του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΛΕΚΚΑ.
Ο συνδυασμός λαϊκισμού και κινδυνολογίας είναι εκρηκτικός και μπορεί υπό προϋποθέσεις να επιφέρει καίρια χτυπήματα ειδικά όταν το θέμα αναφοράς είναι το πιστωτικό χτύπημα .
Το τελευταίο διάστημα και παρά τις αναφορές κυβέρνησης και Τράπεζας Ελλάδος ότι το εγχώριο πιστωτικό σύστημα δεν έχει εκτεθεί σε παρακινδυνευμένες επενδυτικές επιλογές ανάλογες αυτών που οδηγούν πολλά πιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού σε πτώχευση ή σε πιστωτική ασφυξία και ως εκ’ τούτου δεν κινδυνεύει εν τούτοις οι κατ’επαγγελμα κινδυνολόγοι δημιουργούν υπόβαθρο πιστωτικής αναταραχής .
Κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου 2008 καταθέσεις 2 δις ευρώ μετακινήθηκαν από μικρές και ιδιωτικές τράπεζες σε τράπεζες κρατικού ή ημικρατικού χαρακτήρα και αυτό παρά το γεγονός ότι αρκετές τράπεζες υποδοχείς των καταθέσεων έχουν μικρότερα επιτοκια και προσφέρουν μικρότερες αποδόσεις .
Ο φόβος της κατάρρευσης τραπεζών με την βοήθεια των κινδυνολόγων οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις αρκετά μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας τα οποία εκ πεποιθήσεως έχουν καθαρά συντηρητικά επενδυτικά χαρακτηριστικά .
Το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν ικανοποιητικά μεγέθη και ιδιαιτέρα θετικούς δείκτες φερεγγυότητας δεν μπορεί τα υπερνικήσει τις λαϊκίστικες και εντεταλμένα πολιτικά τεχνοκρατικές υποτίθεται φωνές που βρίσκουν την ευκαιρία να δραματοποιήσουν την ελληνική πιστωτική αγορά.
Σήμερα οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν ισχυρή κεφαλαιακή βάση .
Τα ίδια κεφάλαια ως προς το ενεργητικό τους τον Ιούνιο του 2008 ανέρχονταν για τους 4 ισχυρούς ομίλους (Εθνική – Eurobank –Πειραιώς – Αlpha ) στο 7,56% όταν ισχυροί όμιλοι της Ευρώπης όπως η Fortis και η UBS καταγράφονταν στο 3,12% και 2,52% αντίστοιχα.
Ο δείκτης δάνεια προς καταθέσεις για τις ελληνικές τράπεζες το πρώτο εξάμηνο του 2008 καταγράφονταν στο 107,7% όταν την ίδια περίοδο ο μέσος όρος των ευρωπαϊκών τραπεζών βρίσκονταν στο 112,4% .
Ο δείκτης μόχλευσης δηλαδή ο δείκτης που δείχνει το δανειακό άνοιγμα των τραπεζών σε σχέση με τα κεφαλαία τους για τις ελληνικές τράπεζες είναι καλλίτερος κατά 6 με 7 φορές από τράπεζες του βεληνεκούς της Deutsche bank ,της Barclays και της UBS.
Τα στοιχεία αυτά δείχνουν την ισχυρή θέση των ελληνικών τραπεζών σε μια περίοδο σαφώς ισχυρών πιστωτικών και χρηματιστηριακών αναταράξεων .
Για τους απόλυτα δύσπιστους υπάρχει και η πολιτική δέσμευση για κάλυψη του συνόλου των καταθέσεων .
Όμως και αυτή έγινε προϊόν κομματικής εκμετάλλευσης διότι δεν υπάρχει αντίστοιχη νομοθετική ρύθμιση.
Με το σκεπτικό της πολιτικής αβεβαιότητας ορισμένοι αμφισβητούν την πολιτική κάλυψη των καταθέσεων από τον πρωθυπουργό θεωρώντας ότι σήμερα βρίσκεται στο αξίωμα και αύριο ενδεχομένως όχι.
Η ανωτέρω θεώρηση στην ουσία δεν λαμβάνει υπόψη την συνέχιση του κράτους , διότι η δέσμευση αφορά το αξίωμα του πρωθυπουργού και όχι το πρόσωπο.
Στην χώρα μας πριν την συμφωνία που επιτεύχθει στις αρχές Οκτωβρίου 2008 μεταξύ των 27 μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ταμείο εγγύησης των καταθέσεων κάλυπτε καταθέσεις 20.000 € ανά καταθέτη και ανά τράπεζα.
Μετά την πανευρωπαϊκή συμφωνία για αύξηση του βασικού ορίου στα 50.000 € και τον διπλασιασμό αυτού του ορίου στα 100.000 € από την ελληνική πλευρά στην ουσία οι καταθέσεις των Ελλήνων αποταμιευτών είναι εξασφαλισμένες .
