Πως η ύφεση μπορεί να γίνει πιο ανεκτή.
ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΛΕΚΚΑ-Οικονομολόγου.

Οι εαρινές προβλέψεις των διεθνών οργανισμών για την ελληνική οικονομία συνηγορούν ότι το 2009 θα είναι έτος αρνητικής ανάπτυξης. Το ΔΝΤ κάνει λόγο για αρνητικό ρυθμό της τάξεως του 0,2% και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για αρνητικό ρυθμό της τάξεως του 0,9%.Εάν συμβεί αυτό, πράγμα που αμφιβάλουμε, θα είναι η πρώτη φορά από το 1993 που η χώρα μας θα έχει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης, δεδομένου ότι τότε είχε καταγράψει αρνητικό ρυθμό της τάξεως του 1,6%.Προσωπικά αμφιβάλουμε για την προοπτική αρνητικού ρυθμού ανάπτυξης διότι οι διεθνείς οργανισμοί δεν έχουν λάβει υπόψη τους δύο παράγοντες.Πρώτον τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση για την ενίσχυση ορισμένων τομέων που έχουν πληγεί από την κρίση, όπως για την οικοδομή και τον κλάδο του αυτοκινήτου και δεύτερον ότι η παραοικονομία στη χώρα, ύψους 40% του ΑΕΠ, θεωρείται ισχυρό υπόβαθρο ανάπτυξης.Ακόμη και με αρνητικό ρυθμό, όμως, επίπεδα που δεν φθάνουν ούτε τη μία μονάδα στη σημερινή συγκυρία θεωρούνται ικανοποιητικά εάν συγκριθούν με τα αντίστοιχα των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών.Στην Ενωση των «27» μόνο η Κύπρος θα έχει θετικό ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 0,3%, ενώ κράτη όπως η Ιρλανδία θα έχει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 9%, η Ιταλία -4,4%, η Ισπανία -3,2% και η Πορτογαλία -3,7%.Στη βάση αυτή η αναθεώρηση του ελλείμματος είναι κάτι το φυσιολογικό. Οταν προϋπολογίζεις, έχοντας υπόψη θετικό ρυθμό της τάξεως του 1,1% και στη συνέχεια λόγω της διεθνούς συγκυρίας ο ρυθμός περιορίζεται, τότε οι σχεδιασμοί για την άντληση εσόδων αλλά και αυτοί των δαπανών είναι φυσιολογικό ότι θα εκτροχιασθούν.Είναι επομένως λογική συνέχεια η αύξηση του ελλείμματος στο 5,1% έναντι της αναθεωρημένης πρόβλεψης για έλλειμμα 3,7% για το 2009.Ομιλούμε για αναθεωρημένη πρόβλεψη διότι η αρχική εκτίμηση ήταν για έλλειμμα της τάξεως του 1,6% στη συνέχεια 2,3% και μετά 2,9%.Οι αναθεωρήσεις των μεγεθών είναι σύνηθες φαινόμενο των τελευταίων μηνών και αρκεί να σκεφθούμε ότι η χειμερινή πρόβλεψη του ΔΝΤ για την ανάπτυξη της ευρωζώνης για το 2009 ήταν της τάξεως του -2%, ενώ η εαρινή ήταν της τάξεως του -4,2%.Ανάλογες προβλέψεις έχει κάνει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τελευταία που θέλει την ευρωζώνη να παρουσιάζει αρνητικό ρυθμό της τάξεως του 4%.Αρνητικότερες προβλέψεις όμως προδιαγράφουν και ζοφερότερες ημέρες για τους εργαζόμενους.Οι εαρινές προβλέψεις της Κομισιόν θέλουν αύξηση της ανεργίας για την Ελλάδα από τα επίπεδα του 7,7% του 2008 στα επίπεδα του 9,1% το 2009 και στα επίπεδα του 9,7% το 2010.Το άκρως ανησυχητικό είναι ότι σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης η Κομισιόν προβλέπει απώλεια 8,5 εκατ. θέσεων εργασίας τη διετία 2009-2010.