Αλλαγή προσέγγισης των προβλημάτων
Οι καταστάσεις που βιώνει η ελληνική κοινωνία είναι πρωτόγνωρες ενώ εάν δεν υπήρχαν οι παραδοσιακοί ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί τότε η κοινωνική αποσύνθεση θα μετέτρεπε την ύφεση σε κοινωνική έκρηξη .
Βλέποντας τα στατιστικά στοιχεία για την φορολογική επιβάρυνση νοικοκυριών και επιχειρήσεων κατά την τελευταία τριετία παρατηρούμε ότι η δημοσιονομική προσαρμογή βασίζεται μονόπλευρα στην αύξηση των εσόδων από την αύξηση των φόρων κάθε είδους και κάθε κατηγορίας .
Ενώ η αναπτυξιακή εάν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μια δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να στηρίζεται κατά τα 2/3 στην περικοπή των δαπανών και κατά το υπόλοιπο στην αύξηση των φόρων έχει επιλεγεί η εύκολη λύση της επιβολής άμεσης φορολογίας με τρόπο που δεν συνάδει σε μια ευνομούμενη κοινωνία .
Το άσχημο μιας τέτοιας τακτικής είναι ότι περά από τις στρεβλώσεις που δημιουργεί στην πραγματική οικονομία έχει πεπερασμένα όρια .
Η φοροδοτική ικανότητα επιχειρήσεων και νοικοκυριών είναι σχετική με το εισόδημα όταν ομιλούμαι για νοικοκυριά και με τα έσοδα και τα κέρδη όταν ομιλούμαι για επιχειρήσεις .
Η ελληνική πατέντα αποσύνδεσης των φόρων από τα εισοδήματα μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να αντέχει παρά, την κατάρρευση των αμοιβών και των κερδών και παρά την μείωση της απασχόλησης, διότι υπάρχει το λίπος των αποταμιεύσεων .
Η πλειοψηφία νοικοκυριών και επιχειρήσεων αυτή την χρονική περίοδο αιμορραγεί αποταμιευτικά για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις άμεσες υποχρεώσεις οι οποίες κατά το μεγαλύτερο τμήμα τους οφείλεται σε φόρους .
Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται πλέον στην επόμενη περίοδο όπου η συρρίκνωση ή και ο μηδενισμός των αποταμιεύσεων δεν θα μπορεί να λειτουργεί ως έσχατος μηχανισμός στήριξης υποχρεώσεων και βιοτικού επιπέδου.
Οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τα Μνημόνια επιβάλουν την συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής με κάθε μέσο .
Οι αποκλίσεις της εκτέλεσης του προϋπολογισμού θα οδηγούν αυτόματα στην επιβολή νέων μέτρων , οι αστοχίες δηλαδή θα πληρώνονται άμεσα και μάλιστα με μέτρα ισοδύναμου περιεχομένου .
Όταν για την διετία 2013-2014 δρομολογούνται μέτρα 13,5 δις € εν’ μέσω διόγκωσης της ανεργίας σε ποσοστά πρωτόγνωρα για την χώρα και όταν η συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας το 2012 συμπληρώνει 5 χρόνια , τότε η περαιτέρω αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης πρέπει να θεωρείται ιδανική συνταγή αυτοχειρίας .
Η δημοσιονομική προσαρμογή όπως χρονικά έχει επιβληθεί από τους δανειστές μας πλέον θα κινείται με όρους που δεν θα λειτουργούν προς όφελος της πραγματικής οικονομίας .
Η δημοσιονομική προσαρμογή του 2010 μετά την αναθεώρηση έφθασε τις 4,8 εκατοστιαίες μονάδες από 6 που αρχικώς είχε προϋπολογισθεί πράγμα που οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο βαθμός δυσκολίας της γενικότερης προσπάθειας επιστροφής στην δημοσιονομική ορθοδοξία αυξάνεται καθώς η προσπάθεια προσκρούει πλέον στον σκληρό πυρήνα των ελλειμμάτων .
Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα εύκολα τελείωσαν και μάλλον έχουν δίκιο αφού η μείωση του ελλείμματος στο 10,5% κατά το 2010 αποτελεί το εύκολο τμήμα της δημοσιονομικής προσαρμογής .
Η διόγκωση του ελλείμματος στο 15,4% κατά το 2009 με μη επαναλαμβανόμενες δαπάνες καθώς και η περικοπή μισθών και συντάξεων με οριζόντιο τρόπο μείωσε εύκολα το έλλειμμα το 2010 κατά 5,2 εκατοστιαίες μονάδες.
Κατά το 2011 η περαιτέρω μείωση ήταν της τάξεως της 1,6 εκατοστιαίας μονάδας ενώ είχε προγραμματισθεί τουλάχιστον διπλάσια .
Το έλλειμμα μειώθηκε στο 9% , όμως ο βαθμός δυσκολίας έδειχνε ότι ο επόμενος στόχος της μείωσης στο 5,4% για το 2012 θα ήταν δύσκολα επιτεύξιμος .
Πλέον η περιστολή του ελλείμματος δεν θα είναι το ίδιο εύκολη αφού θα προσκρούει στο διαρθρωτικό πυρήνα τους με αποτέλεσμα οι κοινωνικές αντιστάσεις που έχουν να κάνουν με δομές και αγκυλώσεις δεκαετιών να δημιουργούν εχθρικό περιβάλλον.
Επιπλέον η ύφεση που ξεκίνησε το 2008 και τείνει να πάρει διαστάσεις μεσοπρόθεσμης διάρκειας εκ των πραγμάτων δημιουργεί εκρηκτικό μίγμα .
Την τετραετία 2008-2011 η συρρίκνωση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος έφτασε το 13,9% πράγμα που καθιστά την ύφεση ως την μεγαλύτερη των τελευταίων 50ετων, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την περαιτέρω μείωση της τάξεως του 6-7% κατά το τρέχον έτος .
Οι καταστάσεις που βιώνει η ελληνική κοινωνία είναι πρωτόγνωρες ενώ εάν δεν υπήρχαν οι παραδοσιακοί ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί τότε η κοινωνική αποσύνθεση θα μετέτρεπε την ύφεση σε κοινωνική έκρηξη .
Στην βάση αυτή εφόσον το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον γίνεται χειρότερο με την πάροδο του χρόνου η αναζήτηση εσόδων από φυσικά και νομικά πρόσωπα μέσω άμεσης ή έμμεσης φορολογίας ή μέσω σκλήρυνσης της εισοδηματικής πολίτικης δεν θα έχουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα .
Η αλλαγή πολιτικής προσέγγισης των προβλημάτων επιβάλλεται για να μην ισχυριστούμε ότι είναι μονόδρομος αφού τα αδιέξοδα θα πολλαπλασιάζονται .
ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
Ενώ η αναπτυξιακή εάν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μια δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να στηρίζεται κατά τα 2/3 στην περικοπή των δαπανών και κατά το υπόλοιπο στην αύξηση των φόρων έχει επιλεγεί η εύκολη λύση της επιβολής άμεσης φορολογίας με τρόπο που δεν συνάδει σε μια ευνομούμενη κοινωνία .
Το άσχημο μιας τέτοιας τακτικής είναι ότι περά από τις στρεβλώσεις που δημιουργεί στην πραγματική οικονομία έχει πεπερασμένα όρια .
Η φοροδοτική ικανότητα επιχειρήσεων και νοικοκυριών είναι σχετική με το εισόδημα όταν ομιλούμαι για νοικοκυριά και με τα έσοδα και τα κέρδη όταν ομιλούμαι για επιχειρήσεις .
Η ελληνική πατέντα αποσύνδεσης των φόρων από τα εισοδήματα μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να αντέχει παρά, την κατάρρευση των αμοιβών και των κερδών και παρά την μείωση της απασχόλησης, διότι υπάρχει το λίπος των αποταμιεύσεων .