Με το ύψος της κάλυψης στα 20.000 € στην ουσία καλύπτεται το 60% των συνολικών καταθέσεων ( ταμιευτηρίου –όψεως –προθεσμίας ), ενώ με την ψήφιση του νόμου για αύξηση του ορίου στα 100.000 € η κάλυψη θα αφορά το 100% των συνολικών καταθέσεων .
Στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή ένωση τα ποσά της κάλυψης διαφέρουν αφού για παράδειγμα στην Ιρλανδία υπάρχει κάλυψη του 100% των καταθέσεων για δυο χρόνια ενώ πολιτική δέσμευση για κάλυψη των καταθέσεων στο 100% υπήρξε από Γερμάνια ,Αυστρια,Δανια.
Φυσικά η μονομερής κάλυψη του 100% των καταθέσεων αποτελεί αλλοίωση του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών – μελών διότι οδηγεί τα κεφάλαια προς τράπεζες κρατών που έχουν δεσμευθεί νομοθετικά για την 100% κάλυψη των καταθέσεων .
Είναι το ίδιο λάθος που μπορεί να πράξει μια κυβέρνηση με την κάλυψη του 100% των καταθέσεων μόνο για τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας της .
Στην ουσία οδηγούνται σε αφανισμό οι μικρότερες τράπεζες όταν η κάλυψη αφορά τα πλαίσια ενός κράτους ή δημιουργούνται υπόβαθρα αναταραχής όταν η κάλυψη αφορά το κράτος μιας ένωσης όπως γίνεται με την Ιρλανδία στα πλαίσια της ευρωπαϊκής .
Από την στιγμή που νομοθετικά ( Ιρλανδία ) ή πολιτικά ( Γερμάνια ,Ελλάδα , Ισπανία ) υπάρχει δέσμευση για την κάλυψη του συνόλου των καταθέσεων απαιτείται ενιαία νομοθετική προσέγγιση προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση σε επίπεδο ευρωπαϊκής ένωσης .
Σε διαφορετική περίπτωση θα εμφανισθούν προβλήματα πιστωτικής ασφυξίας σε τράπεζες κρατών που οι εγγυήσεις δεν αφορούν το 100% των καταθέσεων ή προβλήματα πληθωριστικού χαρακτήρα σε κράτη που εγγυώνται το σύνολο των τραπεζικών καταθέσεων αφού οι εισροές κεφαλαίων δεν θα έχουν ιστορικό προηγούμενο.
Ο συνδυασμός λαϊκισμού και κινδυνολογίας είναι εκρηκτικός και μπορεί υπό προϋποθέσεις να επιφέρει καίρια χτυπήματα ειδικά όταν το θέμα αναφοράς είναι το πιστωτικό χτύπημα .
Το τελευταίο διάστημα και παρά τις αναφορές κυβέρνησης και Τράπεζας Ελλάδος ότι το εγχώριο πιστωτικό σύστημα δεν έχει εκτεθεί σε παρακινδυνευμένες επενδυτικές επιλογές ανάλογες αυτών που οδηγούν πολλά πιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού σε πτώχευση ή σε πιστωτική ασφυξία και ως εκ’ τούτου δεν κινδυνεύει εν τούτοις οι κατ’επαγγελμα κινδυνολόγοι δημιουργούν υπόβαθρο πιστωτικής αναταραχής .
Κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου 2008 καταθέσεις 2 δις ευρώ μετακινήθηκαν από μικρές και ιδιωτικές τράπεζες σε τράπεζες κρατικού ή ημικρατικού χαρακτήρα και αυτό παρά το γεγονός ότι αρκετές τράπεζες υποδοχείς των καταθέσεων έχουν μικρότερα επιτοκια και προσφέρουν μικρότερες αποδόσεις .
Ο φόβος της κατάρρευσης τραπεζών με την βοήθεια των κινδυνολόγων οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις αρκετά μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας τα οποία εκ πεποιθήσεως έχουν καθαρά συντηρητικά επενδυτικά χαρακτηριστικά .
Το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν ικανοποιητικά μεγέθη και ιδιαιτέρα θετικούς δείκτες φερεγγυότητας δεν μπορεί τα υπερνικήσει τις λαϊκίστικες και εντεταλμένα πολιτικά τεχνοκρατικές υποτίθεται φωνές που βρίσκουν την ευκαιρία να δραματοποιήσουν την ελληνική πιστωτική αγορά.
Σήμερα οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν ισχυρή κεφαλαιακή βάση .
Τα ίδια κεφάλαια ως προς το ενεργητικό τους τον Ιούνιο του 2008 ανέρχονταν για τους 4 ισχυρούς ομίλους (Εθνική – Eurobank –Πειραιώς – Αlpha ) στο 7,56% όταν ισχυροί όμιλοι της Ευρώπης όπως η Fortis και η UBS καταγράφονταν στο 3,12% και 2,52% αντίστοιχα.