Απώλεια θέσεων σημαίνει μεγαλύτερες δαπάνες για επιδόματα και αντίστοιχα λιγότερα έσοδα, πράγμα που καταληκτικά οδηγεί σε μεγαλύτερα ελλείμματα. Ανεργία όμως σημαίνει και αλλαγή του τρόπου διαβίωσης με πρώτη μεταβολή την κατάργηση κάθε πολυτέλειας όπως αυτής των διακοπών.Τέτοιου είδους αλλαγές όμως αναμένεται να επηρεάσουν άμεσα τη βαριά βιομηχανία της χώρας μας τον τουρισμό, ο οποίος καθορίζει κατά 15% τον ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης.Οι παράπλευρες απώλειες της διεθνούς κρίσεως είναι μεγάλες και σαφέστατα επηρεάζουν όλους τους παραγωγικούς τομείς της χώρας.Με δεδομένο όμως ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη η ύφεση εμφανίζει μεγάλο βάθος και ως εκ τούτου, όπως υπολογίζεται, περί τα 13 κράτη συνολικά έως το 2010 θα βρίσκονται σε επιτήρηση, πρέπει να θεωρείτε βέβαιο ότι η προσαρμογή στη δημοσιονομική ορθοδοξία θα γίνει με ήπιο τρόπο.Μια τέτοια εξέλιξη θα βάλει τέλος στα σενάρια που θέλουν την απότομη και βίαιη προσαρμογή στο κριτήριο του ελλείμματος εντός διετίας για την Ελλάδα, κάτι που σημαίνει φορολογικές επιβαρύνσεις μεταξύ 5,5-6,5 δισ. ευρώ.Η μεγαλύτερη του αναμενόμενου ύφεση πιστεύουμε ότι θα αλλάξει τους προσανατολισμούς της Κομισιόν, κάνοντας πιο ήπιες τις εντολές της προς τα κράτη-μέλη.Στη βάση αυτή εάν τα χρονικά περιθώρια αντί της διετίας διευρυνθούν στην τριετία, τότε τα χέρια του οικονομικού επιτελείου λύνονται αλλά και το φορτίο για τους απλούς πολίτες δεν θα είναι δυσβάστακτο.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 30/6/2009)

Η συρρίκνωση της Ηθικής υπεροχής της Ν.Δ.
Πηγή : ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ

Η επαναλαμβανόμενη επωδός των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών της ΝΔ μετά την δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών είναι ότι έλαβαν το μήνυμα.
Προσωπικά αμφιβάλλουμε.
Το μήνυμα ο απλός πολίτης της χώρας το είχε δώσει από το φθινόπωρο του 2007 όταν έδινε στην κυβέρνηση της ΝΔ νίκη με όρους δεύτερης ευκαιρίας .
Τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη δεν κατανόησαν τότε ότι η κοινωνική επιρροή της ΝΔ μειώνονταν και μάλιστα σημαντικά.
Τον Μάρτιο του 2004 είχαν ψηφίσει την ΝΔ 3,35 εκατομμύρια ψηφοφόροι .
Ψηφίσαν διότι η ΝΔ υπερείχε στον ηθικό τομέα .
Οι πολίτες είχαν αηδιάσει με τα σκάνδαλα , την κακοδιαχείριση , τις μίζες , την διαφθορά , την ατιμωρησία και ήθελαν μια νέα διακυβέρνηση με όρους διαφάνειας , εντιμότητας και ταπεινότητας.
Οι απλοί ψηφοφόροι δεν είχαν ψηφίσει την ΝΔ ούτε για το πρόγραμμα της , ούτε για την διακήρυξη περί ανασυγκρότησης του κράτους .
Την ψηφίσαν διότι ήθελαν μια εξουσία με νέο ήθος και ύφος.
Τον Σεπτέμβριο του 2007 η ΝΔ ψηφίσθηκε από 3 εκατ. Πολίτες με την επιρροή της να μειώνεται κατά 350 χιλιάδες ψηφοφόρους.
Το μήνυμα δεν ελήφθη με αποτέλεσμα στις φετινές ευρωεκλογές η επιρροή να μειωθεί κατά 1,3 εκατ. ψηφοφόρους σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2007 και κατά 1,7 εκατ. ψηφοφόρους σε σχέση με τις εθνικές του 2004.
Το μήνυμα αυτή την φορά ήταν ισχυρότατο.
