Σ. Λέκκας .... Δημοσιονομική αιθαλομίχλη

28.1.2013 —Στην βάση όλων των ανωτέρω πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να γίνεται με τρόπο που δεν θα θίγει ούτε την αξιοπρέπεια αλλά κυρίως ούτε την υγεία των απλών πολιτών

Η προσπάθεια που γίνεται για την μείωση των δίδυμων ελληνικών ελλειμμάτων ( δημοσιονομικό και εξωτερικών συναλλαγών ) πρέπει να αναγνωρισθεί από όλους ως μια πρωτόγνωρη προσπάθεια για τα ελληνικά δεδομένα , τόσο αναφορικά με το εύρος της , όσο και αναφορικά με  την συγκυρία που συντελείται .

Η όλη διαδικασία έχει ως βασικό στόχο την χρηματοδότηση των δαπανών με εγχώριους πόρους , χωρίς δηλαδή την άντληση κεφαλαίων από δανειστές κάθε είδους και προέλευσης .

Σε ότι αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία και για την χρονική περίοδο Ιανουάριος –Νοέμβριος 2012 παρουσιάζει πρωτογενές πλεόνασμα κατά 2,3 δις € , ενώ κατά το ίδιο διάστημα του 2011 εμφάνιζε έλλειμμα της τάξεως των 3,6 δις € .

Αυτό όμως επιτυγχάνεται από το πλεόνασμα των νομικών προσώπων και των ασφαλιστικών ταμείων , δηλαδή από την πασίγνωστη από το παρελθόν άσπρη τρύπα .

Φυσικά κομβικό σημείο παίζει η συγκράτηση των δαπανών.

Στο ενδεκάμηνο Ιανουάριος-Νοέμβριος 2012 οι δαπάνες ανήλθαν στα 89,9 δις € όταν στο αντίστοιχο διάστημα του 2011 έφθαναν τα 100,7 δις €.

Η μείωση των δαπανών κατά 10,8 δις € όμως οφείλετε και στο γεγονός ότι τα χρέη του Δημοσίου προς τους προμηθευτές του αυξήθηκαν την περίοδο Ιανουάριος-Νοέμβριος 2012 κατά 2,6 δις € στα 9,3 δις € από τα 6,7 δις € της αντίστοιχης περιόδου του 2011.

Είναι αδιανόητο να ομιλούμαι για άσπρες τρύπες δημοσίων οργανισμών και ασφαλιστικών ταμείων και άρα μέσω αυτών να μειώνουμε το έλλειμμα ή να ομιλούμαι για πρωτογενή πλεονάσματα την ώρα κατά την οποία μόνο τα ασφαλιστικά ταμεία χρωστούν 4,4 δις € .

Και μπορεί το οικονομικό επιτελείο να προσδοκά την αποπληρωμή των χρεών προς τους προμηθευτές από την λήψη των υπολοίπων δόσεων από τα δάνεια της τρόικας μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2013  και με την προϋπόθεση ότι θα έχουν υποβάλει στοιχεία όλα τα ΝΠΔΔ και τα ασφαλιστικά ταμεία , όμως η εξόφληση είναι το ένα θέμα .

Το άλλο είναι να κλείσουν οι βρύσες των ελλειμμάτων οι οποίες αναφορικά με τα ασφαλιστικά ταμεία και τους υπόλοιπους οργανισμούς του Δημοσίου όχι μόνο δεν έκλεισαν , αφού κατά την περίοδο Ιανουάριος-Νοέμβριος 2012 τα χρέη προς τους προμηθευτές αυξήθηκαν κατά 2,6 δις, αλλά από ότι φαίνεται θα συνεχίσουν να τρέχουν δημιουργώντας εκ νέου χρέη .

Έμμεσα βέβαια τίθεται το θέμα των αναγκών αφού ναι μεν η συρρίκνωση των επιχορηγήσεων για παράδειγμα προς τα ασφαλιστικά ταμεία μειώνει τις δημόσιες δαπάνες πλην όμως οι ανάγκες ενός αξιοπρεπούς συστήματος κρατούν  τις ανάγκες χρηματοδότησης του υψηλότερα από τις ανάγκες εμφάνισης πρωτογενών πλεονασμάτων .

Η λήψη μέτρων υπό το άγχος της πίεσης των δανειστών οδηγεί σε μέτρα αμφιβόλου χρησιμότητας κάτι που διαφαίνεται και από την πορεία των εσόδων  τα οποία κατά την περίοδο Ιανουάριος-Νοέμβριος 2012 μειώθηκαν κατά 4,7 δις € στα 92,3 δις € από τα 97 δις € της αντίστοιχης περιόδου του 2011.

Ορισμένα εξ αυτών δε, παρότι δεν προσφέρουν τίποτα στην αύξηση των εσόδων , όπως η εξομοίωση των τιμών πετρελαίου θέρμανσης με αυτό της κίνησης δημιουργούν υπόβαθρα αυξημένων μελλοντικών  δαπανών για την αντιμετώπιση ασθενειών σχετικών με την αιθαλομίχλη που δημιουργείται από την εναλλακτική πηγή θέρμανσης των πολιτών από καυσόξυλα κάθε είδους και ποιότητας .

