Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΦΟΥΣΚΑ

Εάν εξετάσουμε με αντικειμενικό τρόπο την σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα της χώρας τότε διαπιστώνουμε ότι η μεγαλύτερη φούσκα που καταγράφηκε, δεν ήταν ούτε του χρηματιστηρίου, ούτε των ακινήτων, ούτε των πιστώσεων.
Φούσκα ήταν η οικονομία στο σύνολο της.
Πολλές φόρες έχει αναφερθεί ότι το μοντέλο «ανάπτυξης» που στηρίζεται σε δανεικά, σε εισαγωγές, σε επιδοτήσεις, σε ελλείμματα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείτε ούτε υγιές ούτε βιώσιμο.
Πώς να χαρακτηρίσουμε ένα μοντέλο « ανάπτυξης» όταν χωρίς παραγωγική βάση έχει μάθει να βιώνει με αντισυμβατικούς όρους που θεοποιούν την κατανάλωση;
Η μεγαλύτερη φούσκα που καταγράφηκε ποτέ στην σύγχρονη οικονομική ιστορία της χώρας είναι το ίδιο της το ΑΕΠ.
Η φούσκα ξεκίνησε το 2000 και πήρε τέλος το 2008 όταν η διεθνής χρηματοοικονομική κρίση ανέδειξε την ψευδαίσθηση ανάπτυξης που εντέχνως είχε καλλιεργηθεί, αφού το αέναο μιας πορείας που δεν φείδονταν του εύκολου και φθηνού χρήματος είχε υιοθετηθεί από την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Το 2000 το ΑΕΠ της χώρας καταγράφονταν στα 136,3 δις € , ενώ μια οκταετία μετά το 2008 έφθασε τα 232,9 δις € παρουσιάζοντας μια αύξηση της τάξεως των 96,6 δις € ή του 70,9%.
Ιστορικά τα επίπεδα του ΑΕΠ του 2008 ήταν τα υψηλοτέρα που είχαν καταγραφεί στην χώρα μας .
Μεγέθυνση που θα ζήλευαν ακόμη και χώρες με ισχυρή παραγωγική βάση και υγιούς οικονομικούς δείκτες .
Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της φούσκας της περιόδου 2000-2008 θα συγκρίνουμε αυτή την μεγέθυνση με την αντίστοιχη της περιόδου 1955-1963 που για πολλούς θεωρείτε περίοδος αναδιάταξης των παραγωγικών δομών της χώρας .
Το 1955 το ΑΕΠ της χώρας καταγράφονταν στα 72,9 δις δραχμές ενώ μια οκταετία αργότερα το 1963 έφθασε στα επίπεδα των 143,7 δις δραχμών καταγράφοντας μια αύξηση της τάξεως των 70,8 δις δραχμών ή 76,8 % με ετήσιο μέσο όρο ανάπτυξης της τάξεως του 8,8%.
Η μεγέθυνση όμως της 8ετιας 1955-1963 είχε ως υπόβαθρο τις ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου που αυξήθηκαν κατά 177,7% με ετήσιο μέσο όρο κατά 13,6% και τις ακαθάριστες ιδιωτικές επενδύσεις που αυξηθήκαν κατά 166,1% με ετήσιο μέσο όρο αύξησης  κατά 13%.
Η μεγέθυνση της 8ετιας 2000-2008 που στηρίχτηκε;
Μόνο στην κατανάλωση, η οποία κάλυπτε το 75% του εγχώριου προϊόντος.
Μόνο το άνοιγμα του εμπορικού ισοζυγίου του 2008 με έλλειμμα της τάξεως των 40,99 δις € αποκαλύπτει το σαθρό υπόβαθρο της αναπτυξιακής ψευδαίσθησης .
Η υιοθέτηση του ευρώ, τα χαμηλά επιτόκια , οι αυξημένες πιστώσεις , η λαϊκίζουσα εισοδηματική πολιτική που είχε πάρει διαζύγιο από την παραγωγικότητα, η συνδιοίκηση των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών από πολιτικούς ινστρούχτορες και συνδικαλιστές (μετρημένες στα δάκτυλα οι διαχειριστές του δημοσίου χρήματος με υγιή και τεχνοκρατικό τρόπο), η διαφθορά και η μετατροπή του κρατικού τομέα σε λάφυρο της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας , δημιούργησαν ένα σαθρό πλαίσιο λειτουργίας , τον λογαριασμό του οποίου καλούμεθα να πληρώσουμε όλοι μας μέσω των μνημονίων .
Έχει ειπωθεί πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψευδαίσθηση από αυτή που πιστεύει στο αέναο.
Δυστυχώς για τους Έλληνες η 8ετια 2000-2008 δημιούργησε τέτοιες ψευδαισθήσεις που σήμερα ακόμη και τα αυτονόητα να  θεωρούνται εξωπραγματικά.
Η βασική αρχή κάθε υγιούς οικονομικής μονάδος , αυτή που θέλει τον ισοσκελισμό των εσόδων  με τα έξοδα δεν μπορεί εύκολα να υιοθετηθεί και αυτό διότι,  οι μύθοι που καλλιεργήθηκαν μέχρι και το 2008 ήθελαν την ελληνική οικονομία να μην υπόκεινται σε καμία οικονομική θεωρία και πρακτική.
Μια σειρά από ιδεολογήματα και αυτοσχεδιασμοί δημιούργησαν υπόβαθρα ελλειμμάτων που σταδιακά μετατράπηκαν σε βρόγχο που σήμερα αναγνωρίζεται ως πρόβλημα δημοσίου χρέους.
Μετά από 8 χρόνια μεγεθύνθηκε το εγχώριο προϊόν κατά 96,6 δις € κάτι που κατά την προσωπική μας άποψη συνιστά φούσκα , την μεγαλύτερη που γνώρισε η ελληνική πραγματικότητα.
Όπως κάθε φούσκα έτσι και αυτή του ΑΕΠ της περιόδου 2000-2008, με μια αφορμή , στην περίπτωση μας η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση , έσκασε.
Δυστυχώς το σπάσιμο κάθε φούσκας γίνεται εντονότερα ορατό από την σταδιακή δημιουργία της.
Για την χώρα μας μέσα σε μια τριετία 2009-2011 το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 14 ποσοστιαίες μονάδες και κατά 24,4 δις και έπεται συνέχεια .