Η συρρίκνωση της κοινωνικής επιρροής οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην συρρικνώσει της ηθικής υπεροχής της ΝΔ.
Τα σκάνδαλα ,η αλαζονεία και η ατιμωρησία αηδίασαν τους Νεοδημοκράτες οι οποίοι συνειδητά απείχαν από τις κάλπες.
Με εξαίρεση ορισμένες δεκάδες Νεοδημοκρατών που κατευθύνθηκαν προς το ΛΑΟΣ και τους Οικολόγους -Πρασίνους , η πλειοψηφία δεν επέλεξε κάτι άλλο ,και ο λόγος απλός : ο Κώστας Καραμανλής .
Η πλειοψηφία όσων ψηφίσαν την ΝΔ στις βουλευτικές του 2004 και του 2007 συνεχίζουν να πιστεύουν στην ακεραιότητα , το ήθος και την εντιμότητα του πρωθυπουργού .
Από κει και μετά αρχίσει ο προβληματισμός.
Το βασικό πρόβλημα κυβέρνησης ,κόμματος και δημόσιας διοίκησης είναι η επιλογή των προσώπων που καλούνται να εφαρμόσουν την κυβερνητική πολιτική. Οι επιλογές στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι από γραφικές (όπως συμβαίνει με τις Διοικήσεις των νοσοκομείων ),ελάχιστα πειστικές (όπως συμβαίνει με τους προέδρους των ασφαλιστικών ταμείων ) , κοντόφθαλμες (όπως συμβαίνει με τους Γενικούς Γραμματείς Υπουργείων) και κοινωνικά αδόκιμες (όπως συμβαίνει στους τομείς της υγείας ,της Δικαιοσύνης και της Ασφάλειας).
Ο Νεοδημοκράτης δεν ψήφισε στις ευρωεκλογές την ΝΔ όχι γιατί είχε πληγεί από την οικονομική κρίση , όχι γιατί η καθημερινότητα δεν είχε βελτιωθεί ,αλλά γιατί είχε σιχαθεί από συμπεριφορές υπουργών , βουλευτών , κομματικών και κρατικών στελεχών.
Οι συμπεριφορές αυτές έχουν πληγώσει τον Νεοδημοκράτη.
Η άρνηση του να υπερψηφίσει την ΝΔ είναι ένα μήνυμα προς τον πρωθυπουργό να αλλάξει πρόσωπα με χαρακτηριστικά εντιμότητας και κύρους.
Ο Νεοδημοκράτης έχει πικραθεί διότι ορισμένοι έχουν υιοθετήσει πρακτικές που δεν συμβαδίζουν με την φιλοσοφία της ΝΔ.
Πολλοί παροτρύνουν τον πρωθυπουργό να αλλάξει πολιτική ,να πάρει πρωτοβουλίες, να βελτιώσει το κυβερνητικό έργο και γενικώς να αναπροσαρμόσει τακτική και στρατηγικές.
Βαρύγδουπες προτάσεις , χωρίς νόημα όμως αφού δεν δίνουν λύση στο βασικό πρόβλημα αυτό της ηθικής τάξης.
Εκείνο που απαιτείται είναι η ανόρθωση της ηθικής υπεροχής η οποία μπορεί να γίνει μόνο μέσα από επιλογές Υπουργών , κομματικών και κρατικών στελεχών που να πληρούν τις βασικές αρχές της εντιμότητας και του ήθους .

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ISTHMOS.GR ΣΤΙΣ 22/6/2009)

Η Νέα Δημοκρατία στην Κορινθία.

Τα αριθμητικά δεδομένα των ευρωεκλογών για τον νομό Κορινθίας λίγο πολύ είναι γνωστά .
Η αποχή έφθασε στο 45% έναντι 34% των ευρωεκλογών του 2004 , η διαφορά μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων από τα επίπεδα του 8,73% υπέρ της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 2004 και του 2,04% υπέρ της ΝΔ στις εθνικές του 2007 έφθασε στο 5,63% υπέρ του ΠΑΣΟΚ.
Η ΝΔ έχασε τους 13 από τους 15 δήμους του νομού με εξαίρεση τους δήμους Φενεού και Σολυγείας ενώ σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2004 έχασε περί τους 14,7 χιλιάδες ψηφοφόρους .
