Οι διαχρονικοί μηχανισμοί της κερδοσκοπίας.
ΤΟΥ ΣΑΡ. ΛΕΚΚΑ

Κάθε εποχή έχει τους δικούς της μηχανισμούς κερδοσκοπίας, οι οποίοι όταν εκδηλώνονται θεωρούνται ιδιαίτερα σύγχρονοι και αποτελεσματικοί.Κάθε μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση συνδυάζεται με έναν κερδοσκοπικό μηχανισμό.Κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 ο κερδοσκοπικός μηχανισμός, που εν πολλοίς ευθύνεται για την τεράστια χρηματιστηριακή φούσκα και στη συνέχεια για την κρίση του ΄30 που ταλαιπώρησε ολόκληρη την ανθρωπότητα, στηρίζονταν στην αγορά μετοχών με περιθώριο.Στην ουσία δίνονταν η δυνατότητα αγοράς περισσότερων μετοχών από αυτές που επέτρεπε το διαθέσιμο κεφάλαιο.Αγορά μετοχών με πίστωση δηλαδή μέσω ενός λογαριασμού περιθωρίου (Margin Account), ο οποίος έδινε τη δυνατότητα αγοράς μετοχών μέχρι όπου το χρεωστικό υπόλοιπο έφθανε το 60% της αποτίμησης του χαρτοφυλακίου.Σε περίπτωση που το χρεωστικό όριο ξεπερνούσε το ανώτατο επιτρεπτό επίπεδο ο πελάτης έπρεπε να καταβάλει τη διαφορά είτε με κατάθεση χρημάτων είτε να προχωρήσει σε ρευστοποίηση μετοχών του χαρτοφυλακίου του.Το περιθώριο, τα μετρητά δηλαδή που έπρεπε να προσφέρει ο επενδυτής - κερδοσκόπος πέρα από τις μετοχές που δίδονταν ως ενέχυρο, ήταν βασικός μοχλός του όλου σχεδιασμού.Στην ουσία οι τράπεζες προσέφεραν κεφαλαία στους χρηματιστές, οι χρηματιστές στους επενδυτές και οι μετοχές που είχαν αποκτηθεί από τους επενδυτές και είχαν δοθεί ως ενέχυρο στους χρηματιστές δίδονταν με τη σειρά τους ως ενέχυρο από τους χρηματιστές στις τράπεζες για νέα χρηματοδότηση.Ροή κεφαλαίων με αξιοθαύμαστη τάξη, η οποία λειτουργεί άψογα όσο οι μετοχές έχουν ανοδική πορεία. Αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα της συγκεκριμένης κερδοσκοπικής πρακτικής.Ο κερδοσκοπικός μηχανισμός της αγοράς μετοχών με περιθώριο προσδοκούσε κέρδη στη λογική της ανοδικής πορείας των μετοχών με τα προβλήματα να δημιουργούνται από τη στιγμή που για οποιοδήποτε λόγο οι μετοχές απαξιώνονταν.Την εποχή εκείνη οι τεχνοκράτες, είτε ανήκαν σε τραπεζικούς είτε σε χρηματιστηριακούς κύκλους, στήριζαν με πάθος τη αγορά μετοχών με περιθώριο με το επιχείρημα ότι έτσι στηρίζονταν οι συναλλαγές και ότι έτσι οι αγορές αποκτούσαν βάθος και δυναμική.Στη σημερινή εποχή ο σύγχρονος τρόπος κερδοσκοπίας ακούει στο όνομα short selling.Οι short sellers δανείζονται αξίες, όπως μετοχές έναντι προμήθειας και συμφωνούν να τις επιστρέψουν αργότερα.Ο short seller πουλά τις μετοχές σε κάποιον άλλον και μόλις πλησιάζει η διορία επιστροφής των μετοχών αγοράζει άλλες μετοχές με σκοπό να τις επιστρέψει στον αρχικό ιδιοκτήτη.Εάν η τιμή της μετοχής έχει υποχώρηση ο short seller αποκομίζει κέρδος από τη διαφορά.Η πρακτική του short selling στηρίζεται όπως φαίνεται στην πτωτική πορεία των μετοχών.Οσο μεγαλύτερη είναι η υποχώρηση των μετοχών τόσο αυξημένα θα είναι τα κέρδη των παικτών.Στην ουσία ομιλούμε για υποτιμητική κερδοσκοπία και αυτή ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά με την πρακτική της αγοράς μετοχών με περιθώριο της δεκαετίας του 1920, η οποία στήριζε τις προσδοκίες της στην ανοδική πορεία των μετοχών.