Σε ότι αφόρα το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών τα τελευταία στοιχεία της περιόδου Ιανουάριο –Οκτώβριος 2012 δείχνουν μείωση του κατά 14,1 δις € στα 4,1 δις € από τα 18,2 δις € της αντίστοιχης περιόδου του 2010.

Μείωση κατά 77,5% η οποία κατά το ήμισυ οφείλεται στην μείωση του εμπορικού ελλείμματος κατά 7,3 δις € κατά την τελευταία διετία.

Το εμπορικό έλλειμμα μειώθηκε τόσο από την μείωση των εισαγωγών ως απότοκο της εσωτερικής υποτίμησης όσο και από την αύξηση των εξαγωγών .

Οι εισαγωγές αγαθών κατά την τελευταία διετία μειώθηκαν κατά 4,2 δις € στα 18,6 δις € για την περίοδο Ιανουάριο –Οκτώβριος 2012 έναντι 22,8 δις € της αντίστοιχης περιόδου του 2010 .

Οι εξαγωγές αγαθών την ίδια περίοδο αυξήθηκαν κατά 2,1 δις € φθάνοντας τα 11,4 δις € .

Η αύξηση των εισαγωγών δείχνει αλλαγή προτεραιοτήτων ολόκληρης της κοινωνίας με την προσγείωση των υπερφίαλων καταναλωτικών δαπανών μιας οικονομίας που στηρίζονταν σε δανεικά ενώ, η αύξηση των εξαγωγών δείχνει ότι η αύξηση της περίφημης ανταγωνιστικότητας αποδίδει αργά αλλά σταθερά καρπούς.

Εκτός και εάν αυτές οι αυξημένες εξαγωγές είναι τμήματα εικονικής πραγματικότητας ή και στρέβλωσης διαδικασιών που έχουν επιπτώσεις στον Έλληνα πολίτη .

Εάν για παράδειγμα η έλλειψη συγκεκριμένων φαρμάκων στο εσωτερικό της χώρας  είναι αποτέλεσμα των εξαγωγών λόγω του ότι οι πωλήσεις των σκευασμάτων στο εξωτερικό γίνονται σε υψηλότερες τιμές και πάντα τοις μετρητοίς τότε απαιτούνται άλλου είδους χειρισμοί για την αποκατάσταση της τάξης .

Στην βάση όλων των ανωτέρω πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να γίνεται με τρόπο που δεν θα θίγει ούτε την αξιοπρέπεια  αλλά κυρίως ούτε την υγεία των απλών πολιτών.

Άλλο δημοσιονομική προσαρμογή και λιτότητα και άλλο χειροτέρευση των όρων του βιοτικού επιπέδου και ιδιαίτερα άλλο η δημιουργία υπόβαθρων αύξησης της θνησιμότητας ενός ολόκληρου λαού .

Η διαφορετικά , ποιό το όφελος από την δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων όταν η αιθαλομίχλη θα έχει πνίξει το μέλλον στερώντας την υγεία από χιλιάδες συνανθρώπους μας ;

ΛΕΚΚΑΣ  ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Η οικονομία στον αστερισμό των ευσεβών πόθων.

