Το 2008 δεν είναι 1929.
Του Σαρ. Λέκκα

Η παγκόσμια οικονομία βιώνει τα αποτελέσματα ενός ακόμη κερδοσκοπικού επεισοδίου.Ο διεθνής καπιταλισμός ή όπως συνηθίζεται στις ημέρες μας η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, βιώνει το αποτέλεσμα του συνδυασμού της απληστίας και της απουσίας ελέγχων.Εάν θέλουμε να δούμε τα πράγματα με ξεκάθαρο τρόπο, θα πρέπει να πάμε πίσω στη μεγαλύτερη ιστορικά κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, στο 1929 και κυρίως στα θεσμικά μέτρα της τότε εποχής.Μετά τη μεγάλη κρίση το κογκρέσο, θέλοντας να διαφυλάξει τις αποταμιεύσεις του μέσου Αμερικανού πολίτη, προχώρησε στον διαχωρισμό των τραπεζών σε επενδυτικές και λιανικές.Ηταν το 1933. Σήμερα, 75 χρόνια μετά, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι ο συγκεκριμένος διαχωρισμός ήταν λάθος, αφού οι μεν καταθετικές τράπεζες υπόκεινταν σε αυστηρούς ελέγχους οι δε επενδυτικές δραστηριοποιούνταν χωρίς κανέναν έλεγχο.Εάν δούμε σήμερα το ποιες χρεοκοπούν, θα καταλάβουμε γιατί η απουσία κανονιστικού πλαισίου και ελέγχων έσβησαν από τον χάρτη τις 5 μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες των ΗΠΑ.Για να καταλάβουμε το πόσο λάθος ήταν ο διαχωρισμός των δραστηριοτήτων των τραπεζών το 1933 σε επενδυτικές και εμπορικές, αρκεί και μόνο το γεγονός της οικιοθελούς μετάλλαξης των δύο ισχυρότερων προ της σημερινής κρίσης επενδυτικών τραπεζών, της Goldman Sachs και της Morgan Stanley σε τράπεζες holding, δηλαδή σε τράπεζες που θα υπόκεινται πλέον σε ελέγχους της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ.Η αλλαγή μοντέλου ήταν επιβεβλημένη μετά την κατακόρυφη πτώση των μετοχών τους και την εκτίναξη του κόστους που δανείζονταν κεφάλαια.Με τη μετάλλαξή τους οι δύο αυτές επενδυτικές τράπεζες θα έχουν την υποχρέωση να αναφέρονται στους εποπτικούς οργανισμούς και να δίδουν λόγο για τα κεφαλαιακά διαθέσιμα, τα πιστωτικά όρια, ενώ θα ξεχάσουν μία διά παντός τις υπερφίαλες κερδοσκοπικές πρακτικές υψηλού ρίσκου.Στα θετικά, θα έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στις δανειακές διευκολύνσεις της κεντρικής τράπεζας και φυσικά ξεφεύγουν από τη μοίρα που επεφύλαξε η κρίση των τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων στις υπόλοιπες επενδυτικές τράπεζες των ΗΠΑ.Να θυμίσουμε ότι η Lehman Brothers πτώχευσε, ενώ η Bear Stearns και η Merrill Lynch εξαγοράστηκαν.Στην ουσία, εκείνο που κατέρρευσε στις ΗΠΑ ήταν το σκιώδες τραπεζικό σύστημα, δηλαδή το σύστημα που δεν στηρίζονταν στο στιβαρό υπόβαθρο των καταθέσεων των πελατών τους αλλά στον δανεισμό.