Χρειάσθηκε να περάσει περίπου ένας χρόνος από την έναρξη της τρέχουσας χρηματο-πιστωτικής κρίσης που έλαβε χώρα το καλοκαίρι του 2007, για να γίνει συνείδηση ότι η πρακτική του short selling λειτουργούσε ως λάδι στη φωτιά της χρηματιστηριακής απαξίωσης.Με μεγάλη χρονική υστέρηση και αρχής γενομένης από τις χώρες που είχαν πληγεί περισσότερο από την κρίση η πρακτική του short selling απαγορεύτηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 2008 στις ΗΠΑ, Βρετανία και Ελβετία και στις 22 του ίδιου μήνα σε Γερμάνια, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, ενώ πλήθος άλλων κρατών τόσο ευρωπαϊκών όσο και ασιατικών ακολούθησαν. Στην Ελλάδα το short selling απαγορεύτηκε στις 10 Οκτωβρίου 2008 με σκοπό τη διατήρηση της απαγόρευσης έως στα τέλη Μαΐου 2009.Στα μέσα Απριλίου 2009 οι περισσότερες χρηματιστηριακές αγορές μέσω των παραγόντων που τις ελέγχουν προχώρησαν σε διαβήματα προς τις εποπτικές αρχές των χωρών τους για επαναφορά της πρακτικής από τις αρχές καλοκαιριού του 2009.Ενθαρρυμένοι από την πρόωρη ανάταση των μετοχικών αξιών οι χρηματιστηριακοί παράγοντες επιζητούν της επαναφορά του short selling με το επιχείρημα ότι η διατήρηση της απαγόρευσης οδηγεί σε σημαντικές απώλειες τζίρου.Οι χρηματιστηριακοί παράγοντες δεν μπορούν ανοικτά να ισχυρισθούν ότι με την επαναφορά του short selling οι μόνοι που ουσιαστικά ευνοούνται είναι οι κερδοσκόποι γι' αυτό και καλύπτουν το αίτημά τους με την προοπτική ενίσχυσης των αγορών.Οι εποχές αλλάζουν, οι κερδοσκοπικές πρακτικές ανανεώνονται και εκσυγχρονίζονται, εκείνα όμως που παραμένουν ίδια είναι τα επιχειρήματα κάλυψης της κερδοσκοπίας.Πάντα όλα γίνονται για το καλό των αγορών, για την ενίσχυση των συναλλαγών για την αύξηση του τζίρου και για τη μετατροπή μιας αδύναμης σε ισχυρή αγορά.Τίποτα πιο αισχρό και ανήθικο δεν υπάρχει στον κόσμο της οικονομίας από τη συγκαλυμμένη ενίσχυση της κερδοσκοπίας.Στην παρούσα φάση τα προβλήματα που βιώνει η παγκόσμια οικονομία με τη μείωση της παραγωγικής βάσης με την αύξηση της ανεργίας, με την αύξηση της αβεβαιότητας και κυρίως με τη διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων, επιβάλουν την απαγόρευση κάθε κερδοσκοπικής πρακτικής.Το short selling δεν προσφέρει τίποτα στην προσπάθεια ενίσχυσης των κεφαλαιοποιήσεων και κυρίως δεν προσφέρει τίποτα στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης.Οι ενασχολούμενοι με τις κεφαλαιαγορές μάλλον δεν κατενόησαν τίποτα από τα διδάγματα της μεγαλύτερης από το 1930 διεθνούς κρίσης.Με την πρώτη αναλαμπή των χρηματιστηρίων επιδιώκουν τη συνέχιση πρακτικών και δράσεων που έφεραν σε απόγνωση εκατομμύρια οικογένειες σε ολόκληρο τον κόσμο.Προσωπικά πιστεύουμε ότι η επαναφορά του short selling αποτελεί σφάλμα αισιοδοξίας ανάλογο εκείνου που καταγράφαμε το 1933, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρούζβελτ στην βάση προώρων αλλά εσφαλμένων, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια από το βάθος της κρίσης, συμπερασμάτων για την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας, απέσυρε φορολογικές διευκολύνσεις που λειτουργούσαν ως υπόβαθρο στήριξης της οικονομίας.

Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 31/5/2009)

Ψευδαίσθηση Ευρωεκλογών.
Του ΛΕΚΚΑ ΣΑΡΑΝΤΟΥ
Εάν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους πρέπει να πούμε ότι ενώ έχουμε μπει στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές , ο παράγων Ευρώπη , ξεχνιέται πλήρως από όλα τα κόμματα και οι εκλογές για την ανάδειξη των εκπροσώπων της χώρας στην ευρωβουλή γίνεται μέρος του εγχώριου πολιτικού παιχνιδιού.
Η ΝΔ ως κυβερνών κόμμα έχει πέσει στην παγίδα της σκανδαλολογίας του ΠΑΣΟΚ και ομφαλοσκοπεί γύρω από αυτά ξεχνώντας ότι η εντολή που πήρε το φθινόπωρο του 2007 είναι εντολή διακυβέρνησης και μάλιστα με όρους δεύτερης ευκαιρίας .
Στις ευρωεκλογές επιζητά αποτέλεσμα ήττας που να μπορεί να το διαχειρίζεται εύκολα .
Θεωρώ αυτή την πολιτική θεώρηση απαράδεκτη .
Ως κυβερνών κόμμα με βάση το έργο του πρέπει να επιζητά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση την επιβράβευση μέσω της πολιτικής επιδοκιμασίας.
Τι σημαίνει ήττα με μικρή διαφορά ;
Σημαίνει αποδοχή της σκανδαλολογίας και της καταστροφολογίας που αναδυκνείει το ΠΑΣΟΚ ;
Σημαίνει ότι δεν υπάρχει πίστη για το έργο που έχει συντελεστή;
Σημαίνει αδυναμία στήριξης της ηθικής υπεροχής ;
Τι ακριβώς σημαίνει ;
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του έχει δώσει στις ευρωεκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος με εθνικά χαρακτηριστικά.
Επιζητά νίκη με διαφορά άνω του 4% για να προπαγανδίσει στην συνέχεια την αναντιστοιχία των επιδιώξεων του εκλογικού σώματος με αυτές της κυβέρνησης.
Χαμηλώνει λεκτικά όμως τον πήχη λέγοντας ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κερδίσει ευρωεκλογές τις τελευταίες δεκαετίες για να έχει την δυνατότητα εξήγησης ακόμη και του πιο δυσμενούς αποτελέσματος.
Διπρόσωπη στάση που δείχνει έλλειψη αυτοπεποίθησης και κυρίως δείχνει ότι τα στελέχη του δεν πιστεύουν ότι έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία πολιτικής ανατροπής όπως αυτή περιγράφεται στα γκάλοπ.
Τα μικρότερα κόμματα έχουν τις δικές τους επιδιώξεις οι οποίες απέχουν παρασάγγας της έννοιας των ευρωεκλογών .
Το ΚΚΕ ζητά να αποδοκιμασθούν τα αστικά και με ευρωπαϊκό προσανατολισμό κόμματα και να επιβραβευθεί η πολιτική του στάση ξεχνώντας να δικαιολογήσει την συμμετοχή του σε μια διαδικασία που δεν πιστεύει ότι κινείται προς όφελος των πολιτών .
Το ερώτημα είναι γιατί συμμετέχει στις ευρωεκλογές αφού δεν πιστεύει στην ευρωπαϊκή ένωση ;
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιζητά την αύξηση των ποσοστών του για να έχει την δυνατότητα πλήρους εκβιασμού του ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση κυβερνητικής προοπτικής , ο ΛΑΟΣ θέλει να εισπράξει την εκλογική φθορά της ΝΔ και οι οικολόγοι να ενισχύσουν το προφίλ και την χρησιμότητα τους ως , η χρησιμότητα να εξαντλείται μόνο στην σύνθεση του ευρωκοινοβουλίου.
Ευρωεκλογές τέτοιου είδους δεν προσφέρουν τίποτα στον απλό πολίτη.
Οι πολίτες θα κληθούν να ψηφίσουν άτομα που δεν γνωρίζουν.
Στην ουσία ψηφίζουν κόμμα και όχι εκπροσώπους.
Δεν είναι τυχαίο ότι πλην ελάχιστων περιπτώσεων οι ευρωβουλευτές που εκλέγονται είναι παντελώς άγνωστοι στην μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Βέβαια πέρα από τα πρόσωπα η προεκλογική περίοδος δεν κάνει σε καμιά περίπτωση σοφότερους τους πολίτες αναφορικά με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Ούτε τα προβλήματα αναδυκνείονται , ούτε οι όποιες προοπτικές , ούτε οι θέσεις των κομμάτων , ούτε οι αγωνίες σε περιόδους όπως η σημερινή που θεωρείτε περίοδος οικονομικής κρίσης και μάλιστα η μεγαλύτερη από το 1930.
Η προεκλογική περίοδος εξαντλείτε σε αντιπαραθέσεις που αφορούν κυρίως σκάνδαλα και σε καμιά περίπτωση ευρωπαϊκά θέματα.
Αντιπαραθέσεις χωρίς ουσία και κυρίως χωρίς να προσθέτουν τίποτα στους απλούς πολίτες .
Τα κόμματα ξέχασαν ότι οι πολίτες θα κληθούν να ψηφίσουν για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο , στρουθοκαμηλίζοντας και έχοντας την εντύπωση πως οι απλοί ψηφοφόροι πρέπει να στοιχίζονται πίσω από τις κομματικές επιλογές ως αγέλες ζώων.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ISTHMOS.GR ΣΤΙΣ 29/5/2009)