του Σαράντου Λέκκαοικονομολόγου

Εάν δούμε διαχρονικά τον τρόπο που προσεγγίζουμε την πραγματικότητα στην χώρα μας και κυρίως τον τρόπο που την χειριζόμαστε ανεξάρτητα των συγκυριών που επικρατούν θα διαπιστώσουμε ότι κάθε φορά συγχέουμε τα δεδομένα που υπάρχουν με τις ατομικές ανάγκες και τις προσδοκίες μας.
Στην ουσία καταγράφεται μια απόσταση μεταξύ της λογικής και του υφιστάμενου πλαισίου οικονομικής πολιτικής.
Και όλα αυτά ανεξάρτητα εάν οι συγκυρίες είναι θετικές ή αρνητικές.
Στις θετικές συγκυρίες ή σε αυτές που χαρακτηρίζουμε ως θετικές αφού εκ των υστέρων διαπιστώνεται ότι είναι προϊόντα δανεισμού και υπέρμετρου καταναλωτισμού το άνοιγμα μεταξύ αμοιβών και παραγωγικότητας δείχνει το τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα.
Στις αρνητικές συγκυρίες όπως η τρέχουσα,  το άνοιγμα μεταξύ αμοιβών –εσόδων και φορολογίας δείχνει την διάσταση της άλλης όψης αυτής που ξεδιπλώνεται όταν οι δημόσιες ανάγκες επιβάλουν μέτρα με ιδιαίτερη σκληρότητα η οποία ξεφεύγει ακόμη και από τις ακραίες φοροδοτικές ικανότητες όταν οι πιέσεις των πιστωτών και το άγχος κάλυψης των ταμειακών αναγκών κινούνται σε υψηλά επίπεδα.
Και οι δυο προσεγγίσεις είναι λάθος.
Όταν την περίοδο των παχιών αγελάδων οι αμοιβές δεν αντικρίζονται με την παραγωγικότητα τότε το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία υπόβαθρων μεγάλων  ελλειμμάτων και το πέρασμα στην ύφεση και την υποαπασχόληση.
Όταν την περίοδο της ύφεσης το ύψος της φορολογίας δεν λαμβάνει υπόψη τις αμοιβές τότε η αποδοτικότητα των όποιων μέτρων λαμβάνονται θα είναι μικρής εμβέλειες κάτι που θα επιφέρει νέα μέτρα και ένα φαύλο κύκλο μέτρων, λιτότητας, ανεργίας και  ύφεσης.
Οι ελληνικές πατέντες  αποσύνδεσης των αμοιβών από την παραγωγικότητα (θετική συγκυρία) και φορολογίας από τις αμοιβές (αρνητική συγκύρια ) δεν φέρνουν κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Και οι δυο προσεγγίσεις οδηγούν την οικονομία σε χαμηλότερα επίπεδα παράγωγης, απασχόλησης, επενδύσεων και γενικά  σε καταστάσεις που χαρακτηρίζουμε  υφεσιακές.
Το αποτέλεσμα της δημοσιονομικής χαλαρότητας το νιώθουμε όλοι μας σήμερα που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε την μνημονιακή πραγματικότητα.
Το άνοιγμα μεταξύ των αμοιβών και της παραγωγικότητας που καταγράφηκε στις δεκαετίες του 80 και το 90 , δημιούργησε μια τεράστια οικονομική φούσκα που αποτυπώνονταν ολοκληρωτικά στην εντυπωσιακή αύξηση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.
Το άνοιγμα μεταξύ μισθών και φόρων που καταγράφεται την τελευταία διετία όπου ενώ υπάρχει σαφέστατη συρρίκνωση των εισοδημάτων εν τούτοις οι φόροι έμμεσοι  και κυρίως άμεσοι, όπως και οι έκτακτες εισφορές ,αυξάνονται συνεχώς ,δημιουργούντας  μια κατάσταση πρωτόγνωρη που δεν έχει καμία σχέση με τη φοροδιαφυγή.
Άλλο φοροδιαφυγή, δηλαδή εσκεμμένη αποφυγή συγκεκριμένων υποχρεώσεων και άλλο μειωμένη φοροδοτική ικανότητα , δηλαδή ακούσια αποφυγή κάλυψης υποχρεώσεων εξαιτίας αντικειμενικών παραγόντων που δεν έχουν σχέση με  την γενικότερη φιλοσοφία ζωής που είναι προσανατολισμένη με αξίες φορολογικής συνείδησης.
Σήμερα υπάρχουν πολίτες που ενώ μέχρι και την κρίση είχαν  λευκό φορολογική μητρώο  δεν αποπληρώνουν μέρος των φορολογικών τους υποχρεώσεων συνεπεία της ταυτόχρονης μείωσης μισθών και αύξησης φόρων και εισφορών.
Την χρονική περίοδο Ιανουάριος –Δεκέμβριος  2012 οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο αυξήθηκαν κατά 13,2 δις € με τα 5 δις € εξ αυτών να έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμα  τον Αύγουστο , δηλαδή  τον μήνα εκείνο που άρχισαν να αποστέλλονται τα ειδοποιητήρια των φόρων.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα προϋπολογισθέντα έσοδα του 2013 είναι μειωμένα όχι μόνο από αυτά της διετίας 2011-12 όπου η οικονομία βρίσκονταν σε κρίση αλλά και από εκείνα του 2010 , ενώ είναι  στα ίδια επίπεδα  με τα αντίστοιχα του 2008, και όλα αυτά παρά την λήψη μέτρων που ξεπερνούν κατά την τελευταία τριετία τα 50 δις €.
Όμως η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας και η ορθή εκτέλεση του προϋπολογισμού εξαρτάται από την επίτευξη των στόχων.
Στόχων και μέτρων  που τίθενται πλέον εν γνώση  της μειωμένης απόδοσης τους.
Η δημοσιονομική απόδοση των μέτρων που λαμβάνονται εξ αιτίας της συνεχώς μειωμένης φοροδοτικής ικανότητας πλέον κινείται στα επίπεδα της 1 προς 2,5 δηλαδή για και μέτρα 2,5 ευρώ η απόδοση προσεγγίζει μετά βίας το ένα  αποκαλύπτοντας ότι η επιβολή νέων μέτρων δεν θα έχει πλέον  καμία χρησιμότητα.

peloponnisiaki.gr

– 28 Ιανουαρίου 2013-

ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ 

Το εγχώριο πολιτικό  προσωπικό της χώρας έκανε διαχρονικά ότι ήταν δυνατό για να γκρεμίσει το βασικό υπόβαθρο της ελληνικής οικονομίας, το εγχώριο πιστωτικό σύστημα.

Καταρχήν το μέγιστο έγκλημα του ήταν η διόγκωση του δημοσίου χρέους μέσω πολιτικών διεύρυνσης των ελλειμμάτων.

Στην συνέχεια με την ‘οικειοθελή’ συμμετοχή των Τραπεζών στο PSI όπου οι τράπεζες πλήρωσαν ακριβά την υποτιθέμενη διάσωση της ελληνικής οικονομίας.

Αναφερόμαστε στην υποτιθέμενη διάσωση της ελληνικής οικονομίας διότι όπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού 2013 ενώ η μείωση του χρέους από το PSI ήταν 106 δις € σε απόλυτο μέγεθος η τελική μείωση του χρέους έφθασε μόνο τα 15 δις €, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ το χρέος σημείωσε και αύξηση κατά 4,2% .

