OI ''ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ'' ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ 

Από πολλές πλευρές ακούγεται το σλόγκαν  ότι η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες .

Μέχρι σήμερα οι απλοί πολίτες δεν έχουν διαπιστώσει κάτι τέτοιο γι’αυτό και όταν επαναλαμβάνεται το συγκεκριμένο σλόγκαν απλά μειδιάζουν .

Θετικές ευκαιρίες μέχρι σήμερα δεν έχουν καταγραφεί , ίσως παρουσιαστούν αργότερα όταν η οικονομία ισορροπήσει σε χαμηλότερα επίπεδα παραγωγής απασχόλησης και επενδύσεων .

Σήμερα όμως δεν υπάρχουν .

Αρνητικές ευκαιρίες όμως υπάρχουν και καθημερινά καταγράφονται.

Ευκαιρίες όμως για λαμόγια , για το τμήμα εκείνο του επιχειρηματικού κόσμου που νομίζει ότι η κρίση θα μετατρέψει την χώρα σε αφρικανική μπανανία.

Είναι εκείνοι που δεν έχουν κατανοήσει ότι με αντίστοιχες συμπεριφορές φτάσαμε στα σημερινά χάλια .

Νομίζουν ότι με την συνολική ανεργία προς το 30% και με την ανεργία των νέων στο 60% θα μετατρέψουν τις εργασιακές σχέσεις σε σκλαβοπάζαρα .

Εκμεταλλευόμενοι την αγωνία αλλά και την ανάγκη των νέων κυρίως ανθρώπων για εργασία αδιαφορούν για τους κανόνες της αμοιβής, της ασφάλισης , των υπερωριών , της υγιεινής και γενικότερα της αξιοπρέπειας του εργαζομένου .

Καλοκαιρινές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών νομίζουν ότι μπορούν να απασχολούν εργαζόμενους μέρα –νύχτα χωρίς να τους πληρώνουν , χωρίς να τους αναφέρουν το ακριβές αντίτιμο της εργασίας τους και  γενικότερα χωρίς να θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια .

Το ευτράπελο όμως δεν είναι οι συμπεριφορές αυτού του τμήματος του επιχειρηματικού κόσμου αλλά οι αντιδράσεις της ευνομούμενης κοινωνίας .

Δηλαδή των οργάνων και των υπηρεσιών που εντέλλονται για την νομιμότητα .  Αντιδράσεις αργές , δυσκίνητες , γραφειοκρατικές , αντιδράσεις που από ένα σημείο και μετά ταυτίζονται με τον  εμπαιγμό και  την αδιαφορία.

Αντιδράσεις που απελπίζουν,που δίνουν την εντύπωση στον απλό πολίτη που θέλει να καταγγείλει ένα γεγονός ότι δεν βγαίνει εύκολα άκρη .

Όσο όμως δεν βγαίνει άκρη τόσο αυτοί που καλύπτουν το βρόμικο τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου θα βρίσκονται συνεχώς υπό την απειλή αυτού που σήμερα ονομάζουμε ξεκαθάρισμα του δημοσίου τομέα από τους ανεπαρκείς και τους επιόρκους .

Και θα βρίσκονται δικαίως γιατί όλα έχουν το τίμημα τους .

                         

                 ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Η μεγαλύτερη και πιο ουσιώδη  παράπλευρη απώλεια των προγραμμάτων αντιμετώπισης της κρίσης χρέους είναι η ανεργία .

Η αγορά εργασίας στην ζώνη του ευρώ αλλά και στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή ένωση  χαρακτηρίζεται από υψηλά ποσοστά τα οποία παίρνουν διαστάσεις κοινωνικής αποσύνθεσης στις ηλικίες των νέων.

Το επιπλέον στοιχείο που δραματοποιεί το φαινόμενο της υψηλής ανεργίας σε σχέση με άλλες δύσκολες εποχές είναι η επιμήκυνση του χρόνου που οι άνεργοι μένουν χωρίς εργασία .

Η σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποτελεί δείγμα των πρωτόγνωρων καταστάσεων που διέπουν τις δυτικές κοινωνίες μετά την χρηματοπιστωτική κρίση της περιόδου 2008-2009 και της μετεξέλιξης της σε κρίση χρέους .

Βέβαια βλέποντας τα επίπεδα ανεργίας στην Ευρωζώνη παρατηρούμε ότι δεν είναι ομοιόμορφα , το αντίθετο μάλιστα ,τα κράτη του νότου και δει τα μνημονιακά καταγράφουν υπερβολικά υψηλά επίπεδα ανεργίας .