Θύμα... συνομωσίας το ευρώ.
Του Σαρ. Λέκκα

Από τα μέσα Ιανουαρίου 2009 διαφαινόταν ξεκάθαρα ότι το ευρώ ήταν θύμα συνωμοσίας, με στόχο την αποσταθεροποίησή του. Ο πρόεδρος της Ευρωτράπεζας Γάλλος κ. Τρισέ εντόπιζε τη συνωμοσία σε κύκλους που δραστηριοποιούνταν κυρίως στην αγορά του Λονδίνου και είχαν προσβάσεις σε έγκυρες και μεγάλου βεληνεκούς οικονομικές εφημερίδες της Βρετανίας και των ΗΠΑ.Οι συνωμότες δεν έβλεπαν με καλό μάτι την ενίσχυση του ευρώ έναντι της στερλίνας, ούτε ένιωθαν ιδιαίτερα καλά, βλέποντας το ισχυρό χρηματοοικονομικό κέντρο του Σίτι να παραπαίει.Επικουρούμενοι από διάφορα, επίσης, ισχυρά κέντρα των ΗΠΑ, που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τα ισχυρά οχυρά της Γουόλ Στριτ να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι και το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα να μεταβάλλεται ερήμην τους, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να περιορίσουν την εμβέλεια του ευρώ.Ο πόλεμος των επιτοκίων στην ουσία ήταν πόλεμος νομισμάτων. Στις ΗΠΑ γνωρίζουν ότι ύστερα από κάθε μεγάλη κρίση αλλάζουν οι όροι του παιχνιδιού και κυρίως οι πρωταγωνιστές. Μετά το κραχ του 1929 και την κρίση της δεκαετίας του '30 η πρωτοκαθεδρία της στερλίνας χάθηκε με το δολάριο να αναδύεται ως νόμισμα - πρωταγωνιστής του διεθνούς νομισματικού συστήματος.Στις ΗΠΑ γνωρίζουν ότι το βάθος της κρίσης 2008-2009 είναι τέτοιας μορφής που όλα μπορούν να αλλάξουν και μάλιστα οβιδιακά εις βάρος του αμερικανικού δολαρίου. Η ευρωζώνη με 16 μέλη από τις αρχές του 2009 και το έμβλημά της το ευρώ κάλλιστα μπορούν να μετατραπούν, στη βάση της τρέχουσας κρίσης, σε πρωταγωνιστές της παγκόσμιας οικονομίας, κάτι που θέλουν με κάθε τρόπο να αποφύγουν οι Αγγλοσάξονες.Στη βάση αυτή συγκεκριμένοι κύκλοι που δεν βλέπουν με καλό μάτι την ισχυροποίηση του ευρώ εκμεταλλεύονται τις δημοσιονομικές αδυναμίες ορισμένων κρατών και κατ' επέκταση την ανάγκη εξεύρεσης κεφαλαίων για την κάλυψη των ελλειμμάτων τους και την αναχρηματοδότηση των χρεών τους, αυξάνοντας τα επιτόκια δανεισμού.Αποτέλεσμα, η διεύρυνση των σπρεντ για χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Ιταλία.Παράλληλα με τους απόλυτα ελεγχόμενους οίκους αξιολόγησης υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα κρατών και επιχειρήσεων, αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία και τις προοπτικές τους.Με την Ελλάδα στις 15 Ιανουαρίου άνοιξε ο χορός των υποβαθμίσεων και ακολούθησαν η Ισπανία στις 19 και η Πορτογαλία στις 21 Ιανουαρίου, από τον ίδιο αμερικανικό οίκο αξιολόγησης, τη Standard & Poor's.Παράλληλα με τις εκθέσεις των διεθνών οίκων, τα διάφορα σχόλια για έξοδο από τη ζώνη του ευρώ χωρών με μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα, με αναφορές κυρίως για την Ελλάδα, προβάλλονταν από μεγάλες αγγλοσαξονικές εφημερίδες, αναγκάζοντας αξιωματούχους των Βρυξελλών να δηλώσουν με κατηγορηματικό τρόπο ότι περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη δεν υφίσταται για κανένα μέλος.Οι φήμες και τα αρνητικά σχόλια έφθαναν μέχρι τη διάλυση της ευρωζώνης και την κατάργηση του ευρώ, κάτι που με αγανάκτηση διέψευσε ο πρόεδρος της Ευρωτράπεζας.Βέβαια, οι ανταγωνιστές του ευρώ είχαν ένα ισχυρό υπόβαθρο κριτικής. Τις αδύναμες οικονομίες της νέας Ευρώπης, οι οποίες χαρακτηρίζονταν από τον διεθνή Τύπο ως η subprime έκδοση της Ευρώπης. Η κατάρρευση των νομισμάτων των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης πήρε διαστάσεις κατάρρευσης τον χειμώνα του 2008/09.Η ύφεση, η απότομη εκροή κεφαλαίων, η αδυναμία εκπλήρωσης των δανειακών υποχρεώσεων από κράτη και ιδιώτες, οι πτωχεύσεις τραπεζών, η αύξηση της ανεργίας, η πτώση της ζήτησης και φυσικά η κατακόρυφη αύξηση των ελλειμμάτων δημιουργούσαν εκρηκτικό κλίμα.Η έκθεση πολλών τραπεζικών ιδρυμάτων της παλαιάς Ευρώπης σε αυτές τις χώρες άνοιξε μία τεράστια πληγή, η οποία καθημερινά αιμορραγούσε από τη διόγκωση των επισφαλειών που παρουσιάζονταν. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε την αχίλλειο πτέρνα της, αυτό ήταν δεδομένο, όμως από το σημείο αυτό μέχρι του σημείου της απόλυτης απαξίωσης υπάρχει διαφορά.Βέβαια, σε παιχνίδια ισχύος τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα είναι μέρος του παιχνιδιού. Προσωπικά πιστεύουμε ότι η υπονόμευση δεν γίνεται μόνο εκ των έξω αλλά και εκ των έσω. Πολιτικές που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ακραίες και έμμεσα αποδοκιμάζονταν, δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται από τις νομισματικές αρχές της ευρωζώνης, διότι έτσι υπονομεύεται και η αξιοπιστία και η ισχύς του ευρώ.Πιστεύουμε ότι η νομισματική πολιτική της Ευρωτράπεζας θα πρέπει να είχε μόνο μία διάσταση, τη μείωση του κόστους χρήματος αποκλειστικά και μόνο μέσα από την αποκλιμάκωση των επιτοκίων. Η προσχώρηση και στην ποσοτική νομισματική πολιτική (quantitative easing - QE) είναι λάθος.Μία οντότητα, όπως η ευρωζώνη, που θέλει μέσω του νομίσματός της να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομική σκηνή, δεν μπορεί να πληθωρίζει το νόμισμά της ως τριτοκοσμική χώρα. Δεν μπορεί να κόβει χρήμα, αγοράζοντας ομόλογα εάν θέλει το νόμισμά της να πάρει τη θέση που του αξίζει στο παγκόσμιο στερέωμα.Ανάλογες πρακτικές φυσικά εφαρμόζουν όλοι οι ανταγωνιστές του ευρώ. Με πρώτη διδάξασα την Ιαπωνία και οι ΗΠΑ και η Βρετανία κόβουν νόμισμα, αγοράζοντας ομόλογα, με στόχο την ενίσχυση της ρευστότητας.Η Ευρωτράπεζα έπρεπε να μην ακολουθήσει την πεπατημένη των υπολοίπων. Δεν απαιτείτο κόψιμο νέου χρήματος. Εκείνο που απαιτείται είναι η επανάκτηση της αξιοπιστίας και δυστυχώς με τέτοιες πρακτικές δεν ενισχύεται ούτε η αξιοπιστία ούτε ο σεβασμός.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 21/5/2009).