Στις ευρωεκλογές του 2004 την είχαν ψηφίσει 40,5 χιλιάδες ψηφοφόροι και στις φετινές 25,8 χιλιάδες ψηφοφόροι .
Τα αριθμητικά δεδομένα δίνουν την εικόνα της πολιτικής πραγματικότητας στην Κορινθία .
Για την ΝΔ αυτή η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη και αυτό διότι μια σειρά από δεδομένα δραματοποιούν περαιτέρω την εικόνα του κόμματος .
Ο Κορίνθιος Νεοδημοκράτης έχει απογοητευθεί από συμπεριφορές πολιτικών στελεχών που κρίνονται με τους επιεικέστερους των χαρακτηρισμών ως πολιτικά και κοινωνικά απαράδεκτες .
Η ΝΔ στην Κορινθία έχει τρεις βουλευτές κάτι που έχει να ξανασυμβεί από την δεκαετία του 70 .
Παρόλα αυτά όμως καμιά δυναμική δεν έχει δημιουργηθεί από τον Σεπτέμβριο του 2007 από την αριθμητική αυτή υπεροχή.
Ο λόγος απλός και έχει να κάνει με την στελέχωση του ψηφοδελτίου.
Όταν διαμορφώνεται ψηφοδέλτιο στην βάση των προτιμήσεων που έχουν κάποια επώνυμα στελέχη με απώτερο στόχο την εύκολη επανεκλογή τους τότε είναι λογικό και επόμενο η έλλειψη ανταγωνισμού να οδηγεί στην εκλογή ή επανεκλογή στελεχών που είναι πολιτικά και τεχνοκρατικά ανεπαρκή.
Εάν στην ανεπάρκεια προστεθούν η αλαζονεία και η υπεροψία τότε εύκολα γίνεται αντιληπτή η αιτία απομάκρυνσης 15 χιλιάδων ψηφοφόρων από την ΝΔ.
Ο Κορίνθιος Νεοδημοκράτης έχει αηδιάσει από πρακτικές και συμπεριφορές που είναι μακράν των αρχών της παράταξης .
Ο Κορίνθιος Νεοδημοκράτης έχει απογοητευθεί από την έλλειψη σεβασμού που επιδεικνύουν ορισμένα πολιτικά στελέχη που νομίζουν ότι ο Υπουργικός ή ο βουλευτικός θώκος όπως και η συμμετοχή σε κάποιο ΔΣ ή σε κάποια διοικητική θέση τους δίνει το δικαίωμα να μην λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων του νομού.
Ο Κορίνθιος Νεοδημοκράτης έχει εκνευρισθεί από την απουσία έστω και μιας τυπικής προσέγγισης από το πολιτικό δυναμικό της ΝΔ προς την κατεύθυνση ανάδειξης προβλημάτων κοινού ενδιαφέροντος
Ο Κορίνθιος Νεοδημοκράτης έχει καταγράψει πρακτικές που υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα σε βάρος του συνόλου .
Στις ευρωεκλογές τιμωρηθήκαν η έπαρση , η αλαζονεία , η ανεπάρκεια , η υπεροψία και η αδιαφορία προς τον απλό πολίτη.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν .
Η επανάκτηση της εμπιστοσύνης προϋποθέτει επιστροφή σε αξίες και αρχές που έχουν καταστρατηγηθεί.
Το ερώτημα είναι , εάν το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό μπορεί να αλλάξει την έξωθεν κακή μαρτυρία που το ίδιο έχει διαμορφώσει.
Κατά την άποψη μας απαιτείται στην παρούσα φάση αναδιάταξη του πολιτικού δυναμικού με ορθολογικότερα ( είναι απαράδεκτη και κοινωνικά και πολιτικά μη αποδεκτή η εικόνα των πολυθεσιτών ) και αντικειμενικότερα κριτήρια.
Η ανανέωση είναι επιπλέον επιτακτική ανάγκη και μάλιστα πρέπει να έχει χαρακτήρα ολοκληρωτικά ριζικό.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ISTHMOS.GR- ΣΤΙΣ 13/6/2009)

Πώς δεν φθάσαμε σε ένα νέο Breton Woods.
Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΛΕΚΚΑ -Οικονομολόγου

Οταν ένα γεγονός κρίνεται με χρονική απόσταση, τότε οι διαπιστώσεις που γίνονται είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και μακράν των έντεχνων ιδεοληψιών και επικοινωνιακών σκοπιμοτήτων που το περιβάλλουν.Χωρίς να θέλουμε να απομυθοποιήσουμε τη Διάσκεψη του Λονδίνου, που πραγματοποιήθηκε στις 2 Απριλίου 2009, δύο γεγονότα που έλαβαν χώρα ορισμένες ημέρες νωρίτερα, στην ουσία δρομολόγησαν το περιεχόμενο των αποφάσεών της.Το πρώτο γεγονός ήταν η Συνοδός Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις 20 Μαρτίου στις Βρυξέλλες.Εκεί οι «27» επαναβεβαίωσαν τον πλήρη σεβασμό τους στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και συμφώνησαν ότι τα μέχρι σήμερα δημοσιονομικά πακέτα ύψους 200 δισ. ευρώ (1,5% του ΑΕΠ των «27») είναι αρκετά για να οδηγήσουν σε νέες επενδύσεις, στην τόνωση της ζήτησης και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.Στην ουσία οι Ευρωπαίοι έλεγαν «όχι» στις αμερικανικές προτροπές για αύξηση των δημοσιονομικών πακέτων, με στόχο την τόνωση των οικονομιών.Ελεγαν «όχι», γνωρίζοντας ότι σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, στην Ευρώπη υπάρχουν αυτόματοι σταθεροποιητές, όπως για παράδειγμα το επίδομα ανεργίας, οι οποίοι λειτουργούν συμπληρωματικά των διαφόρων προγραμμάτων στήριξης της πραγματικής οικονομίας. Οι ευρωπαίοι των «27» είχαν χρηματοδοτήσει τις τράπεζες με 2,9 τρισ. ευρώ, ισοδύναμο του 23% του ΑΕΠ, ενώ την πραγματική οικονομία είχαν χρηματοδοτήσει με 200 δισ. ευρώ, ισοδύναμο του 1,5% του ΑΕΠ.Οι επιλεκτικές ευαισθησίες ήταν ευκρινέστατες.Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν την πολιτική των επιλεκτικών παρεμβάσεων ειδικά προς τομείς που θεωρούνταν ως πηγή κακών.Αντί νέων δημοσιονομικών πακέτων οι Ευρωπαίοι συμφώνησαν να στηρίξουν θεσμικές παρεμβάσεις και να προχωρήσουν στη θέσπιση νέας νομοθεσίας αναφορικά με τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, με τα κερδοσκοπικά κεφαλαία, τις αποζημιώσεις και τα μπόνους των μεγαλοστελεχών, τους φορολογικούς παραδείσους, ενώ συμφώνησαν επίσης στη βελτίωση των κανονισμών λειτουργίας και εποπτείας των χρηματοοικονομικών αγορών.Το δεύτερο γεγονός που χαρακτηρίζεται σπάνιο και πρωτοφανή ήταν η συνάντηση του πρωθυπουργού της Βρετανίας με τη Διεθνή των Τραπεζιτών στις 24 Μαρτίου 2009.Στην πρωθυπουργική κατοικία, 13 κορυφαίοι τραπεζίτες από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ασία και την Αφρική συναντήθηκαν με αντικείμενο την αναθεώρηση των λειτουργιών, των μηχανισμών, αλλά και της γενικότερης φιλοσοφίας που διέπει το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα.Το εντυπωσιακό ήταν ότι οι τραπεζίτες ζήτησαν από τον Βρετανό πρωθυπουργό πράγματα που οι πολιτικοί δεν τολμούσαν ούτε να συζητήσουν.