Ο δείκτης δάνεια προς καταθέσεις για τις ελληνικές τράπεζες το πρώτο εξάμηνο του 2008 καταγράφονταν στο 107,7% όταν την ίδια περίοδο ο μέσος όρος των ευρωπαϊκών τραπεζών βρίσκονταν στο 112,4% .
Ο δείκτης μόχλευσης δηλαδή ο δείκτης που δείχνει το δανειακό άνοιγμα των τραπεζών σε σχέση με τα κεφαλαία τους για τις ελληνικές τράπεζες είναι καλλίτερος κατά 6 με 7 φορές από τράπεζες του βεληνεκούς της Deutsche bank ,της Barclays και της UBS.
Τα στοιχεία αυτά δείχνουν την ισχυρή θέση των ελληνικών τραπεζών σε μια περίοδο σαφώς ισχυρών πιστωτικών και χρηματιστηριακών αναταράξεων .
Για τους απόλυτα δύσπιστους υπάρχει και η πολιτική δέσμευση για κάλυψη του συνόλου των καταθέσεων .
Όμως και αυτή έγινε προϊόν κομματικής εκμετάλλευσης διότι δεν υπάρχει αντίστοιχη νομοθετική ρύθμιση.
Με το σκεπτικό της πολιτικής αβεβαιότητας ορισμένοι αμφισβητούν την πολιτική κάλυψη των καταθέσεων από τον πρωθυπουργό θεωρώντας ότι σήμερα βρίσκεται στο αξίωμα και αύριο ενδεχομένως όχι.
Η ανωτέρω θεώρηση στην ουσία δεν λαμβάνει υπόψη την συνέχιση του κράτους , διότι η δέσμευση αφορά το αξίωμα του πρωθυπουργού και όχι το πρόσωπο.
Στην χώρα μας πριν την συμφωνία που επιτεύχθει στις αρχές Οκτωβρίου 2008 μεταξύ των 27 μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ταμείο εγγύησης των καταθέσεων κάλυπτε καταθέσεις 20.000 € ανά καταθέτη και ανά τράπεζα.
Μετά την πανευρωπαϊκή συμφωνία για αύξηση του βασικού ορίου στα 50.000 € και τον διπλασιασμό αυτού του ορίου στα 100.000 € από την ελληνική πλευρά στην ουσία οι καταθέσεις των Ελλήνων αποταμιευτών είναι εξασφαλισμένες .
Με το ύψος της κάλυψης στα 20.000 € στην ουσία καλύπτεται το 60% των συνολικών καταθέσεων ( ταμιευτηρίου –όψεως –προθεσμίας ), ενώ με την ψήφιση του νόμου για αύξηση του ορίου στα 100.000 € η κάλυψη θα αφορά το 100% των συνολικών καταθέσεων .
Στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή ένωση τα ποσά της κάλυψης διαφέρουν αφού για παράδειγμα στην Ιρλανδία υπάρχει κάλυψη του 100% των καταθέσεων για δυο χρόνια ενώ πολιτική δέσμευση για κάλυψη των καταθέσεων στο 100% υπήρξε από Γερμάνια ,Αυστρια,Δανια.
Φυσικά η μονομερής κάλυψη του 100% των καταθέσεων αποτελεί αλλοίωση του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών – μελών διότι οδηγεί τα κεφάλαια προς τράπεζες κρατών που έχουν δεσμευθεί νομοθετικά για την 100% κάλυψη των καταθέσεων .
Είναι το ίδιο λάθος που μπορεί να πράξει μια κυβέρνηση με την κάλυψη του 100% των καταθέσεων μόνο για τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας της .
Στην ουσία οδηγούνται σε αφανισμό οι μικρότερες τράπεζες όταν η κάλυψη αφορά τα πλαίσια ενός κράτους ή δημιουργούνται υπόβαθρα αναταραχής όταν η κάλυψη αφορά το κράτος μιας ένωσης όπως γίνεται με την Ιρλανδία στα πλαίσια της ευρωπαϊκής .
Από την στιγμή που νομοθετικά ( Ιρλανδία ) ή πολιτικά ( Γερμάνια ,Ελλάδα , Ισπανία ) υπάρχει δέσμευση για την κάλυψη του συνόλου των καταθέσεων απαιτείται ενιαία νομοθετική προσέγγιση προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση σε επίπεδο ευρωπαϊκής ένωσης .
Σε διαφορετική περίπτωση θα εμφανισθούν προβλήματα πιστωτικής ασφυξίας σε τράπεζες κρατών που οι εγγυήσεις δεν αφορούν το 100% των καταθέσεων ή προβλήματα πληθωριστικού χαρακτήρα σε κράτη που εγγυώνται το σύνολο των τραπεζικών καταθέσεων αφού οι εισροές κεφαλαίων δεν θα έχουν ιστορικό προηγούμενο.
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ISTHMOS .GR ΣΤΙΣ 10/10/2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου