ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ 

Το εγχώριο πολιτικό  προσωπικό της χώρας έκανε διαχρονικά ότι ήταν δυνατό για να γκρεμίσει το βασικό υπόβαθρο της ελληνικής οικονομίας, το εγχώριο πιστωτικό σύστημα.

Καταρχήν το μέγιστο έγκλημα του ήταν η διόγκωση του δημοσίου χρέους μέσω πολιτικών διεύρυνσης των ελλειμμάτων.

Στην συνέχεια με την ‘οικειοθελή’ συμμετοχή των Τραπεζών στο PSI όπου οι τράπεζες πλήρωσαν ακριβά την υποτιθέμενη διάσωση της ελληνικής οικονομίας.

Αναφερόμαστε στην υποτιθέμενη διάσωση της ελληνικής οικονομίας διότι όπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού 2013 ενώ η μείωση του χρέους από το PSI ήταν 106 δις € σε απόλυτο μέγεθος η τελική μείωση του χρέους έφθασε μόνο τα 15 δις €, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ το χρέος σημείωσε και αύξηση κατά 4,2% .

Το χρέος της γενικής κυβέρνησης στο τέλος του 2012 εκτιμάται ότι θα ανέλθει  στα 340,6 δις € ή 169,5 % του ΑΕΠ έναντι 355,6 δις € ή 165,3% του ΑΕΠ το 2011.

Σε απόλυτα νούμερα μειώθηκε μόνο κατά 15 δις € διότι ενώ από το PSI μειώθηκε κατά 106 δις € στην συνέχεια μια σειρά από απώλειες –ελλείμματα ελαχιστοποίησαν τις υποτιθέμενες ευεργετικές ιδιότητες του κουρέματος των ομόλογων .

Το σαθρό δημόσιο καλύπτει κάθε θυσία, κάθε προσπάθεια .

Ενδιάμεσα με τις άστοχες δηλώσεις τους  που είχαν ως αποτέλεσμα την εκροή δισεκατομμυρίων καταθέσεων.

Μετά  με τις παλινωδίες και τις αστοχίες τους αναφορικά με τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής που είχαν ως αποτέλεσμα η πρόσβαση στην χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με κόστος 1% να είναι αδύνατη και αντί αυτής η εναλλακτική και αναγκαία επιβολή υψηλού κόστους 3-4% του ELA.

Να θυμίσουμε ότι τον Φεβρουάριο του 2012 η χρηματοδότηση των εγχώριων τραπεζών μέσω του ELA έφθασε τα 107,3 δις € όταν τον Ιανουάριο του 2012 ήταν 54 δις €.

Κάθε φορά που η δημοσιονομική προσαρμογή όπως καθορίζονταν από τα μνημόνια βάλτωνε ή κάθε φορά που κάποιος  πολιτικός.

εκδήλωνε δημόσια εικασίες τύπου, η Ελλάδα λίγο πριν την έξοδο από την Ευρωζώνη, το εγχώριο πιστωτικό σύστημα πληγώνονταν και μάλιστα βαριά.

Εάν δούμε την πορεία των καταθέσεων από το 2009 και μάλιστα από τον Σεπτέμβριο όπου οι καταθέσεις έφτασαν στο ανώτερο επίπεδο των 237,82 δις € και μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 οπότε και συρρικνώθηκαν στα 164,38 δις € (σωρευτικές απώλειες 73,44 δις €) σημαντικές εκροές υπήρξαν μετά από ατυχείς δηλώσεις ελλήνων πολιτικών . Βέβαια η μεγάλη ζημία έγινε με την υλοποίηση του PSI .

Ότι είχαν κτίσει οι ελληνικές τράπεζες κατά την χρυσή οκταετία 2003-2010, δηλαδή από την στιγμή που υιοθετήθηκε το ευρώ και μέχρι την υιοθέτηση των Μνημονίων ως λύση του προβλήματος χρέους γκρεμίστηκε με το PSI .

Να θυμίσουμε ότι οι τέσσερις μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες (Εθνική , Πειραιώς, Eurobank, Alpha) την χρυσή οκταετία είχαν παρουσιάσει κέρδη 16,4 δις €, ενώ οι ζημιές που κατέγραψαν το 2011 ήταν άνω των 28 δις €, όπου από την απρόβλεπτη διαδικασία του PSI προέρχονταν τα 24 δις €.