Οι επενδυτικές τράπεζες δραστηριοποιούνταν με δανεικά, χρηματοδοτώντας με αυτά αυξημένου ρίσκου επενδυτικές τοποθετήσεις.Η λέξη που έχει κομβικό χαρακτήρα για τη μετέπειτα κατάρρευσή τους είναι η μόχλευση.Ο δείκτης μόχλευσης δείχνει το ποσό του χρέους που αναλογεί σε κάθε δολάριο ιδίων κεφαλαίων. Οι επενδυτικές τράπεζες δανείζονταν και στη συνέχεια επένδυαν σε αξίες υψηλού ρίσκου.Οσο οι τιμές των επενδυτικών προϊόντων ανέβαιναν, τα κέρδη των τραπεζών αυξάνονταν και ανάλογα αυξάνονταν και τα μπόνους των ατόμων που βρίσκονταν στη διοίκησή τους.Η κατάρρευση των αγορών και συγκεκριμένα της στεγαστικής πίστης οδήγησε στην κατάρρευσή τους αφού τα τιτλοποιημένα δάνεια έχαναν την αξία τους και η απουσία ρευστότητας οδηγούσε σε αδιέξοδο.Ο δείκτης μόχλευσης των επενδυτικών τραπεζών την ώρα της κρίσης ήταν για τη Merrill Lynch 46 προς 1, για τη Lehman Brothers 34 προς 1, για την Bear Stearns 31 προς 1, ενώ αντίθετα των εμπορικών τραπεζών ήταν κάτω από 20 προς 1.

Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 26/10/2008)

Πετυχημένη η πολιτική παρέμβαση στην κρίση.
Του Σαρ. Λέκκα

Παρά την έγκριση του σχεδίου Πόλσον, παρά τις κρατικοποιήσεις τραπεζών σε Ευρωπαϊκή Ενωση και Αμερική, παρά τη συντονισμένη προσπάθεια μείωσης των επιτοκίων από τις πιο ισχυρές κεντρικές τράπεζες, εν τούτοις η πολυπόθητη ισορροπία στις αγορές χρήματος και κεφαλαίων δεν έχει απέλθει.Και αυτό διότι δεν έχει αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων, που συνθέτουν τις αγορές, αλλά κυρίως διότι δεν έχει αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των τραπεζών.Στην ουσία η μία τράπεζα δεν εμπιστεύεται την άλλη γι' αυτό και η μία δεν δανείζει την άλλη είτε διότι δεν γνωρίζει εάν η ίδια θα έχει επαρκή ρευστότητα αύριο, είτε διότι εποφθαλμιά τη δανειζόμενη τράπεζα, περιμένοντας την πτώχευσή της.Δηλαδή η διατραπεζική αγορά αντί να εμφανίζεται ως κινητήρια δύναμη, έχει οδηγηθεί σε παράγοντα πιστωτικής ασφυξίας.Η διατραπεζική είναι η αγορά όπου οι τράπεζες δανείζουν και δανείζονται για διάφορες χρονικές περιόδους στη βάση επιτοκίων που φέρουν την ονομασία διατραπεζικά επιτόκια.Το διατραπεζικό επιτόκιο είναι το επιτόκιο που η μία τράπεζα δανείζει την άλλη.Στην Ευρώπη για βραχυχρόνια διαστήματα χρησιμοποιείται το Libor (London Interbank Offered Rate), ενώ στην ευρωζώνη χρησιμοποιείται το Euribor.Κάθε πρωί περίπου 16 τράπεζες ανακοινώνουν το επιτόκιο με το οποίο είναι πρόθυμες να δανεισθούν για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα. Από τον μέσο όρο βγαίνει καθημερινά το επιτόκιο για διάφορες χρονικές περιόδους μέχρι ενός έτους.