Λύση προβλημάτων με ανιδιοτελή προγραμματισμό
του Σαράντου Λέκκα
οικονομολόγου
Η επιλογή του Υπουργού Οικονομικών της Ολλανδίας κ. Ντέισελμπλουμ για την θέση του προέδρου του Eurogroup μετά την αποχώρηση του κ. Γιούγκερ θυμίζει τις επιλογές των παλαιών ελλήνων κομματαρχών.
Οι παλαιοί κομματάρχες είχαν ένα κοινό γνώρισμα, προωθούσαν ανθρώπους στην πολιτική σκηνή χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα απόλυτα χειραγωγημένους και κυρίως έχοντας τους περάσει το μήνυμα ότι αυτά που πετυχαίνουν οφείλονται στην δραστηριότητα τους.
Ο νέος πρόεδρος του Eurogroup δεν έχει ούτε τις γνώσεις, ούτε την εμπειρία αλλά ούτε το ειδικό βάρος που απαιτεί η θέση του.
Είναι προϊόν επιβολής της Γερμανικής σφαίρας επιρροής και φυσικά άνθρωπος που έχει θεοποιήσει την απόλυτη δημοσιονομική πειθαρχία.
Στην ουσία είναι αχυράνθρωπος ενός συστήματος που προβάλει την ανανέωση με σκοπό την τοποθέτηση ανθρώπων χωρίς πολιτικό υπόβαθρο σε θέσεις κλειδιά του ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας.
Πολιτικοί τύπου Γιούνγκερ σπανίζουν πλέον γιατί και το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στερείται τα τελευταία χρόνια οραμάτων μεγάλου βεληνεκούς που μόνο πολιτικοί με ισχυρή προσωπικότητα μπορούν να προσδώσουν.
Αντί οραμάτων παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μια στασιμότητα που οφείλεται στα προβλήματα που δημιουργούνται εξ’ ατίας της μικροπολιτικής και της αναζήτησης ωφελειών εις βάρος των υπολοίπων εταίρων.
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει βαλτώσει μέσα στο βαλτό των υπόγειων διαπραγματεύσεων, των ιδιοτελών προσδοκιών, της απουσίας ουσιαστικής αλληλεγγύης και κυρίως της άρνησης υιοθέτησης του κοινού καλού.
Οι κοντόφθαλμες πολιτικές που υιοθετούνται για την επίλυση των προβλημάτων έχουν ως βασικό γνώρισμα την χρησιμοποίηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού για άντληση ωφελειών ακόμη και σε στιγμές που ο ελάχιστος ανθρωπισμός επιβάλει την αναζήτηση λύσεων με γνώμονα τις λιγότερες παράπλευρες απώλειες.
Η υποκρισία είναι το έμβλημα της ευρωπαϊκής ένωσης
Με την επιλογή πρόσωπων σε θέσεις κλειδιά που όπως έλεγαν οι παλαιοί έλληνες κομματάρχες γνωρίζουν ότι την θέση τους την οφείλουν στους ίδιους δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλες προσδοκίες .
Η ανακύκλωση των προβλημάτων θα συνεχισθεί, οι λύσεις που θα δρομολογούνται θα στερούνται βάθους και αποτελεσματικότητας, οπότε δεν θα επιλύουν οριστικά κανένα πρόβλημα , και το νεφέλωμα που έχει σκεπάσει κάθε δραστηριότητα της ένωσης θα συνεχίσει να προβληματίζει όσους βλέπουν το αύριο με την ματιά των οραματιστών του παρελθόντος.
Σήμερα , η ευρωζώνη βρίσκεται σε ύφεση, με επακόλουθο την εκτόξευση της ανεργίας σε επίπεδα ρεκόρ.
Σήμερα η κρίση χρέους έχει δημιουργήσει μεγάλα πρόβλημα ενώ η υιοθέτηση πολιτικών με άξονες την λιτότητα, την εσωτερική υποτίμηση και την μείωση των δαπανών κάθε είδους έχει οδηγήσει στην μείωση της ζήτησης και στην προσγείωση της οικονομικής δραστηριότητας.