Το PSI και η επιδείνωση της χρηματοοικονομικής κατάστασης νοικοκυριών και επιχειρήσεων οδήγησαν τις εγχώριες τράπεζες στο να βρεθούν με σημαντικά χαμηλότερα των ελάχιστων κεφαλαίων που απαιτούνται από την Τράπεζα Ελλάδος.

Η διέξοδος αναχρηματοδότησης μέσω του Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ήταν μονόδρομος ώστε να επιτρέψει στις βιώσιμες ελληνικές τράπεζες να επανακτήσουν ισχυρούς δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας και να ξαναμετατραπούν σε βασικούς πυλώνες ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Φυσικά η ανακεφαλαιοποίηση είναι η εξ ανάγκης διαδικασία ελέω PSI  όμως οι προοπτικές  του εγχώριου πιστωτικού συστήματος περνούν μέσα από την αναδιάρθρωση του.

Η μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, η ανάγκη αναζήτησης ισχυρών και ικανών να ανταπεξέλθουν της νέας πραγματικότητας τραπεζών οδήγησε στην διαμόρφωση του νέου τοπίου μέσω συγχωνεύσεων και εξαγορών.

Ενώ το  φθινόπωρο του 2012 θα μείνει στην σύγχρονη οικονομική ιστορία  ως εποχή διαμόρφωσης του νέου τραπεζικού χώρου, ο χειμώνας του 2012 θα μείνει στην ιστορία ως μια νέα ατυχή παρέμβαση του δημοσίου στα εσωτερικά στου εγχώριου πιστωτικού συστήματος.

Η συμφωνία της 26ης Νοεμβρίου 2012 για την δόση των 43,7 δις € και για τα επίπεδα  βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους στο 124% το 2020 περνά μέσα από το πρόγραμμα επαναγοράς ομόλογων του ιδιωτικού τομέα.

Η βιωσιμότητα του χρέους για μια ακόμη φορά χτυπά τους υγιείς πόλους του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ για μια ακόμη φορά επιβραβεύει το κερδοσκοπικό κεφάλαιο .

Το τελευταίο βλέπει τα ομολόγα του που δεν  συμμετείχαν στο κούρεμα να αποπληρώνονται  στο ακέραιο και παράλληλα βλέπει τα ομολόγα που αγόρασε στην δευτερογενή αγορά μετά το PSI σε τιμές περί τα 17 λεπτά να αγοράζονται σε διπλάσιες τιμές στα πλαίσια του προγράμματος επαναγοράς.

Είναι απορίας άξιο πως μετά από κάθε απόφαση λογιστικής βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους οι εγχώριες τράπεζες τα ασφαλιστικά ταμεία και τα φυσικά πρόσωπα να μετρούν απώλειες ενώ οι κερδοσκόποι να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους.

Είναι απορίας άξιο πως η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους στραγγαλίζει το εγχώριο  ιδιωτικό κεφάλαιο και πως στην βάση της τελευταίας συμφωνίας για χρέος στα επίπεδα του 124% το 2020 που προϋποθέτει μείωση του κατά 20 εκατοστιαίες μονάδες ή κατά 40 δις€ κατά το ήμισυ, δηλαδή κατά 20 δις € να  αφόρα στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων που έχουν οι ιδιώτες .

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι αυτή την φορά οι απώλειες δεν θα ξεφύγουν από το αμιγώς οικονομικό πλαίσιο, δηλαδή αυτών των απωλειών και περάσουν σε απώλειες θεσμικού χαρακτήρα που έχουν να κάνουν με την αλλοίωση του ιδωτικο-οικονομικού χαρακτήρα του εγχώριου πιστωτικού συστήματος.

θα είναι έγκλημα μια τέτοια προοπτική.

Δεν μπορεί να μειώνεις λογιστικά ένα δημοσιονομικό μέγεθος καταστρέφοντας δομές  που θεωρούνται πυλώνες ανάπτυξης και ομαλής οικονομικής λειτουργίας.