Το ύψος των διατραπεζικών επιτοκίων, όπως είναι λογικό, επιδρά απόλυτα και άμεσα στα κυμαινόμενα εμπορικά επιτόκια για φυσικά και νομικά πρόσωπα.Χωρίς εμπιστοσύνη μεταξύ των τραπεζών τα διατραπεζικά επιτόκια θα βρίσκονται σε ανώτατα ιστορικά επίπεδα, καθιστώντας τη συγκεκριμένη αγορά ανενεργή.Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς ο απλός πολίτης, βλέποντας την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των τραπεζών, να εμπιστευτεί ο ίδιος τις τράπεζες;Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα πιστεύω ότι θα δώσει και γενικότερες απαντήσεις για το βάθος αυτής της κρίσης.Κατά την άποψή μας η συντονισμένη δράση που αποφασίσθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2008 στο Παρίσι μεταξύ των κρατών της ευρωζώνης - ανάλογη εκείνης των 27 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την εγγύηση των καταθέσεων - για τη στήριξη της διατραπεζικής θα επαναφέρει σταδιακά την ηρεμία.Η στρατηγική αυτή κίνηση είναι σαφέστατα προτιμότερη από τη μερική ή ολική κρατικοποίηση, μιας και η απουσία εμπιστοσύνης μεταξύ των τραπεζών οδηγεί πολλές από αυτές σε πιστωτική ασφυξία και τελικά σε πτώχευση.Αντί επομένως οι κυβερνήσεις να δρουν εκ των υστέρων, θεωρείται πιο πρακτικά επωφελές να δράσουν προληπτικά, αποκαθιστώντας τη λειτουργία της βασικής αγοράς άντλησης κεφαλαίων των τραπεζών, επαναφέροντας την εμπιστοσύνη στα προ της κρίσης επίπεδα.Εάν συμβεί αυτό ένα τμήμα της εμπιστοσύνης εκ των πραγμάτων θα αποκατασταθεί.Για να υπάρξει ολική επαναφορά της εμπιστοσύνης φυσικά θα απαιτηθεί χρόνος, όμως ήδη λίγες μέρες μετά την απόφαση των χωρών της ευρωζώνης προς την κατεύθυνση εγγύησης των διατραπεζικών συναλλαγών υπάρχει σαφής ένδειξη αποκλιμάκωσης των επιτοκίων.Κάθε χώρα φυσικά έχει το δικό της σχέδιο δεδομένου ότι γνωρίζει καλύτερα τα του οίκου της και κατ' επέκταση τις πραγματικές ανάγκες του δικού της πιστωτικού συστήματος.Βέβαια, οι κεντρικές κατευθύνσεις είναι τρεις, η διασφάλιση της ρευστότητας, η διευκόλυνση της χρηματοδότησης των τραπεζών και η συμμετοχή του κράτους στο μετοχικό κεφάλαιο όσων τραπεζών βρίσκονται κοντά σε επίπεδα πτώχευσης ή χρεοκοπίας.Τα πρώτα δείγματα σαφέστατα δικαιώνουν τους ηγέτες των «15» της ευρωζώνης και φυσικά τον πρωθυπουργό της Βρετανίας κ. Γκόρντον Μπράουν, που είχε τη βασική ιδέα του όλου σχεδίου.Για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται ότι η αποφασιστικότητα και η συλλογικότητα στις αποφάσεις επιφέρει άμεσα και ορατά αποτελέσματα.

Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 19/10/2008)

Το μήνυμα της κρατικής παρέμβασης.
Του Σαράντου Λέκκα .