Ζήτησαν για παράδειγμα την επαναφορά του νομού Γκλας-Σίγκαλ, του νόμου που διαχώριζε τη λιανική από την επενδυτική τραπεζική, του νόμου έμβλημα που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της κρίσης του 1929, ζήτησαν τη ριζική αναθεώρηση του τρόπου πληρωμής των τραπεζικών στελεχών και φυσικά ζήτησαν τη συμβολή της G-20 για την αποκατάσταση της τάξης στους ισολογισμούς των τραπεζικών ιδρυμάτων.Η φιλοσοφία των τραπεζιτών αποκωδικοποιούνταν από τη φράση ότι οι τράπεζες τελούν δημόσιο έργο και θα πρέπει να διέπονται από τη φιλοσοφία του νόμου Γκλας-Σίγκαλ. Στη συνάντηση αυτή συμφωνήθηκε ότι το τραπεζικό σύστημα πρέπει να αλλάξει και ότι ο κεντρικός στόχος της αλλαγής πρέπει να είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.Στην ουσία οι τραπεζίτες ζήτησαν ένα νέο πρόσωπο για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Προσωπικά πιστεύουμε ότι αυτά τα δύο γεγονότα που προηγήθηκαν της Διάσκεψης του Λονδίνου καθόρισαν εν πολλοίς και τα συμπεράσματά της.Ευρωπαίοι και τραπεζίτες προέγραψαν τις αποφάσεις των 20 πολύ πριν αυτοί συναντηθούν. Το μόνο που έκαναν οι ηγέτες της G-20 ήταν να εμφανισθούν αισιόδοξοι για την έξοδο από την κρίση. Εάν εξαιρέσουμε την ενίσχυση του ΔΝΤ με επιπλέον 500 δισ. δολάρια, το ανακοινωθέν που δημοσιοποιήθηκε αφορά μέτρα θεσμικού χαρακτήρα και κυρίως προσδοκίες συνεργασίας με σκοπό την αντιμετώπιση της κρίσης.Στα συμπεράσματα της G-20 εκείνο που πλεόναζε ήταν η αισιοδοξία και η πίστη ότι μέσω της κοινής προσπάθειας όλα θα πάνε καλά. Η παγκόσμια κοινότητα επιζητούσε ομοφωνία και καλό κλίμα μεταξύ των ισχυρών του πλανήτη. Οι τελευταίοι την έδωσαν πλουσιοπάροχα. Ο θρίαμβος της αισιοδοξίας επισκίασε τα πάντα. Ολοι έφυγαν με την πίστη ότι όλα πλέον θα πάνε καλά.Η G-20, που δημιουργήθηκε το 1999 μετά την κρίση του 1997-1998, που είχε διαλύσει την Ασία και τη Ρωσία, στο Λονδίνο εμφανίσθηκε ως παγκόσμια κυβέρνηση που έχει συγκεκριμένο και αποτελεσματικό σχέδιο εξόδου από τη μεγαλύτερη από το 1930 χρηματοπιστωτική κρίση. Ο θρίαμβος της επικοινωνίας είχε συντελεστεί.Ισως δικαίως, αφού το ζητούμενο δεν ήταν τα επιπλέον μέτρα, αυτά λίγο πολύ είχαν αποφασισθεί από τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες, το ζητούμενο ήταν η δημιουργία υπόβαθρου επανάκαμψης της εμπιστοσύνης. Η ενότητα, η αισιοδοξία, το καλό κλίμα και η πίστη για ένα καλύτερο αύριο στοιχίζονταν πίσω από τον διακηρυγμένο στόχο της εμπιστοσύνης, της ελπίδας. Φυσικά αυτό ήταν το εύκολο και για αυτό περιορίσθηκαν σε χωρίς κόστους ευχολόγια.Το Λονδίνο δεν ήταν ούτε θα μπορούσε να είναι ένα νέο Breton Woods. Τότε υπήρχε σαφέστατος νικητής.Στο Λονδίνο δεν υπήρχε νικητής ,διότι δεν υπήρχε πριν τόσο σπουδαίο γεγονός που ο ηττημένος να ήταν απόλυτα ευδιάκριτος. Το δολάριο και η αμερικανική οικονομική ηγεμονία δεν κλονίσθηκαν ούτε στο ελάχιστο. Το μεγάλο πρόβλημα της ρευστότητας δεν κρίθηκε σκόπιμο ούτε να συζητηθεί. Η καθεστηκυία τάξη παρέμεινε ακλόνητη. Λύσεις όμως δεν δόθηκαν και το πρόβλημα ακόμη και εάν η σημερινή κρίση τελειώσει θα παραμείνει. Και το πρόβλημα ακούει στο όνομα ρευστότητα.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 7/6/2009)