Το χρέος της γενικής κυβέρνησης στο τέλος του 2012 εκτιμάται ότι θα ανέλθει  στα 340,6 δις € ή 169,5 % του ΑΕΠ έναντι 355,6 δις € ή 165,3% του ΑΕΠ το 2011.

Σε απόλυτα νούμερα μειώθηκε μόνο κατά 15 δις € διότι ενώ από το PSI μειώθηκε κατά 106 δις € στην συνέχεια μια σειρά από απώλειες –ελλείμματα ελαχιστοποίησαν τις υποτιθέμενες ευεργετικές ιδιότητες του κουρέματος των ομόλογων .

Το σαθρό δημόσιο καλύπτει κάθε θυσία, κάθε προσπάθεια .

Ενδιάμεσα με τις άστοχες δηλώσεις τους  που είχαν ως αποτέλεσμα την εκροή δισεκατομμυρίων καταθέσεων.

Μετά  με τις παλινωδίες και τις αστοχίες τους αναφορικά με τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής που είχαν ως αποτέλεσμα η πρόσβαση στην χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με κόστος 1% να είναι αδύνατη και αντί αυτής η εναλλακτική και αναγκαία επιβολή υψηλού κόστους 3-4% του ELA.

Να θυμίσουμε ότι τον Φεβρουάριο του 2012 η χρηματοδότηση των εγχώριων τραπεζών μέσω του ELA έφθασε τα 107,3 δις € όταν τον Ιανουάριο του 2012 ήταν 54 δις €.

Κάθε φορά που η δημοσιονομική προσαρμογή όπως καθορίζονταν από τα μνημόνια βάλτωνε ή κάθε φορά που κάποιος  πολιτικός.

εκδήλωνε δημόσια εικασίες τύπου, η Ελλάδα λίγο πριν την έξοδο από την Ευρωζώνη, το εγχώριο πιστωτικό σύστημα πληγώνονταν και μάλιστα βαριά.

Εάν δούμε την πορεία των καταθέσεων από το 2009 και μάλιστα από τον Σεπτέμβριο όπου οι καταθέσεις έφτασαν στο ανώτερο επίπεδο των 237,82 δις € και μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 οπότε και συρρικνώθηκαν στα 164,38 δις € (σωρευτικές απώλειες 73,44 δις €) σημαντικές εκροές υπήρξαν μετά από ατυχείς δηλώσεις ελλήνων πολιτικών . Βέβαια η μεγάλη ζημία έγινε με την υλοποίηση του PSI .

Ότι είχαν κτίσει οι ελληνικές τράπεζες κατά την χρυσή οκταετία 2003-2010, δηλαδή από την στιγμή που υιοθετήθηκε το ευρώ και μέχρι την υιοθέτηση των Μνημονίων ως λύση του προβλήματος χρέους γκρεμίστηκε με το PSI .

Να θυμίσουμε ότι οι τέσσερις μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες (Εθνική , Πειραιώς, Eurobank, Alpha) την χρυσή οκταετία είχαν παρουσιάσει κέρδη 16,4 δις €, ενώ οι ζημιές που κατέγραψαν το 2011 ήταν άνω των 28 δις €, όπου από την απρόβλεπτη διαδικασία του PSI προέρχονταν τα 24 δις €.

Το PSI και η επιδείνωση της χρηματοοικονομικής κατάστασης νοικοκυριών και επιχειρήσεων οδήγησαν τις εγχώριες τράπεζες στο να βρεθούν με σημαντικά χαμηλότερα των ελάχιστων κεφαλαίων που απαιτούνται από την Τράπεζα Ελλάδος.

Η διέξοδος αναχρηματοδότησης μέσω του Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ήταν μονόδρομος ώστε να επιτρέψει στις βιώσιμες ελληνικές τράπεζες να επανακτήσουν ισχυρούς δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας και να ξαναμετατραπούν σε βασικούς πυλώνες ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Φυσικά η ανακεφαλαιοποίηση είναι η εξ ανάγκης διαδικασία ελέω PSI  όμως οι προοπτικές  του εγχώριου πιστωτικού συστήματος περνούν μέσα από την αναδιάρθρωση του.

Η μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, η ανάγκη αναζήτησης ισχυρών και ικανών να ανταπεξέλθουν της νέας πραγματικότητας τραπεζών οδήγησε στην διαμόρφωση του νέου τοπίου μέσω συγχωνεύσεων και εξαγορών.

Ενώ το  φθινόπωρο του 2012 θα μείνει στην σύγχρονη οικονομική ιστορία  ως εποχή διαμόρφωσης του νέου τραπεζικού χώρου, ο χειμώνας του 2012 θα μείνει στην ιστορία ως μια νέα ατυχή παρέμβαση του δημοσίου στα εσωτερικά στου εγχώριου πιστωτικού συστήματος.

Η συμφωνία της 26ης Νοεμβρίου 2012 για την δόση των 43,7 δις € και για τα επίπεδα  βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους στο 124% το 2020 περνά μέσα από το πρόγραμμα επαναγοράς ομόλογων του ιδιωτικού τομέα.