Σκάνδαλα και αξιοπιστία
Του ΛΕΚΚΑ ΣΑΡΑΝΤΟΥ
Τους τελευταίους μήνες και ειδικά μετά την Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης , η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ είχε δυο άξονες.
Τα σκάνδαλα και την οικονομία.
Το Βατοπαίδι και ο Παυλίδης έγιναν σημαία μέσα από την οποία η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είχε σαν στόχο να χτυπήσει την ΝΔ στο σημείο που υπερείχε, την ηθική.
Το ΠΑΣΟΚ γνώριζε πολύ καλά ότι όσο η ηθική υπεροχή της ΝΔ αποτελούσε έμβλημα διακυβέρνησης η προσπάθεια επανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ θα ήταν αρκετά δύσκολη.
Το ΠΑΣΟΚ ήθελε την σκανδαλολογία και όχι την πραγματική κάθαρση για να αντιστρέψει την εικόνα που είχε ο μέσος Έλληνας για τις διακυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ .
Ήθελε να αποδείξει ότι η νέα διακυβέρνηση που επαγγέλλονταν η ΝΔ ήταν ηθικά διάτρητη.
Εκμεταλλευόμενο ατυχείς προσωπικές επιλογές ορισμένων Υπουργών της ΝΔ έδωσε διαστάσεις γενικευμένης διαφθοράς οι οποίες στην βάση της δημοσκοπικής υπεροχής μετά τον Σεπτέμβριο του 2008 μονοπώλησαν την πολιτική ζωή του τόπου με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ.
Η αχίλλειος πτέρνα της ανάδειξης των σκανδαλών ήταν η υπέρμετρη σε επίπεδα πλήρους φανατισμού ενασχόληση με τα σκάνδαλα και με στόχο όχι την κάθαρση αλλά την σκανδαλολογία.
Το ΠΑΣΟΚ ήθελε να συντηρεί την σκανδαλολογία με κάθε τρόπο ώστε να διατηρεί και εάν μπορεί να διευρύνει την δημοσκοπική υπεροχή .
Αυτό ακριβώς ήταν το λάθος του και ακριβώς εδώ χάνει το όποιο πλεονέκτημα είχε αποκτήσει από την ανάδειξη των γκρίζων ζωνών που είχαν προσωπικά δημιουργήσει ορισμένα πολιτικά στελέχη της ΝΔ.
Ο απλός πολίτης επιζητά την κάθαρση και όχι την σκανδαλολογία.
Ο απλός ψηφοφόρος επιζητά την καθαρότητα , την εντιμότητα και την επιστροφή των πολιτικών σε κώδικες τιμής και ήθους .
Ο απλός πολίτης απεχθάνεται τα πολιτικά και επικοινωνιακά παιχνίδια όπως και τις σκοπιμότητες των κομματικών επιτελείων γι’αυτό και αντί διεύρυνσης της διαφοράς μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στα τελευταία γκάλοπ παρατηρείτε μείωση και σκεπτικισμός για τις πραγματικές προθέσεις του ΠΑΣΟΚ.
Σε ότι αφορά το δεύτερο σκέλος της στρατηγικής την οικονομία το ΠΑΣΟΚ γνωρίζοντας ότι η διεθνής κρίση θα επηρεάσει όλη την υφήλιο άρχισε να προπαγανδίζει πάνω στις γκρίζες ζώνες της οικονομίας.
Οι αναφορές για πλήρη κατάρρευση της οικονομίας , για προσφυγή στο ΔΝΤ , για αδυναμία κάλυψης του ετησίου προγράμματος δανεισμού, για διεύρυνση του περιθωρίου με το οποίο δανείζεται το ελληνικό δημόσιο , για την ανάγκη έκδοσης ευρώ-ομολόγου , Κτλ , έπαιρναν διαστάσεις τραγικότητας.
Όποιος άκουγε τις κασσάνδριες προβλέψεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ τους προηγούμενους μήνες θα ένιωθε ότι η πλήρη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας ήταν ιδιαιτέρα κοντά.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε .
Ούτε στο ΔΝΤ προσφύγαμε , ούτε το κόστος δανεισμού ξέφυγε, -ιδιαιτέρα τα spends από τις 320 μονάδες βάσης έχουν πέσει στις 180 μονάδες βάσης - ενώ το πρόγραμμα δανεισμού καλύφθηκε με την συμπλήρωση του πρώτου 4μηνου.
Στο ΠΑΣΟΚ ξέχασαν ότι όσο μεγάλη είναι η απόσταση μεταξύ της προπαγάνδας και της πραγματικότητας τόσο η αξιοπιστία συρρικνώνεται.
Κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι η ελληνική οικονομία δεν έχει προβλήματα .
Βρίσκεται σε επιτήρηση , όπως και αρκετά κράτη της ένωσης ενώ δέχεται κλυδωνισμούς στα πλαίσια τής διεθνούς ύφεσης .
Αυτή είναι η πραγματικότητα η οποία απέχει σημαντικά από την πλήρη καταστροφή.
Δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ η σκανδαλολογία και η καταστροφολογία δεν αποτελούν την κατάλληλη συνταγή πολιτικής ανάτασης κάτι που θα δείξουν και οι ευρωεκλογές.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των γκάλοπ και των πραγματικών εκλογών χωρίς αυτό που σημαίνει ότι ο απλός πολίτης είναι ευχαριστημένος από την μέχρι σήμερα διακυβέρνηση της ΝΔ.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ISTHMOS.GR ΣΤΙΣ 20/5/2009)

Το βάθος της ύφεσης.

ΤΟΥ ΛΕΚΚΑ ΣΑΡΑΝΤΟΥ
Οι εαρινές προβλέψεις των διεθνών οργανισμών για την ελληνική οικονομία συνηγορούν ότι το 2009 θα είναι έτος αρνητικής ανάπτυξης .
Το ΔΝΤ ομιλεί για αρνητικό ρυθμό της τάξεως του 0,2% και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για αρνητικό ρυθμό της τάξεως του 0,9% .
Εάν συμβεί αυτό , πράγμα που αμφιβάλουμε , θα είναι η πρώτη φορά από το 1993 που η χώρα μας θα έχει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης , δεδομένου ότι τότε είχε καταγράψει αρνητικό ρυθμό της τάξεως του 1,6%.
Προσωπικά αμφιβάλουμε για την προοπτική αρνητικού ρυθμού ανάπτυξης διότι οι διεθνείς οργανισμοί δεν έχουν λάβει υπόψη τους δυο παράγοντες .
Πρώτο τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση για την ενίσχυση ορισμένων τομέων που έχουν πληγεί από την κρίση , όπως για την οικοδομή και τον κλάδο του αυτοκινήτου και δεύτερο ότι η παραοικονομία στην χώρα ύψους 40% του ΑΕΠ θεωρείται ισχυρό υπόβαθρο ανάπτυξης .
Ακόμη και με αρνητικό ρυθμό όμως επίπεδα που δεν φθάνουν ούτε την μια μονάδα στην σημερινή συγκυρία θεωρούνται ικανοποιητικά εάν συγκριθούν με τα αντίστοιχα των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών .
Στην Ένωση των 27 μόνο η Κύπρος θα έχει θετικό ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 0,3%,ενώ κράτη όπως η Ιρλανδία θα έχει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 9% , η Ιταλία -4,4% , η Ισπανία -3,2% και η Πορτογαλία -3,7%.
Στην βάση αυτή η αναθεώρηση του ελλείμματος είναι κάτι το φυσιολογικό.
Όταν προϋπολογίζεις έχοντας υπόψη θετικό ρυθμό της τάξεως του 1,1% και στην συνέχεια λόγω της διεθνούς συγκυρίας ο ρυθμός περιορίζεται τότε οι σχεδιασμοί για την άντληση εσόδων αλλά και αυτοί των δαπανών είναι φυσιολογικό ότι θα εκτροχιασθούν .
Είναι επομένως λογική συνέχεια η αύξηση του ελλείμματος στο 5,1% έναντι της αναθεωρημένης πρόβλεψης για έλλειμμα 3,7% για το 2009.
Ομιλούμε για αναθεωρημένη πρόβλεψη διότι η αρχική εκτίμηση ήταν για έλλειμμα της τάξεως του 1,6% στην συνέχεια 2,3% και μετά 2,9% .
Οι αναθεωρήσεις των μεγεθών είναι σύνηθες φαινόμενο των τελευταίων μηνών και αρκεί να σκεφθούμε ότι η χειμερινή πρόβλεψη του ΔΝΤ για την ανάπτυξη της Ευρωζώνης για το 2009 ήταν της τάξεως του -2% ενώ η εαρινή ήταν της τάξεως του -4,2%.
Ανάλογες προβλέψεις έχει κάνει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τελευταία που θέλει την Ευρωζώνη να παρουσιάζει αρνητικό ρυθμό της τάξεως του 4%.
Αρνητικότερες προβλέψεις όμως προδιαγράφουν και ζοφερότερες ημέρες για τους εργαζόμενους .
Οι εαρινές προβλέψεις της Κομισιόν θέλουν αύξηση της ανεργίας για την Ελλάδα από τα επίπεδα του 7,7% του 2008 στα επίπεδα του 9,1% το 2009 και στα επίπεδα του 9,7% το 2010.
Το άκρως ανησυχητικό είναι ότι σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης η Κομισιόν προβλέπει απώλεια 8,5 εκατ. Θέσεων εργασίας την διετία 2009-2010 .
Απώλεια θέσεων σημαίνει μεγαλύτερες δαπάνες για επιδόματα και αντίστοιχα λιγότερα έσοδα πράγμα που καταληκτικά οδηγεί σε μεγαλύτερα ελλείμματα .
Ανεργία όμως σημαίνει και αλλαγή του τρόπου διαβίωσης με πρώτη μεταβολή την κατάργηση κάθε πολυτέλειας όπως αυτής των διακοπών .
Τέτοιου είδους αλλαγές όμως αναμένεται να επηρεάσουν άμεσα την βαριά βιομηχανία της χώρας μας τον τουρισμό ο οποίος καθορίζει κατά 15% τον ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης .
Οι παράπλευρες απώλειες της διεθνούς κρίσεως είναι μεγάλες και σαφέστατα επηρεάζουν όλους τους παραγωγικούς τομείς της χώρας .
Με δεδομένο όμως ότι σε ολόκληρη της Ευρώπη η ύφεση εμφανίζει μεγάλο βάθος και ως εκ τούτου όπως υπολογίζεται περί τα 13 κράτη συνολικά έως το 2010 θα βρίσκονται σε επιτήρηση πρέπει να θεωρείτε βέβαιο ότι η προσαρμογή στην δημοσιονομική ορθοδοξία θα γίνει με ήπιο τρόπο.
Μια τέτοια εξέλιξη θα βάλει τέλος στα σενάρια που θέλουν την απότομη και βίαιη προσαρμογή στο κριτήριο του ελλείμματος εντός διετίας για την Ελλάδα κάτι που σημαίνει φορολογικές επιβαρύνσεις μεταξύ 5,5 -6,5 δις ευρώ .
Η μεγαλύτερη του αναμενομένου ύφεση πιστεύουμε ότι θα αλλάξει τους προσανατολισμούς της Κομισιόν κάνοντας πιο ήπιες τις εντολές της προς τα κράτη –μέλη.
Στην βάση αυτή εάν τα χρονικά περιθώρια αντί της διετίας διευρυνθούν στην τριετία τότε τα χέρια του οικονομικού επιτελείου λύνονται αλλά και το φορτίο για τους απλούς πολίτες δεν θα είναι δυσβάστακτο .

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ISTHMOS-GR ΣΤΙΣ 8/5/2009)

Οι απολύσεις δεν είναι το φάρμακο για τη κρίση.
ΤΟΥ ΣΑΡ. ΛΕΚΚΑ

Η ιστορία του καπιταλισμού ή του συστήματος της ελεύθερης αγοράς, όπως τις τελευταίες δεκαετίες έχει μετονομαστεί ο καπιταλισμός, είναι γεμάτη από κερδοσκοπικά γεγονότα.Μόνο η μορφή και ο αντίκτυπος των γεγονότων αλλάζει μιας και όλα τα κερδοσκοπικά γεγονότα δεν έχουν ποτέ το ίδιο βάθος ούτε την ίδια δυναμική.Οταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, οι αιτίες που αναφέρονταν για τη δικαιολόγηση της πραγματικότητας είναι πάντα ίδιες. Πάντα φταίνε οι απρόσωπες δυνάμεις της αγοράς, πάντα φταίει η έλλειψη κανονιστικού πλαισίου από την πλευρά του κράτους και πάντα φταίει η απληστία ορισμένων ατόμων.Κατά την τρέχουσα συγκυρία η διεθνής οικονομία ζει τις επιπτώσεις της πιο σφοδρής κερδοσκοπικής καταιγίδας των τελευτών 80 ετών. Σε κάθε τέτοια συγκυρία, όταν η οικονομική δραστηριότητα περιορίζεται, η λύση που συνήθως επιλέγεται από τις ηγετικές ομάδες των επιχειρήσεων είναι μία και μοναδική.
Η συρρίκνωση των θέσεων εργασίαςΟσο περισσότερες απολύσεις τόσο πιο μεγάλες οι προσδοκίες ανάκαμψης σύμφωνα από με τους σχεδιαστές του σχεδίου.Και όταν μιλάμε για τους σχεδιαστές ομιλούμε για τους θύτες των κερδοσκοπικών γεγονότων, δηλαδή για τους ανθρώπους που ευθύνονται για τη συρρίκνωση των δραστηριοτήτων, των κερδών και των τιμών των μετοχών των εταιρειών που διοικούν.Οταν μιλούμε για τα θύματα, τους απολυθέντες, τους ανθρώπους που θα μείνουν χωρίς εργασία, ομιλούμε για τους ανθρώπους που συνήθως δεν ευθύνονται καθόλου.Και όχι μόνο δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης για την ύπαρξη ζημιών από παρακινδυνευμένες επενδυτικές επιλογές, αλλά ίσως είναι και οι μοναδικοί μετά τους μετόχους τους που νοιάζονται πραγματικά για την τύχη της εταιρείας στην οποία εργάζονται.Οταν ισχυριζόμαστε ότι νοιάζονται για την εταιρεία, δεν εννοούμε βραχυπρόθεσμα αλλά σε βάθος χρόνου. Είναι πραγματικό ενδιαφέρον. Είναι ενδιαφέρον επιβίωσης.Οι απλοί εργαζόμενοι επιζητούν τη βιωσιμότητα των εταιρειών που εργάζονται, διότι διαβλέπουν ότι μέσα από την ανοδική της πορεία θα αποκτούν τα προς το ζην με αξιοπρεπή και έντιμο τρόπο.Δεν βλέπουν την εταιρεία με βραχυπρόθεσμο μάτι όπως τη βλέπουν τα λεγόμενα golden boys που έχουν ως στόχο την υφαρπαγή μεγάλων μπόνους για όσο χρονικό διάστημα οι παρακινδυνευμένες πρακτικές τους παρουσιάζουν κέρδη.Δεν βλέπουν την εταιρεία που εργάζονται ως μέσο γρήγορου πλουτισμού και μάλιστα εις βάρος των προοπτικών και της ανάπτυξης της ίδιας της εταιρείας, που τους δίνει τη δυνατότητα να δείξουν τις τεχνοκρατικές τους δεξιότητες.Τα golden boys αγωνίζονται για τον εαυτό τους και για την αύξηση των καταθετικών τους λογαριασμών, αδιαφορώντας για τις τύχες των ανθρώπων που πρωτογενώς στηρίζουν τις επιλογές τους.Οι άνθρωποι που δίνουν και τον εαυτό τους για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της εταιρείας που εργάζονται είναι δυστυχώς τα πρώτα και πολλές φορές μοναδικά θύματα σε περιόδους που ο αντίκτυπος της κερδοσκοπικής μανίας των golden boys βυθίζει εταιρείες και οργανισμούς στην υπανάπτυξη και στις ζημιές.Δεν υπάρχει πιο άθλια μεθόδευση από αυτή που τελικά επιλέγεται ως μοναδική λύση για την επαναφορά μίας εταιρείας που κινδυνεύει με πτώχευση, από τις ομαδικές απολύσεις.Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος manager και ακριβοπληρωμένο στέλεχος για να προκρίνει τη λύση των ομαδικών απολύσεων ως λύση - μονόδρομο για την επιβίωση της εταιρείας που διοικούν.Το δύσκολο είναι οι ευθύνες να επιμερίζονται και να καταλογίζονται με αριστείδιο τρόπο στους θύτες των κερδοσκοπικών επεισοδίων και ειδικώς σε εκείνους που διαμορφώνουν συνθήκες υποαπασχόλησης και ύφεσης.Το αρκετά δύσκολο είναι ότι αυτοί που καλούνται να δώσουν λύσεις επιβίωσης είναι οι ίδιοι που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα και είναι οι ίδιοι που δυστυχώς θα αποχωρήσουν πρώτοι όταν τα πράγματα συνεχίσουν να μην πηγαίνουν καλά.

Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 10/5/2009)