Η απώλεια των θέσεων εργασίας ως αποτέλεσμα της διαδικασίας δημοσιονομικής προσαρμογής δεν ακολουθεί  το ίδιο όλους αλλά όπως είναι απόλυτα λογικό ακολουθεί την απόσταση και το βάθος της δημοσιονομικής προσαρμογής που απαιτείται .

Ο περίφημος συντελεστής Koon o οποίος μετρά την επίπτωση της απόκλισης του ρυθμού ανάπτυξης από τον δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης στο ποσοστό της ανεργίας δεν μπορεί με ακρίβεια να αποτυπώσει την πραγματικότητα.

Η ανομοιογένεια στα ευρωπαϊκά επίπεδα ανεργίας το αποδεικνύει .

Δεν υπάρχει ένας συντελεστής .

Αυτό φυσικά το έχουν επιλύσει οι Ball et al οι οποίοι σε έρευνα τους έδειξαν ότι στις ΗΠΑ η απόκλιση του ρυθμού ανάπτυξης από το δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης κατά μιας μονάδα οδηγεί σε μεταβολή του ποσοστού ανεργίας κατά 0,45 της μονάδας .

Το αντίστοιχο μέγεθος για την Ιαπωνία είναι 0,15 και για την Ισπανία 0,85.

Έτσι γίνεται εύκολα  κατανοητό γιατί η Ισπανία καταγράφει διαχρονικά υψηλά επίπεδα ανεργίας ανεξάρτητα της συγκυρίας που έχει να κάνει με την κρίση χρέους .

Οι διαφοροποιήσεις  στους συντελεστές οφείλονται σε διαφορές παραμέτρους , όπως η εξωστρέφεια της οικονομίας ,η εξειδίκευση του ανθρώπινου δυναμικού , η χρήση ευέλικτων μορφών απασχόλησης , οι υφιστάμενοι κοινωνικοί θεσμοί και  οι επιδοτήσεις θέσεων εργασίας .

Εκ των υστέρων και υπό την πίεση της έντασης της κρίσης πολλά κράτη ειδικά τα μνημονιακά υιοθέτησαν ευέλικτες μορφές εργασίας με παράλληλη ελαστικοποίηση θεσμών και κανόνων που αφορούσαν

μια σειρά από διαδικασίες που ξεκινούσαν από τα μισθολογικά και έφθαναν μέχρι τις απολύσεις  τις συμβάσεις και τα ωράρια .

Παρόλα αυτά η κατάσταση επιδεινώνεται αφού η δημοσιονομική προσαρμογή και οι αρνητικοί ρυθμοί ανάπτυξης συνεχίζονται .

Η ύφεση προκαλεί μεγάλη πτώση της απασχόλησης πόσο μάλλον όταν η ύφεση είναι μεγαλύτερη των προβλέψεων .

Οι συσταλτικές επιδράσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής εδραιώνουν την ανεργία και ενισχύουν τα παραλυτικά φαινόμενα που ακολουθούν την αύξηση της .

Όταν ο δείκτης της ανεργίας αυξάνεται τα κοινωνικά δράματα κινούνται παράλληλα .

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την ανεργία .

Όσοι την βιώνουν το γνωρίζουν καλά , για τους υπόλοιπους απλά ο φόβος ότι ίσως βρεθούν σε ανάλογη θέση τους δημιουργεί ανησυχία , όμως το πρόβλημα αγγίζει όλους είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Η απάντηση πρέπει να δοθεί μέσω πολιτικών   που δημιουργούν  ή που διευκολύνουν  νέες θέσεις εργασίας .

Κοινωνικές παροχές που δίδονται ελέω πολιτικοσυνδικαλιστικών δράσεων όπως τις ζήσαμε κατά το πρόσφατο παρελθόν απλά διογκώνουν τα ελλείμματα και αυξάνουν το λογαριασμό του χρέους που κάποια στιγμή , όπως συμβαίνει σήμερα , καλούμεθα να πληρώσουμε .

Η καλλίτερη και πιο αποδοτική κοινωνική παροχή είναι αυτή της εργασίας .

Τα καλλίτερα και πιο ανθρωπιστικά προγράμματα είναι αυτά που οδηγούν στις αύξηση των θέσεων εργασίας .

Αυτό πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό από όλους,  ένα θέλουμε να υπάρξει ουσιαστική μεταστροφή της υπάρχουσας άσχημης συγκυρίας .