Η βιωσιμότητα του χρέους για μια ακόμη φορά χτυπά τους υγιείς πόλους του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ για μια ακόμη φορά επιβραβεύει το κερδοσκοπικό κεφάλαιο .

Το τελευταίο βλέπει τα ομολόγα του που δεν  συμμετείχαν στο κούρεμα να αποπληρώνονται  στο ακέραιο και παράλληλα βλέπει τα ομολόγα που αγόρασε στην δευτερογενή αγορά μετά το PSI σε τιμές περί τα 17 λεπτά να αγοράζονται σε διπλάσιες τιμές στα πλαίσια του προγράμματος επαναγοράς.

Είναι απορίας άξιο πως μετά από κάθε απόφαση λογιστικής βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους οι εγχώριες τράπεζες τα ασφαλιστικά ταμεία και τα φυσικά πρόσωπα να μετρούν απώλειες ενώ οι κερδοσκόποι να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους.

Είναι απορίας άξιο πως η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους στραγγαλίζει το εγχώριο  ιδιωτικό κεφάλαιο και πως στην βάση της τελευταίας συμφωνίας για χρέος στα επίπεδα του 124% το 2020 που προϋποθέτει μείωση του κατά 20 εκατοστιαίες μονάδες ή κατά 40 δις€ κατά το ήμισυ, δηλαδή κατά 20 δις € να  αφόρα στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων που έχουν οι ιδιώτες .

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι αυτή την φορά οι απώλειες δεν θα ξεφύγουν από το αμιγώς οικονομικό πλαίσιο, δηλαδή αυτών των απωλειών και περάσουν σε απώλειες θεσμικού χαρακτήρα που έχουν να κάνουν με την αλλοίωση του ιδωτικο-οικονομικού χαρακτήρα του εγχώριου πιστωτικού συστήματος.

θα είναι έγκλημα μια τέτοια προοπτική.

Δεν μπορεί να μειώνεις λογιστικά ένα δημοσιονομικό μέγεθος καταστρέφοντας δομές  που θεωρούνται πυλώνες ανάπτυξης και ομαλής οικονομικής λειτουργίας.