Η... νέα ηθική των αμερικανικών τραπεζών.
ΤΟΥ ΣΑΡ. ΛΕΚΚΑ

Οσο η διεθνής κοινότητα αφήνει ατιμώρητα τα οικονομικά εγκλήματα τόσο οι θύτες θα αποθρασύνονται πλήρως.Οσο η ανοχή των πολλών θα συνεχίζει να αποτελεί τρόπο ζώνης με τον οποίο θα αντιμετωπίζονται οι ζοφερές καταστάσεις που δημιουργούν οι λίγοι τότε η διεθνής κοινότητα θα είναι αναγκασμένη να ζει ξανά και ξανά τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα της δράσης των λίγων.Οσο η απάθεια αποτελεί τμήμα της δημοκρατικής κουλτούρας της πλειοψηφίας των πολιτών, τόσο το θράσος των λίγων θα παίρνει διαστάσεις ολοκληρωτικών πρακτικών.Η ειρωνεία είναι ότι την ώρα που οι G-20 συνεδρίαζαν στο Λονδίνο στις αρχές Απριλίου 2009 για να βρουν τρόπους αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης που μαστίζει ολόκληρο τον πλανήτη και ειδικότερα τρόπους αποκατάστασης της εμπιστοσύνης τα λόμπι, οι παρεούλες των λίγων αλλά ισχυρών επέβαλαν τις θέσεις τους γελοιοποιώντας τους πάντες και τα πάντα.Οι άνθρωποι που ευθύνονται για τη μεγαλύτερη από το 1929 κρίση, οι άνθρωποι που είχαν δημιουργήσει λαβύρινθους διαφθοράς, οι άνθρωποι που πατούσαν επί πτωμάτων για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, αυτοί οι άνθρωποι ακόμη και σήμερα και παρά το γεγονός ότι η κρίση συνεχίζει να μεταβάλει προς το χειρότερο τις οικογενειακές και επαγγελματικές συνθήκες εκατομμυρίων ανθρώπων, προσπαθούν να προσαρμόσουν τις ανάγκες τους και τις επιδιώξεις τους στη γενικότερη προσπάθεια αντιμετώπισης της μεγάλης κρίσης.Με τις μεθοδεύσεις του παρελθόντος, με τις ιδιοτελείς τους προθέσεις και με την επαγγελτικά δομημένη αλαζονεία τους έχουν τη δύναμη να επιβάλουν τις ίδιες πρακτικές που αιματοκύλησαν οικονομικά τον πλανήτη.Το ευτράπελο είναι ότι την ώρα που ο Αμερικανός πρόεδρος ως εκπρόσωπος της υπερδύναμης που ευθύνεται για την οικονομική κατάρρευση και την απώλεια εργατικών θέσεων και περιουσιών υποτίθεται αγωνίζονταν με τους υπολοίπους 19 ισχυρότερους ηγέτες του κόσμου να επαναπροσδιορίσουν το υπόβαθρο της διεθνούς εμπιστοσύνης, η Εθνική Αμερικανική Αρχή Ελέγχου των λογιστικών προτύπων λύγιζε από την πίεση των ισχυρών τραπεζικών λόμπι του Κογκρέσου, αποδεχόμενο την αποτίμηση των τοξικών προϊόντων όχι σε τιμές αγοράς αλλά στις λογιστικές τους τιμές.Στην ουσία, προϊόντα που αξίζουν λιγότερο και από τα κοινά σκουπίδια, μιας και δεν προσφέρονται ούτε για ανακύκλωση, πλέον θα βρεθούν ως στοιχεία ενεργητικού των τραπεζών με τιμές που είναι εκτός πραγματικότητας.Αποτέλεσμα, η ωραιοποίηση των ισολογισμών και η δημοσιοποίηση αποτελεσμάτων που αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας.Τράπεζες που μέχρι πριν ορισμένες εβδομάδες κατέγραφαν τεράστιες ζημιές, τράπεζες που έχουν κάνει προβλέψεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, τράπεζες που εκλιπαρούσαν το αμερικανικό δημόσιο για κεφαλαιακές ενισχύσεις, τράπεζες που βρίσκονταν στα όρια της πτώχευσης, τώρα δημοσιοποιούν κέρδη.Η αυτογελοιοποίηση του συστήματος σε όλο του το μεγαλείο.Η Bank Of America, την ώρα που διπλασίαζε τις προβλέψεις για επισφάλειες στο ύψους των 6,4 δισ. δολ., δημοσιοποιούσε καθαρά κέρδη πρώτου τριμήνου 2009 στο ύψους των 4,25 δισ. δολ., η Citigroup ανακοίνωσε για τι ίδιο τρίμηνο κέρδη 1,6 δισ. δολ., η Goldman Sachs αφού πρώτα εξαφάνισε τις ζημιές 1,5 δισ. δολ. του μηνός Δεκεμβρίου 2008 εμφάνισε για το πρώτο τρίμηνο του 2009 κέρδη της τάξεως του 1,8 δισ. δολ., ενώ και η JPMorgan Chase εμφάνισε κέρδη περί τα 2 δισ. δολ.Ο μαγικός κόσμος των αλχημειών και της λογιστικής ωραιοποίησης εμφάνισε εν μέσω κρίσης τα αποτελέσματά του.Οι λογιστικές ωραιοποιήσεις περιλαμβάνουν αποτίμηση των ομολόγων με βάση τις λογιστικές αξίες (Citigroup), πώληση περιουσιακών στοιχείων και συμμετοχών σε άλλες εταιρείες (Bank Of America), εισπράξεις από την AIG από εγγυήσεις ομολόγων που καλύφθηκαν από το αμερικανικό δημόσιο (Goldman Sachs) και τεχνική αύξηση του ενεργητικού των εταιρειών που απορροφούν (Bank Of America μέσω της Merrill Lynch).Το θράσος των θυτών της κρίσης είναι απύθμενο την ώρα που το Νομισματικό Ταμείο αναθεωρεί τις προβλέψεις για διαγραφές στον διεθνή χρηματοοικονομικό κλάδο στα 4,1 τρισ. δολ. από 2,2 τρισ. δολ. που προέβλεπε τον Ιανουάριο του 2009.Οι θύτες, αντί να εκλιπαρούν για συγγνώμη, επιβάλλουν πρακτικές που θα πληρώνει ο ανυποψίαστος πολίτης επί χρόνια.Το εντυπωσιακό είναι ότι οι παρεούλες επιβάλλονται στο επίσημο κράτος την ώρα που το τελευταίο διαφήμιζε σχέδιο αγοράς τοξικών προϊόντων με τη συμμετοχή και ιδιωτικών κεφαλαίων.Εκ των πραγμάτων διαπιστώνεται ότι το πάθημα δεν έγινε μάθημα ούτε την ώρα που το πάθημα εξελίσσεται.Οταν το ζητούμενο πλέον δεν είναι η αποκατάσταση της ρευστότητας, διότι αυτή λίγο πολύ έχει επανέλθει αλλά η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, στην ουσία τέτοιου είδους μεθοδεύσεις τορπιλίζουν την όποια προσπάθεια επανάκτησής της.Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φυσικά το έχει η εκτελεστική εξουσία, η οποία παρ’ ότι έχει υψηλότατα μερίδια στο μετοχικό κεφαλαίο όλων αυτών των τραπεζών δεν έχει εκκαθαρίσει τις διοικήσεις από τα παράσιτα του παρελθόντος.Τα τελευταία, βλέποντας την ανοχή και την ατολμία των ελεγκτικών αρχών, αποθρασύνονται πλήρως.

Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 3/5/2009)