Και στις δύο όχθες του Ατλαντικού και ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και ιδεοληψίες οι κυβερνήσεις προχωρούν σε κρατικές παρεμβάσεις για να αντιμετωπίσουν την πιστωτική κρίση που δημιούργησαν οι άπληστες πρακτικές των τραπεζιτών στις ΗΠΑ και που φυσικά υιοθέτησαν και ορισμένοι τραπεζίτες της Γηραιάς Ηπείρου.Στις ΗΠΑ, η κρατική παρέμβαση έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, πράγμα λογικό μιας και η έκθεση των τραπεζικών ιδρυμάτων είναι μεγαλύτερη.Από την αρχή του 2008 και μέχρι και την αρχική απόρριψη του σχεδίου Πόλσον στα τέλη Σεπτεμβρίου, στις ΗΠΑ καταγραφόταν μία πτώχευση τράπεζας ανά τρεις εβδομάδες.Αυτό δεν σημαίνει ότι στην Ευρώπη τα πράγματα είναι σε καλύτερη κατάσταση.Ολοι βρίσκονται μέσα στο παιχνίδι με τις περισσότερες κυβερνήσεις να αγωνιούν για την διάσωση του δικού τους τραπεζικού και γενικότερα πιστωτικού συστήματος.Αυτή η αγωνία οδήγησε στα τέλη Σεπτεμβρίου 2008 τις κυβερνήσεις του Βελγίου και της Ολλανδίας να κρατικοποιήσουν κατά 49% τον τραπεζο-ασφαλιστικό κολοσσό Fortis, την κυβέρνηση της Βρετανίας να κρατικοποιεί τo προβληματικό χαρτοφυλάκιο των στεγαστικών δανείων της Bradford & Bingley, τη γερμανική κυβέρνηση να διασώζει την Hypo Real Estate, η οποία δραστηριοποιείται στην αγορά εμπορικών στεγαστικών δανείων με πιστωτικές εγγυήσεις 43 δισ. ευρώ, την κυβέρνηση της Δανίας να κρατικοποιεί την τράπεζα Roskilde, την κυβέρνηση της Ισλανδίας να κρατικοποιεί κατά 70% την τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας με ιστορία 104 ετών και τις κυβερνήσεις Γαλλίας, Βελγίου, Λουξεμβούργου να προσφέρουν οικονομική στήριξη 6,4 δισ. ευρώ στην Dexia για να μην πτωχεύσει.
Το μήνυμα που στέλνουν όλες οι κυβερνήσεις ανεξαρτήτως ιδεολογικής χροιάς είναι σαφές. Δεν θα αφήσουν το τραπεζικό τους σύστημα να καταρρεύσει. Η διασφάλιση της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος και η εγγύηση της ασφάλειας των μικροκαταθετών είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν οι κυβερνήσεις μιας και η απληστία των τραπεζιτών διέφυγε του ελέγχου και του κανονιστικού πλαισίου που οι ίδιες υποτίθεται διαμόρφωσαν και στελέχωσαν.Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αρχικά έκανε ένα βήμα παραπάνω ανακοινώνοντας την παροχή εγγύησης ύψους 400 δισ. ευρώ για τις καταθέσεις σε όλες τις τράπεζες της χώρας για χρονική διάρκεια δύο ετών.Να θυμίσουμε ότι η Ιρλανδία είναι η πρώτη οικονομία της ευρωζώνης που βυθίστηκε σε ύφεση με την έναρξη του δευτέρου 6μήνου του 2008 με απόλυτη καθίζηση της εγχώριας αγοράς ακινήτων, σηματοδοτώντας το τέλος της 10ετούς διάρκειας ανάπτυξης, η οποία της είχε προσδώσει το προσωνύμιο «κέλτικη τίγρη» σε αντιδιαστολή με τις ασιατικές της δεκαετίας του '80.Ακολούθησε η συμφωνία μεταξύ των 27 κρατών - μελών να αυξήσουν το όριο της εγγύησης των καταθέσεων από τα 20.000 ευρώ στα 50.000 ευρώ με την Ελλάδα και την Ισπανία να το αυξάνουν ακόμη περισσότερο στα 100.000 ευρώ.Στην Ελλάδα, κυβέρνηση και Τράπεζα της Ελλάδος με λεκτικό τρόπο περνούν το μήνυμα ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το εγχώριο πιστωτικό σύστημα.Φαίνεται ότι η συντηρητικότητα των Ελλήνων καταθετών και επενδυτών έχει διαποτίσει και τις ηγεσίες των ελληνικών πιστωτικών ιδρυμάτων με αποτέλεσμα να μην έχει καταγραφεί έκθεση σε τοξικούς τίτλους αγγλοσαξονικών τραπεζών.Εξάλλου τα δάνεια στην Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ βρίσκονται στα επίπεδα του 86%, όταν στην ευρωζώνη κατά μέσο όρο βρίσκονται στο 129%, στην Ισπανία στο 164% και στην Ιρλανδία στο 230%.

Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 12/10/2008)

Η κινδυνολογία περί των καταθέσεων.

του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΛΕΚΚΑ.
Ο συνδυασμός λαϊκισμού και κινδυνολογίας είναι εκρηκτικός και μπορεί υπό προϋποθέσεις να επιφέρει καίρια χτυπήματα ειδικά όταν το θέμα αναφοράς είναι το πιστωτικό χτύπημα .
Το τελευταίο διάστημα και παρά τις αναφορές κυβέρνησης και Τράπεζας Ελλάδος ότι το εγχώριο πιστωτικό σύστημα δεν έχει εκτεθεί σε παρακινδυνευμένες επενδυτικές επιλογές ανάλογες αυτών που οδηγούν πολλά πιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού σε πτώχευση ή σε πιστωτική ασφυξία και ως εκ’ τούτου δεν κινδυνεύει εν τούτοις οι κατ’επαγγελμα κινδυνολόγοι δημιουργούν υπόβαθρο πιστωτικής αναταραχής .
Κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου 2008 καταθέσεις 2 δις ευρώ μετακινήθηκαν από μικρές και ιδιωτικές τράπεζες σε τράπεζες κρατικού ή ημικρατικού χαρακτήρα και αυτό παρά το γεγονός ότι αρκετές τράπεζες υποδοχείς των καταθέσεων έχουν μικρότερα επιτοκια και προσφέρουν μικρότερες αποδόσεις .
Ο φόβος της κατάρρευσης τραπεζών με την βοήθεια των κινδυνολόγων οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις αρκετά μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας τα οποία εκ πεποιθήσεως έχουν καθαρά συντηρητικά επενδυτικά χαρακτηριστικά .
Το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν ικανοποιητικά μεγέθη και ιδιαιτέρα θετικούς δείκτες φερεγγυότητας δεν μπορεί τα υπερνικήσει τις λαϊκίστικες και εντεταλμένα πολιτικά τεχνοκρατικές υποτίθεται φωνές που βρίσκουν την ευκαιρία να δραματοποιήσουν την ελληνική πιστωτική αγορά.
Σήμερα οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν ισχυρή κεφαλαιακή βάση .
Τα ίδια κεφάλαια ως προς το ενεργητικό τους τον Ιούνιο του 2008 ανέρχονταν για τους 4 ισχυρούς ομίλους (Εθνική – Eurobank –Πειραιώς – Αlpha ) στο 7,56% όταν ισχυροί όμιλοι της Ευρώπης όπως η Fortis και η UBS καταγράφονταν στο 3,12% και 2,52% αντίστοιχα.
Ο δείκτης δάνεια προς καταθέσεις για τις ελληνικές τράπεζες το πρώτο εξάμηνο του 2008 καταγράφονταν στο 107,7% όταν την ίδια περίοδο ο μέσος όρος των ευρωπαϊκών τραπεζών βρίσκονταν στο 112,4% .
Ο δείκτης μόχλευσης δηλαδή ο δείκτης που δείχνει το δανειακό άνοιγμα των τραπεζών σε σχέση με τα κεφαλαία τους για τις ελληνικές τράπεζες είναι καλλίτερος κατά 6 με 7 φορές από τράπεζες του βεληνεκούς της Deutsche bank ,της Barclays και της UBS.
Τα στοιχεία αυτά δείχνουν την ισχυρή θέση των ελληνικών τραπεζών σε μια περίοδο σαφώς ισχυρών πιστωτικών και χρηματιστηριακών αναταράξεων .
Για τους απόλυτα δύσπιστους υπάρχει και η πολιτική δέσμευση για κάλυψη του συνόλου των καταθέσεων .