Σταχυολογώντας οικονομικά

– 15 Ιανουαρίου 2013

του Σαράντου Λέκκα
οικονομολόγου
Βιώνουμε την μεγαλύτερη ύφεση που γνώρισε ο δυτικός κόσμος από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ΑΕΠ της χώρας έχει μειωθεί την περίοδο 2008-2012 πάνω από 20% οπότε, η εκτόξευση της ανεργίας σε επιπέδου πανευρωπαϊκού ρεκόρ είναι απότοκος αυτής της ύφεσης .Όμως, πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι και πίσω από τους ανθρώπους κρύβονται δράματα. Η κοινωνική αποσύνθεση είναι προ των πυλών .Οι απώλειες θέσεων εργασίας σε τέτοια επίπεδα δεν προμηνύει τίποτα θετικό, αντίθετα ανοίγει κεκρόπορτες πρωτόγνωρων καταστάσεων .
Φοβερή σκέψη και αυτή του οικονομικού επιτελείου για αύξηση του φόρου στους τόκους των καταθέσεων .Την ώρα που γίνεται αγώνας για την επιστροφή των καταθέσεων στις τράπεζες , την ώρα που οι μικροκαταθέτες ελπίζουν στην επιβίωσης τους από τις αποταμιεύσεις τους οι εγκέφαλοι βρήκαν την ώρα να αυξήσουν τον συντελεστή στο15% από το 10% που είναι  σήμερα .
Άλλη μια φοβερή σκέψη του οικονομικού επιτελείου είναι η μείωση του συντελεστή φορολόγησης των διανεμόμενων εταιρικών κερδών από το 40% στο 32,8% με παράλληλη αύξηση των αδιανέμητων κερδών από 20% στο 26%.Δηλαδη την ώρα που προσδοκούν την αύξηση των επενδύσεων αυξάνουν την φορολογία στα κέρδη που θα οδηγήσουν σε επενδύσεις .
Εξίσου περίεργη είναι και η απόφαση μείωσης της φορολογίας των εισοδημάτων από ακίνητα που υπερβαίνουν τις 100.000 €  και μάλιστα την ώρα που περικόπτονται ακόμη και οι πενιχρές αγροτικές συντάξεις. Μάλλον το οικονομικό επιτελείο προσεγγίζει την εκφρασμένη αντίληψη περί κοινωνικής δικαιοσύνης με τα δικά του μέτρα και σταθμά.
Βέβαια κανένας δεν χάνεται , το αποδεικνύουν οι πολιτευτές που έμειναν εκτός βουλής, αφού μπορεί μεν να αποδοκιμάστηκαν από τους απλούς ψηφοφόρους πλην όμως ως μέλη της κομματικής νομενκλατούρας διορίστηκαν ως επικεφαλείς των ΔΕΚΟ .Μπορεί να μην κάνουν για βουλευτές όμως κάνουν για επικεφαλείς δημοσίων οργανισμών που διαχειρίζονται δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.
Άλλη μια επιτυχία της Τρόικας ως συνέπεια της παρατεταμένης ύφεσης λόγω των ισοπεδωτικών μέτρων είναι και το γεγονός ότι ένα στα τέσσερα δάνεια δεν εξυπηρετείται .Στο 9μηνο του 2012 τα κόκκινα δάνεια ξεπέρασαν τα 52 δις € και φυσικά αναμένεται συνέχεια με μεγάλο κόστος αφού πίσω από κάθε δάνειο βρίσκεται και μια ανάγκη , άλλοτε τεχνητή (εορτοδάνεια ) και άλλοτε επιβίωσης (στεγαστικά , επιχειρηματικά ).
Μάχη δίνει η κυβέρνηση για το νέο πακέτο ΕΣΠΑ 2014-2020 το οποίο θα προσεγγίσει τα 14 δις € .Μακάρι ο μάχες να δίνονταν και για την άντληση του υφιστάμενου πακέτου των 20δις € του ΕΣΠΑ 2007-2013 που μέχρι σήμερα καρκινοβατεί αφού η απορροφητικότητα δεν ξεπερνά το 40% παρότι οι ευρωπαίοι εταίροι μάς έκαναν την χάρη για κάθε ιδιωτική επένδυση , το 50% να καλύπτεται από τον ιδιώτη και από το υπόλοιπο 50% μόνο το 5% να καλύπτεται από εθνικούς πόρους .Φανταστείτε ποια  θα ήταν η απορροφητικότητα εάν δεν υπήρχε η αναλογία 95/5.
Οι θυσίες του ελληνικού λαού ( όπως αναφέρονται οι περικοπές σε μισθούς , συντάξεις ,κοινωνικές παροχές , η αύξηση εμμέσων και αμέσων φόρων , κτλ ) κατά την περίοδο 2010-2012 ήταν της τάξεως των 49 δις € . Απότοκος αυτών σύμφωνα με τους ειδικούς (όπως αναφέρονται οι τεχνοκράτες που αποτιμούν τα μέτρα ) είναι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας που χάθηκε κατά την περίοδο που ακολούθησε την ένταξη στην ευρωζώνη και μέχρι την έναρξη της τρέχουσας κρίσης κατά 70% .Άραγε εκείνο που απομένει είναι το υπόλοιπο 30% ή μήπως η συνταγή του ΔΝΤ έχει και άλλες εκπλήξεις ;
Πάντως ο αλτρουισμός των εταίρων μας είναι συγκινητικός και κακώς δεν έχει γίνει αντιληπτός. Θέλουν να ανακτήσουμε την ανταγωνιστικότητα μας ,έτσι ισχυρίζονται, γι’αυτό και περικόπτουν ότι βρουν ,  δηλαδή επιδιώκουν να πουλάμε πιο φθηνά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μας και  να τους παίρνουμε μερίδια από τις αγορές τους , διότι αυτό σημαίνει ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας ή υπάρχει και κάτι  άλλο…….
Μιας και μιλάμε για το ΔΝΤ , ευτυχώς που υπήρξε η κρίση χρέους στην ευρωζώνη και η Μέρκελ, γιατί θα ήταν ακόμη στα αζήτητα . Να θυμίσουμε ότι το ΔΝΤ πριν την κρίση είχε πέσει σε χειμέρια νάρκη αφού ελάχιστες χώρες εμπιστεύονταν τις συμβουλές του ενώ τα δάνεια που χορηγούσε ήταν μηδαμινά .
Όμως γιατί η Μέρκελ έβαλε το ΔΝΤ στην ευρωπαϊκή οικογένεια ; H επίσημη δικαιολογία  ήταν  ότι το ΔΝΤ είχε μεγάλη εμπειρία από προγράμματα αντιμετώπισης κρίσεων , η πραγματική είναι ότι με την συμμέτοχη του ΔΝΤ οι επιβαρύνσεις της Γερμανίας θα ήταν μικρότερες . Δηλαδή για τα μικροσυμφέροντα της Γερμανίας έβαλαν εντός της ευρωζώνης το βασικό μηχανισμό του αντιπάλου εάν θεωρήσουμε ότι το δολάριο είναι ο βασικός ανταγωνιστής του ευρώ , ή μήπως δεν είναι ;
Αλλά και εκείνο το όριο βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους στο 120% του ΑΕΠ που θέτει το ΔΝΤ για την χρηματοδότηση Ελλάδος και Κύπρου τι άλλο μπορεί να δείχνει παρά μια   μεγαλειώδη  τεχνοκρατική προσέγγιση.!!! Τόσο τεχνοκρατική που  εάν το χρέος των ΗΠΑ και της Ιταλίας δεν προσέγγιζε αυτά τα επίπεδα , αλλά  τα ξεπερνούσε, τότε το όριο θα αυξάνονταν στο 130-140% , αρκεί να μην θίγονταν οι ιερές αγελάδες της παγκόσμιας οικονομίας .
Ομιλούμαι για τρομερή τεχνοκρατική πάντα προσέγγιση. Και για να μην ξεχνιόμαστε η παρατεταμένη πολιτική λιτότητας ισοδυναμεί με κοινωνική σφαγή και κοινωνική βαρβαρότητα.

6.1.2013 —Σε πολλές περιπτώσεις οι δημοτικές αρχές αναφορικά με το τρόπο και τις πρακτικές που πολιτεύονται δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις αντίστοιχες της κεντρικής εξουσίας

 

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση όπως την γνωρίζουμε τις τελευταίες δεκαετίες  δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής σκηνής .

