησε το πλαίσιο της κρίσης χρέους που βιώνει σήμερα κυρίως η  Ευρωπαϊκή Ένωση.

Διέσωσε το κερδοσκοπικό κεφάλαιο με τρόπο που υποθήκευε το μέλλον και τις προοπτικές των λαών.

Η κρίση χρέους που αντιμετωπίζουν σήμερα οι χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης δεν αποτελεί παρά το κόστος της υποχρέωσης ανταποδοτικότητας  των πολιτικών έναντι των χρηματοδοτών τους.

Οι λαοί ασφυκτιούν διότι οι υπάλληλοι του κερδοσκοπικού κεφαλαίου έπαιξαν τον ρόλο τους χωρίς να εξασφαλίσουν το ελάχιστο για αυτούς που τους ψήφισαν.

Ποια μέτρα να ληφθούν για την ομαλή και ορθολογική λειτουργία των αγορών όταν η αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους στηρίζεται εν’ πολλοίς στην ανταπόκριση αυτών που αποκαλούμε αόριστα αγορές;

Με ποιο σθένος και με ποια λογική ένα πολιτικός θα λάβει μέτρα κατά της αχαλίνωτης απληστίας των κερδοσκόπων όταν γνωρίζει τις ανάγκες της χώρας του για νέα δάνεια;

Με ποιο σθένος και με ποια εσωτερική δύναμη ο πολιτικός κόσμος θα αντιδράσει στις μεθοδεύσεις των χρηματοοικονομικών κύκλων να τοποθετήσουν σε θέσεις κλειδιά τους ανθρώπους τους;

Με ποιο σθένος και με ποια αξιοπρέπεια ο πολιτικός κόσμος θα αφυπνιστεί όταν γνωρίζει ότι η δύναμη που αντλεί από το εκλογικό σώμα έχει απολεσθεί στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των διαχρονικών χρηματοδοτών του. Είναι επομένως αναμενόμενο αυτοί που έχουν ισχυροποίηση την θέση τους να επιβάλουν πρακτικές και ανθρώπους.

Η περίπτωση της AIG είναι ενδεικτική της αχαλίνωτης απληστίας και κυρίως της προκλητικής αχαριστίας του κερδοσκοπικού κεφαλαίου.

Μέτοχοι  με επικεφαλής τον Διευθύνοντα Σύμβουλο, δηλαδή τον άνθρωπο που διοικούσε τον ασφαλιστικό γίγαντα μέχρι και το 2005 κατέθεσαν αγωγή κατηγορώντας το αμερικανικό δημόσιο ότι ενέργησε σε βάρος των μετόχων παραβιάζοντας το θεμελιώδες δικαίωμα της ιδιωτικής περιουσίας αποκτώντας το 92% του κεφαλαίου έναντι δανείου 182 δις €.

Υποστηρίζουν ότι δεν αποζημιώθηκαν από την κρατικοποίηση σε αντίθεση με τους πελάτες της AIG που έλαβαν δισεκατομμύρια δολάρια.

Υποστηρίζουν επίσης ότι το δάνειο των 182 δις € δόθηκε με υψηλό επιτόκιο της τάξεως του 14% , δηλαδή υποστηρίζουν ότι η διάσωση της εταιρείας έγινε με επαχθείς όρους καλώντας δε την σημερινή διοίκηση να στηρίξει τον αγώνα τους.

Ζητούν δε από το αμερικανικό δημόσιο ως αποζημίωση το ποσό των 25 δις δολαρίων.

Η πρόκληση είναι μεγάλη, το θράσος απύθμενο, όμως το υπόβαθρο της αχαριστίας έχει δημιουργηθεί εκ του γεγονότος ότι η  ισχύς έχει περάσει ξανά στους άπληστους κερδοσκόπους με τους  πολιτικούς να είναι και πάλι  ανίσχυροι.