Όμως και αυτή έγινε προϊόν κομματικής εκμετάλλευσης διότι δεν υπάρχει αντίστοιχη νομοθετική ρύθμιση.
Με το σκεπτικό της πολιτικής αβεβαιότητας ορισμένοι αμφισβητούν την πολιτική κάλυψη των καταθέσεων από τον πρωθυπουργό θεωρώντας ότι σήμερα βρίσκεται στο αξίωμα και αύριο ενδεχομένως όχι.
Η ανωτέρω θεώρηση στην ουσία δεν λαμβάνει υπόψη την συνέχιση του κράτους , διότι η δέσμευση αφορά το αξίωμα του πρωθυπουργού και όχι το πρόσωπο.
Στην χώρα μας πριν την συμφωνία που επιτεύχθει στις αρχές Οκτωβρίου 2008 μεταξύ των 27 μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ταμείο εγγύησης των καταθέσεων κάλυπτε καταθέσεις 20.000 € ανά καταθέτη και ανά τράπεζα.
Μετά την πανευρωπαϊκή συμφωνία για αύξηση του βασικού ορίου στα 50.000 € και τον διπλασιασμό αυτού του ορίου στα 100.000 € από την ελληνική πλευρά στην ουσία οι καταθέσεις των Ελλήνων αποταμιευτών είναι εξασφαλισμένες .
Με το ύψος της κάλυψης στα 20.000 € στην ουσία καλύπτεται το 60% των συνολικών καταθέσεων ( ταμιευτηρίου –όψεως –προθεσμίας ), ενώ με την ψήφιση του νόμου για αύξηση του ορίου στα 100.000 € η κάλυψη θα αφορά το 100% των συνολικών καταθέσεων .
Στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή ένωση τα ποσά της κάλυψης διαφέρουν αφού για παράδειγμα στην Ιρλανδία υπάρχει κάλυψη του 100% των καταθέσεων για δυο χρόνια ενώ πολιτική δέσμευση για κάλυψη των καταθέσεων στο 100% υπήρξε από Γερμάνια ,Αυστρια,Δανια.
Φυσικά η μονομερής κάλυψη του 100% των καταθέσεων αποτελεί αλλοίωση του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών – μελών διότι οδηγεί τα κεφάλαια προς τράπεζες κρατών που έχουν δεσμευθεί νομοθετικά για την 100% κάλυψη των καταθέσεων .
Είναι το ίδιο λάθος που μπορεί να πράξει μια κυβέρνηση με την κάλυψη του 100% των καταθέσεων μόνο για τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας της .
Στην ουσία οδηγούνται σε αφανισμό οι μικρότερες τράπεζες όταν η κάλυψη αφορά τα πλαίσια ενός κράτους ή δημιουργούνται υπόβαθρα αναταραχής όταν η κάλυψη αφορά το κράτος μιας ένωσης όπως γίνεται με την Ιρλανδία στα πλαίσια της ευρωπαϊκής .
Από την στιγμή που νομοθετικά ( Ιρλανδία ) ή πολιτικά ( Γερμάνια ,Ελλάδα , Ισπανία ) υπάρχει δέσμευση για την κάλυψη του συνόλου των καταθέσεων απαιτείται ενιαία νομοθετική προσέγγιση προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση σε επίπεδο ευρωπαϊκής ένωσης .
Σε διαφορετική περίπτωση θα εμφανισθούν προβλήματα πιστωτικής ασφυξίας σε τράπεζες κρατών που οι εγγυήσεις δεν αφορούν το 100% των καταθέσεων ή προβλήματα πληθωριστικού χαρακτήρα σε κράτη που εγγυώνται το σύνολο των τραπεζικών καταθέσεων αφού οι εισροές κεφαλαίων δεν θα έχουν ιστορικό προηγούμενο.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ISTHMOS .GR ΣΤΙΣ 10/10/2008)