Το γεγονός ότι θεωρείτε προθάλαμος πολιτικών φιλοδοξιών αλλά και αποκούμπι πολιτικών προσγειώσεων όταν υπάρχουν πολιτικές ατυχίες δείχνει ότι η διαδρομή μεταξύ της τοπικής και της κεντρικής εξουσίας είναι αμφίδρομη.
Επιπλέον η άμεση εξάρτηση της τοπικής από την κεντρική εξουσία αναφορικά με την χρηματοδότηση  των δήμων μέσω  διαμεσολαβητικών  και  αναδιανεμητικών διαδικασιών αυξάνει τον δείκτη αλληλοεπηρεασμού.
Σε πολλές περιπτώσεις  οι δημοτικές αρχές αναφορικά με το τρόπο και τις πρακτικές που πολιτεύονται δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις αντίστοιχες  της κεντρικής εξουσίας .
Υπάρχουν βεβαία περιπτώσεις  που τις ξεπερνούν σε φαυλότητα  και διαφθορά .
Αυτό είναι φυσικό όταν η παρατεταμένη χρονικά διοίκηση ενός Δήμου από μια συγκεκριμένη παράταξη και κυρίως η εμπέδωση κλίματος ατιμωρησίας αυξάνει τις εκτός νομιμότητας πρακτικές ενώ δρομολογεί διαδικασίες υπερχρέωσης και παράνομου πλουτισμού .
Οι δανειακές υποχρεώσεις  των Δήμων φθάνουν τα 1,9 δις €  στις οποίες εάν προστεθούν οι οφειλές προς τρίτους ύψους 1,3 δις € τότε οι συνολικές οφειλές φθάνουν στα 3,2 δις € που ως ποσοστό του ΑΕΠ
ξεπερνούν το 1,5%.
Σε αυτά εάν προστεθούν οι βιομηχανίες, προσλήψεων και κάθε λογής ρουσφετιών, η μειωμένη και ράθυμη αποκατάσταση παράνομων  πολεοδομικών παρεμβάσεων , η ελαστική εφαρμογή νόμων και διατάξεων υγειονομικού χαρακτήρα , οι συγκοινωνιακές αυθαιρεσίες , η καταπάτηση κάθε έννοιας προστασίας του περιβάλλοντος και αυτού που καλύπτεται πίσω από την έννοια ποιότητα ζωής , τότε έχουμε μια συνολική εικόνα της διαφθοράς και της παρακμής που διέπει την Διοίκηση των τοπικών κοινωνιών .

Στην βάση αυτή, επειδή σε πλείστες των περιπτώσεων η αυτορύθμιση που έχει να κάνει με τον  σεβασμό του Δημότη και των φόρων που πληρώνει   αλλά κυρίως με την ποιότητα Διοίκησης των Δήμων δεν μπορεί να επιτευχτεί μέσω των εκλογικών διαδικασιών αφού οι πολιτικά οργανωμένες μειοψηφίες επιβάλλονται ,δεν υπάρχει άλλη λύση , έως ότου αφυπνιστούν οι πλειοψηφίες , παρά ο ασφυκτικός έλεγχος εν είδη εσωτερικού μνημονίου των Δημοτικών αρχών .
Η πρόσφατη πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία δημιουργείται Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας ΟΤΑ με δικαιοδοσία τον μηνιαίο έλεγχο των οικονομικών των Δήμων και των ΝΠΔΔ είναι σωστότατη .
Βέβαια ο απλός έλεγχος χωρίς ταυτόχρονη υιοθέτηση μέτρων επιβολής της νομιμότητας θα ήταν άλλο ένα πυροτέχνημα  ευσεβών πόθων , έτσι ο έλεγχος θα οριοθετεί και τις διαδικασίες κάλυψης των αποκλίσεων που θα καταγράφονται .
Έτσι σε περίπτωση που η εκτέλεση του προϋπολογισμού του Δήμου παρουσιάζει αποκλίσεις άνω του 10% για δυο συνεχή τρίμηνα οι δήμοι θα υποχρεώνονται σε διόρθωση τους .
Εάν δεν υπάρξει συμμόρφωση στις υποδείξεις τότε θα υπάρχει υποχρεωτική ένταξη σε πρόγραμμα εξυγίανσης με αυστηρούς κανόνες .
Εδώ εντοπίζεται  η ειδοποιός διάφορα με ανάλογες πρωτοβουλίες του παρελθόντος, δηλαδή στην υποχρεωτική ένταξη σε πρόγραμμα εξυγίανσης που πρακτικά σημαίνει, πάγωμα δαπανών , αναστολή προσλήψεων , αυξήσεις σε φόρους και τέλη και μετατάξεις προσωπικού.
Στην ουσία θα υπάρχει άμεση σύνδεση των ατοπημάτων μιας δημοτικής αρχής με τα μέτρα συμμόρφωσης της.
Οι δικαιολογίες καμένης γης ή λάθη των προηγούμενων, που στήριζαν επί σειρά ετών προπαγανδιστικούς μηχανισμούς πλέον δεν θα υπάρχουν .
Όποια Δημοτική αρχή παρανομεί ή εφαρμόζει πολιτικές ‘Τσοβόλα δώστα όλα ’ θα είναι άμεσα υπόλογη στο εκλογικό της σώμα και το παιχνίδι των εντυπώσεων ή το παιχνίδι της ρίψης βαρών  σε πλάτες τρίτων για να επιτυγχάνεται η επανεκλογή παίρνει οριστικά τέλος.