Σήμερα το κοινό νόμισμα παρουσιάζεται ως το ισχυρότερο της υφηλίου, πληρώνοντας τον λογαριασμό των νομισματικών παρεμβάσεων που λαμβάνουν χώρα ως φάρμακο ενίσχυσης της οικονομικής δραστηριότητας στις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.
Η νομισματική χαλάρωση που καταγράφεται σε ΗΠΑ, Ιαπωνία και Βρετάνια δεν έχει προηγούμενο στην σύγχρονη ιστορία ίσως διότι η φύση αλλά και το βάθος των προβλημάτων επιβάλουν ρηξικέλευθες δράσεις.
Η κουλτούρα της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας – ΕΚΤ είναι διαφορετική από τις αντίστοιχες των υπολοίπων μεγάλων κεντρικών τραπεζών με αποτέλεσμα οι επιλογές της να απέχουν από τις συνήθεις επιλογές των άλλων κεντρικών τραπεζών.
Η στροφή του διεθνούς κεφαλαίου προς το ευρώ ως αποτέλεσμα της στιβαρής στάσης της ΕΚΤ είναι δίκοπο μαχαίρι.
Η απώλεια του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος μπορεί να αντισταθμισθεί με την μείωση των όποιων πληθωριστικών πιέσεων υπήρχαν όπως και με την προσδοκία δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Υπάρχουν πολλές κεντρικές τράπεζες που ενώ βλέπουν πως η ενίσχυση του νομίσματος τους δημιουργεί προβλήματα στις εξαγωγικές τους εταιρείες εν τούτοις δεν παρεμβαίνουν υιοθετώντας την προσδοκία ότι η εισροή κεφαλαίων θα ενίσχυση την οικονομική δραστηριότητα και κατ’επέκταση τις θέσεις εργασίας.
Ίσως η ακινησία της ΕΚΤ να έχει ως υπόβαθρο μια τέτοιου είδους προσδοκία.
Με τα «ίσως» και τα «ενδέχεται» η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να επιλύει προβλήματα. Τα προβλήματα επιλύονται όταν υπάρχει ανιδιοτελής προγραμματισμός και όταν τα άτομα που καλούνται να τα εφαρμόσουν έχουν όχι μόνο τις γνώσεις αλλά και την στόφα του ηγέτη
οικονομολόγου
Η επιλογή του Υπουργού Οικονομικών της Ολλανδίας κ. Ντέισελμπλουμ για την θέση του προέδρου του Eurogroup μετά την αποχώρηση του κ. Γιούγκερ θυμίζει τις επιλογές των παλαιών ελλήνων κομματαρχών.
Οι παλαιοί κομματάρχες είχαν ένα κοινό γνώρισμα, προωθούσαν ανθρώπους στην πολιτική σκηνή χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα απόλυτα χειραγωγημένους και κυρίως έχοντας τους περάσει το μήνυμα ότι αυτά που πετυχαίνουν οφείλονται στην δραστηριότητα τους.
Ο νέος πρόεδρος του Eurogroup δεν έχει ούτε τις γνώσεις, ούτε την εμπειρία αλλά ούτε το ειδικό βάρος που απαιτεί η θέση του.
Είναι προϊόν επιβολής της Γερμανικής σφαίρας επιρροής και φυσικά άνθρωπος που έχει θεοποιήσει την απόλυτη δημοσιονομική πειθαρχία.
Στην ουσία είναι αχυράνθρωπος ενός συστήματος που προβάλει την ανανέωση με σκοπό την τοποθέτηση ανθρώπων χωρίς πολιτικό υπόβαθρο σε θέσεις κλειδιά του ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας.
Πολιτικοί τύπου Γιούνγκερ σπανίζουν πλέον γιατί και το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στερείται τα τελευταία χρόνια οραμάτων μεγάλου βεληνεκούς που μόνο πολιτικοί με ισχυρή προσωπικότητα μπορούν να προσδώσουν.
Αντί οραμάτων παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μια στασιμότητα που οφείλεται στα προβλήματα που δημιουργούνται εξ’ ατίας της μικροπολιτικής και της αναζήτησης ωφελειών εις βάρος των υπολοίπων εταίρων.
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει βαλτώσει μέσα στο βαλτό των υπόγειων διαπραγματεύσεων, των ιδιοτελών προσδοκιών, της απουσίας ουσιαστικής αλληλεγγύης και κυρίως της άρνησης υιοθέτησης του κοινού καλού.