Ο φωτισμός του Ακροκορινθου.

( άρθρο του Σαράντου Λέκκα )

 

Όταν το επιβλητικότερο φυσικό Μνημείο της Πελοποννήσου με το μεγαλύτερο κάστρο όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης σε έκταση 250 στρεμμάτων και μήκος τειχών 3.000 μέτρων δεν προβάλλεται από τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας με τρόπο αντάξιο της ιστορίας του αλλά και των σύγχρονων μορφών προσέλκυσης τουριστών τότε υπάρχει πρόβλημα που χρήζει αντιμετώπισης .
Ο λόγος για τον Ακροκόρινθο , το Άστρο των Άστρων , τον παντεπόπτη και κλειδοκράτορα της Πελοποννήσου , όπως έχει χαρακτηριστεί .
Πράγματι με ύψος 575 μέτρων ο Ακροκόρινθος τραβά το βλέμμα όλων όσων έχουν κατεύθυνση την Πελοπόννησο και την Δυτική Ελλάδα .
Το πρόβλημα εντοπίζεται στη έλλειψη επαρκούς φωτισμού του .
Ο ηλεκτροφωτισμός του, κίνηση ιδιαίτερου συμβολισμού πραγματοποιήθηκε το 2004 , καταστράφηκε στις πυρκαγιές του Ιουλίου 2007 , επανήλθε λίγο αργότερα ενώ η σημερινή του κατάσταση θέλει τον ημιφωτισμό του από δυο μόνο προβολείς .
Μέχρι πρόσφατα υπήρχε η εσφαλμένη εντύπωση ότι ο φωτισμός του Κάστρου δεν ήταν εφικτός διότι είχαν κλαπεί τα καλώδια .
Πρόσφατη έρευνα της εφημερίδας ‘ΑΚΡΟΚΟΡΙΝΘΟΣ’ δείχνει ότι τα καλώδια βρίσκονται στην θέση τους, όμως κάποιοι έχουν σπάσει τους προβολείς .
Στην βάση αυτή ,εδώ και μήνες , γιατί είναι τόσο δύσκολη η αντικατάσταση τους από τους αρμοδίους φορείς , είτε υπουργείο Πολιτισμού λέγεται αυτό , είτε περιφέρεια Πελοποννήσου ;
Υπάρχει λόγος που ένα τέτοιο επιβλητικό μνημείο μένει στο σκοτάδι;
Ποιους εξυπηρετεί μια τέτοια κατάσταση , ποιος χάνει από μια τέτοια κατάσταση, εκτός από την ευνομούμενη πολιτεία ;
H νομιμότητα επιβάλει την υλοποίηση των αποφάσεων της πολιτείας έναντι περιθωριακών ή οικολογικών σχεδιασμών.
Εκτός ,εάν η απόφαση ηλεκτροφωτισμού έχει αναιρεθεί .
Εφόσον κάτι τέτοιο δεν υφίσταται τότε τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας πρέπει να επιβάλουν την νομιμότητα.
Η αντικατάσταση ή όπου επιτρέπεται η επισκευή των υλικών που έχουν καταστραφεί , πρέπει να γίνει άμεσα.
Ο πλήρης ηλεκτροφωτισμός του Ακροκόρινθου επιβάλλεσαι να αποκατασταθεί.

ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
(ΔΗΜΟΣΙΕΘΥΗΚΕ ΣΤΟ e-korinthos ΣΤΙΣ 25/11/2012)

Αλλαγή προσέγγισης των προβλημάτων

Οι καταστάσεις που βιώνει η ελληνική κοινωνία είναι πρωτόγνωρες ενώ εάν δεν υπήρχαν οι παραδοσιακοί ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί τότε η κοινωνική αποσύνθεση θα μετέτρεπε την ύφεση σε κοινωνική έκρηξη .

Βλέποντας τα στατιστικά στοιχεία για την φορολογική επιβάρυνση νοικοκυριών και επιχειρήσεων κατά την τελευταία τριετία παρατηρούμε ότι η δημοσιονομική προσαρμογή βασίζεται μονόπλευρα στην αύξηση των εσόδων από την αύξηση των φόρων κάθε είδους και κάθε κατηγορίας .
Ενώ η αναπτυξιακή εάν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μια δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να στηρίζεται κατά τα 2/3 στην περικοπή των δαπανών και κατά το υπόλοιπο στην αύξηση των φόρων  έχει επιλεγεί η εύκολη λύση της επιβολής άμεσης φορολογίας με τρόπο που  δεν συνάδει σε μια ευνομούμενη κοινωνία .
Το άσχημο μιας τέτοιας τακτικής είναι ότι περά από τις στρεβλώσεις που δημιουργεί στην πραγματική οικονομία έχει πεπερασμένα όρια .
Η φοροδοτική ικανότητα επιχειρήσεων και νοικοκυριών είναι σχετική με το εισόδημα όταν ομιλούμαι για νοικοκυριά και με τα έσοδα και τα κέρδη  όταν ομιλούμαι για επιχειρήσεις .
Η ελληνική πατέντα αποσύνδεσης των φόρων από τα εισοδήματα μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να αντέχει παρά, την κατάρρευση των αμοιβών και των κερδών και παρά την μείωση της απασχόλησης, διότι υπάρχει το λίπος των αποταμιεύσεων .
Η πλειοψηφία νοικοκυριών και επιχειρήσεων αυτή την χρονική περίοδο αιμορραγεί αποταμιευτικά για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις άμεσες υποχρεώσεις οι οποίες κατά το μεγαλύτερο τμήμα τους οφείλεται σε φόρους .
Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται πλέον στην επόμενη περίοδο όπου η συρρίκνωση ή και ο μηδενισμός των αποταμιεύσεων δεν θα μπορεί να λειτουργεί ως έσχατος μηχανισμός στήριξης υποχρεώσεων και βιοτικού επιπέδου.
Οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τα Μνημόνια επιβάλουν την συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής με κάθε μέσο .
Οι αποκλίσεις της εκτέλεσης του προϋπολογισμού θα οδηγούν αυτόματα στην επιβολή νέων μέτρων , οι αστοχίες δηλαδή θα πληρώνονται άμεσα και μάλιστα με μέτρα ισοδύναμου περιεχομένου .
Όταν για την διετία 2013-2014 δρομολογούνται μέτρα 13,5 δις € εν’ μέσω  διόγκωσης της ανεργίας σε ποσοστά πρωτόγνωρα για την χώρα  και όταν η συρρίκνωση της οικονομικής  δραστηριότητας το 2012 συμπληρώνει 5 χρόνια , τότε η περαιτέρω αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης πρέπει να θεωρείται ιδανική συνταγή αυτοχειρίας .
Η δημοσιονομική προσαρμογή όπως χρονικά έχει επιβληθεί από τους δανειστές μας πλέον θα κινείται με όρους που δεν θα λειτουργούν προς όφελος της πραγματικής οικονομίας .
Η δημοσιονομική προσαρμογή του 2010 μετά την αναθεώρηση έφθασε τις 4,8 εκατοστιαίες μονάδες από 6 που αρχικώς είχε προϋπολογισθεί πράγμα που οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο βαθμός δυσκολίας της γενικότερης προσπάθειας επιστροφής στην δημοσιονομική ορθοδοξία αυξάνεται καθώς η προσπάθεια προσκρούει πλέον στον σκληρό πυρήνα των ελλειμμάτων .
Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα εύκολα τελείωσαν και μάλλον έχουν δίκιο αφού η μείωση του ελλείμματος στο 10,5% κατά το 2010 αποτελεί το εύκολο τμήμα της δημοσιονομικής προσαρμογής .
Η διόγκωση του ελλείμματος στο 15,4% κατά το 2009 με μη επαναλαμβανόμενες δαπάνες  καθώς και η περικοπή μισθών και συντάξεων με οριζόντιο τρόπο μείωσε εύκολα το έλλειμμα το 2010 κατά 5,2 εκατοστιαίες μονάδες.
Κατά το 2011 η περαιτέρω μείωση ήταν της τάξεως της 1,6 εκατοστιαίας μονάδας ενώ είχε προγραμματισθεί τουλάχιστον διπλάσια .
Το έλλειμμα μειώθηκε στο 9% , όμως ο βαθμός δυσκολίας έδειχνε ότι ο επόμενος στόχος της μείωσης στο 5,4% για το 2012 θα ήταν δύσκολα επιτεύξιμος .
Πλέον η περιστολή του ελλείμματος δεν θα είναι το ίδιο εύκολη αφού θα προσκρούει στο διαρθρωτικό πυρήνα τους  με αποτέλεσμα οι κοινωνικές αντιστάσεις που έχουν να κάνουν με δομές και αγκυλώσεις δεκαετιών  να δημιουργούν εχθρικό περιβάλλον.
Επιπλέον η ύφεση που ξεκίνησε το 2008 και τείνει να πάρει διαστάσεις μεσοπρόθεσμης διάρκειας εκ των πραγμάτων δημιουργεί εκρηκτικό μίγμα .
Την τετραετία  2008-2011 η συρρίκνωση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος έφτασε  το 13,9% πράγμα που καθιστά την ύφεση ως την μεγαλύτερη των τελευταίων 50ετων, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την περαιτέρω μείωση της τάξεως του 6-7% κατά το τρέχον έτος .
Οι καταστάσεις που βιώνει η ελληνική κοινωνία είναι πρωτόγνωρες ενώ εάν δεν υπήρχαν οι παραδοσιακοί  ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί τότε η κοινωνική αποσύνθεση θα μετέτρεπε την ύφεση σε κοινωνική έκρηξη .
Στην βάση αυτή εφόσον το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον γίνεται χειρότερο με την πάροδο του χρόνου η αναζήτηση εσόδων από φυσικά και νομικά πρόσωπα μέσω άμεσης ή έμμεσης φορολογίας ή μέσω σκλήρυνσης της εισοδηματικής πολίτικης δεν θα έχουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα .
Η αλλαγή πολιτικής προσέγγισης των προβλημάτων επιβάλλεται για να μην ισχυριστούμε ότι είναι  μονόδρομος αφού τα αδιέξοδα θα πολλαπλασιάζονται .
                                                                           ΛΕΚΚΑΣ  ΣΑΡΑΝΤΟΣ
                                                                             ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