ΛΕΚΚΑΣ  ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Ο ρόλος των προμηνυμάτων στις μεταβολές των αγορών

peloponnisiaki.gr

– 2 Ιανουαρίου 2013-

Tου Σαράντου Λέκκα
οικονομολόγου
Όπως συμβαίνει σε όλους τους ευαίσθητους τομείς της ζωής μας, έτσι και στην οικονομία τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά και τίποτα δεν θυμίζει κεραυνό εν αιθρία. Η οικονομία και οι τομείς που την συνθέτουν μοιάζουν αρκετά με τον ανθρώπινο οργανισμό.
Πάντα υπάρχουν προειδοποιήσεις, αρκεί να υπάρχει παρατήρηση των αλλαγών και συνειδητοποίηση των συνεπειών που θα ακολουθούσουν.
Προμηνύματα και καμπανάκια επερχόμενων μεταβολών πάντα υπάρχουν.
Όπως συμβαίνει με τις αρρώστιες του σώματος έτσι και με τις αρρώστιες της οικονομίας και των αγορών που τις συνθέτουν υπάρχει αιφνιδιασμός διότι ο υπερφίαλος τρόπος αντιμετώπισης γεγονότων, καταστάσεων και συγκυριών δεν μας επιτρέπει να σταθμίσουμε εγκαίρως τους κινδύνους που ελλοχεύουν.
Σε αρκετές περιπτώσεις η απληστία είναι τέτοιας μορφής όταν αναφερόμαστε στην οικονομία, που όχι μόνο δεν λαμβάνονται υπόψη τα προμηνύματα αλλά συνήθως όσοι θεωρούνται κομιστές διαφορετικών αντιλήψεων από τις επικρατούσες, λοιδορούνται και στιγματίζονται.
Το χειρότερο είναι ότι σε περιόδους παχιών αγελάδων όσοι εκφράζουν φόβους και επιφυλάξεις για το αέναο και το διαρκές θεωρούνται εχθροί και υπονομευτές του καλού κλίματος και περιθωριοποιούνται ως αλογόμυγες  που διαταράσσουν την θερινή ραστώνη των αλόγων.
Ειδικά στο χρηματιστήριο σε περιόδους χρηματιστηριακής ευφορίας η θετική ψυχολογία οδηγεί σε υπερφίαλες εκτιμήσεις οπότε οτιδήποτε κινείται εκτός των προδιαγραφών περαιτέρω ανόδου των μετοχικών αξιών δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη και ως εκ τούτου απορρίπτεται ως βάση συζήτησης.
Η αισιοδοξία μετατρέπεται σταδιακά σε απληστία και ο απλός αρχικά επενδυτής σε λωτοφάγο που ξεχνά αρχές , στόχους και κανόνες.
Στην συνέχεια την  απληστία πυροδοτούν μια σειρά παράγοντες που δεν φημίζονται για την αντικειμενικότητα τους όπως,  το μάρκετινγκ, τα μέσα ενημέρωσης και  οι εκθέσεις των διεθνών οίκων οι όποιοι επιβάλουν τους δικούς τους όρους στην επενδυτική σκέψη και συμπεριφορά προς την κατεύθυνση των προβλέψεων και των σκοπών τους.
Ειδικά όταν οι  εκθέσεις των διεθνών οίκων είναι περίπου ταυτόσιμες για την πορεία και τις προοπτικές μιας αγοράς, ενός κλάδου ή μιας μετοχής με αποτέλεσμα, η έκθεση –εκτίμηση τους να παίρνει διαστάσεις πεποίθησης και να οδηγεί την ρευστότητα και τις επενδυτικές επιλογές υπό καθεστώς απόλυτης χειραγώγησης εκεί που έχει προκαθορισθεί.
Στην βάση αυτή το κάθε προμήνυμα για επικείμενη μεταβολή ή διάρθρωση έχει μηδενικές πιθανότητες να τύχει ανάλογης με τις θετικές προβλέψεις δημοσιοποίηση–ανάδειξη οπότε περνά χωρίς να αφήσει το στίγμα του.
Η συμπεριφορά αγέλης που επιδεικνύουν οι επενδυτές υπό την εποπτεία των διεθνών χρηματοοικονομικών οίκων  δεν μπορεί να μεταβληθεί από μεμονωμένες φωνές.
Η δύναμη που κατευθύνει φαινόμενα απληστίας όταν ενεργοποιείται λειτουργεί πολλαπλασιαστικά συμπαρασύροντας κάθε νουνεχή αποτίμηση της πραγματικότητας. Το αέναο συγκινεί περισσότερο κυρίως λόγω της αισιοδοξίας που εκπέμπει και του απροσδιόριστου που υπονοεί.
Έτσι όταν ομιλούμαι για χρήματα και για κέρδη η αισιοδοξία και το μέγεθος είναι ανθρώπινο να δαμάζουν και να υπερνικούν τους κακούς οιωνούς και τον ρεαλισμό.