Οι κοντόφθαλμες πολιτικές που υιοθετούνται για την επίλυση των προβλημάτων έχουν ως βασικό γνώρισμα την χρησιμοποίηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού για άντληση ωφελειών ακόμη και σε στιγμές που ο ελάχιστος ανθρωπισμός επιβάλει την αναζήτηση λύσεων με γνώμονα τις λιγότερες παράπλευρες απώλειες.
Η υποκρισία είναι το έμβλημα της ευρωπαϊκής ένωσης
Με την επιλογή πρόσωπων σε θέσεις κλειδιά που όπως έλεγαν οι παλαιοί έλληνες κομματάρχες γνωρίζουν ότι την θέση τους την οφείλουν στους ίδιους δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλες προσδοκίες .
Η ανακύκλωση των προβλημάτων θα συνεχισθεί, οι λύσεις που θα δρομολογούνται θα στερούνται βάθους και αποτελεσματικότητας, οπότε δεν θα επιλύουν οριστικά κανένα πρόβλημα , και το νεφέλωμα που έχει σκεπάσει κάθε δραστηριότητα της ένωσης θα συνεχίσει να προβληματίζει όσους βλέπουν το αύριο με την ματιά των οραματιστών του παρελθόντος.
Σήμερα , η ευρωζώνη βρίσκεται σε ύφεση, με επακόλουθο την εκτόξευση της ανεργίας σε επίπεδα ρεκόρ.
Σήμερα η κρίση χρέους έχει δημιουργήσει μεγάλα πρόβλημα ενώ η υιοθέτηση πολιτικών με άξονες την λιτότητα, την εσωτερική υποτίμηση και την μείωση των δαπανών κάθε είδους έχει οδηγήσει στην μείωση της ζήτησης και στην προσγείωση της οικονομικής δραστηριότητας.
Σήμερα το κοινό νόμισμα παρουσιάζεται ως το ισχυρότερο της υφηλίου, πληρώνοντας τον λογαριασμό των νομισματικών παρεμβάσεων που λαμβάνουν χώρα ως φάρμακο ενίσχυσης της οικονομικής δραστηριότητας στις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.
Η νομισματική χαλάρωση που καταγράφεται σε ΗΠΑ, Ιαπωνία και Βρετάνια δεν έχει προηγούμενο στην σύγχρονη ιστορία ίσως διότι η φύση αλλά και το βάθος των προβλημάτων επιβάλουν ρηξικέλευθες δράσεις.
Η κουλτούρα της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας – ΕΚΤ είναι διαφορετική από τις αντίστοιχες των υπολοίπων μεγάλων κεντρικών τραπεζών με αποτέλεσμα οι επιλογές της να απέχουν από τις συνήθεις επιλογές των άλλων κεντρικών τραπεζών.
Η στροφή του διεθνούς κεφαλαίου προς το ευρώ ως αποτέλεσμα της στιβαρής στάσης της ΕΚΤ είναι δίκοπο μαχαίρι.
Η απώλεια του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος μπορεί να αντισταθμισθεί με την μείωση των όποιων πληθωριστικών πιέσεων υπήρχαν όπως και με την προσδοκία δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Υπάρχουν πολλές κεντρικές τράπεζες που ενώ βλέπουν πως η ενίσχυση του νομίσματος τους δημιουργεί προβλήματα στις εξαγωγικές τους εταιρείες εν τούτοις δεν παρεμβαίνουν υιοθετώντας την προσδοκία ότι η εισροή κεφαλαίων θα ενίσχυση την οικονομική δραστηριότητα και κατ’επέκταση τις θέσεις εργασίας.
Ίσως η ακινησία της ΕΚΤ να έχει ως υπόβαθρο μια τέτοιου είδους προσδοκία.
Με τα «ίσως» και τα «ενδέχεται» η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να επιλύει προβλήματα. Τα προβλήματα επιλύονται όταν υπάρχει ανιδιοτελής προγραμματισμός και όταν τα άτομα που καλούνται να τα εφαρμόσουν έχουν όχι μόνο τις γνώσεις αλλά και την στόφα του ηγέτη