Η πλειοψηφία νοικοκυριών και επιχειρήσεων αυτή την χρονική περίοδο αιμορραγεί αποταμιευτικά για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις άμεσες υποχρεώσεις οι οποίες κατά το μεγαλύτερο τμήμα τους οφείλεται σε φόρους .
Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται πλέον στην επόμενη περίοδο όπου η συρρίκνωση ή και ο μηδενισμός των αποταμιεύσεων δεν θα μπορεί να λειτουργεί ως έσχατος μηχανισμός στήριξης υποχρεώσεων και βιοτικού επιπέδου.
Οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τα Μνημόνια επιβάλουν την συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής με κάθε μέσο .
Οι αποκλίσεις της εκτέλεσης του προϋπολογισμού θα οδηγούν αυτόματα στην επιβολή νέων μέτρων , οι αστοχίες δηλαδή θα πληρώνονται άμεσα και μάλιστα με μέτρα ισοδύναμου περιεχομένου .
Όταν για την διετία 2013-2014 δρομολογούνται μέτρα 13,5 δις € εν’ μέσω διόγκωσης της ανεργίας σε ποσοστά πρωτόγνωρα για την χώρα και όταν η συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας το 2012 συμπληρώνει 5 χρόνια , τότε η περαιτέρω αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης πρέπει να θεωρείται ιδανική συνταγή αυτοχειρίας .
Η δημοσιονομική προσαρμογή όπως χρονικά έχει επιβληθεί από τους δανειστές μας πλέον θα κινείται με όρους που δεν θα λειτουργούν προς όφελος της πραγματικής οικονομίας .
Η δημοσιονομική προσαρμογή του 2010 μετά την αναθεώρηση έφθασε τις 4,8 εκατοστιαίες μονάδες από 6 που αρχικώς είχε προϋπολογισθεί πράγμα που οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο βαθμός δυσκολίας της γενικότερης προσπάθειας επιστροφής στην δημοσιονομική ορθοδοξία αυξάνεται καθώς η προσπάθεια προσκρούει πλέον στον σκληρό πυρήνα των ελλειμμάτων .
Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα εύκολα τελείωσαν και μάλλον έχουν δίκιο αφού η μείωση του ελλείμματος στο 10,5% κατά το 2010 αποτελεί το εύκολο τμήμα της δημοσιονομικής προσαρμογής .
Η διόγκωση του ελλείμματος στο 15,4% κατά το 2009 με μη επαναλαμβανόμενες δαπάνες καθώς και η περικοπή μισθών και συντάξεων με οριζόντιο τρόπο μείωσε εύκολα το έλλειμμα το 2010 κατά 5,2 εκατοστιαίες μονάδες.
Κατά το 2011 η περαιτέρω μείωση ήταν της τάξεως της 1,6 εκατοστιαίας μονάδας ενώ είχε προγραμματισθεί τουλάχιστον διπλάσια .
Το έλλειμμα μειώθηκε στο 9% , όμως ο βαθμός δυσκολίας έδειχνε ότι ο επόμενος στόχος της μείωσης στο 5,4% για το 2012 θα ήταν δύσκολα επιτεύξιμος .
Πλέον η περιστολή του ελλείμματος δεν θα είναι το ίδιο εύκολη αφού θα προσκρούει στο διαρθρωτικό πυρήνα τους με αποτέλεσμα οι κοινωνικές αντιστάσεις που έχουν να κάνουν με δομές και αγκυλώσεις δεκαετιών να δημιουργούν εχθρικό περιβάλλον.
Επιπλέον η ύφεση που ξεκίνησε το 2008 και τείνει να πάρει διαστάσεις μεσοπρόθεσμης διάρκειας εκ των πραγμάτων δημιουργεί εκρηκτικό μίγμα .
Την τετραετία 2008-2011 η συρρίκνωση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος έφτασε το 13,9% πράγμα που καθιστά την ύφεση ως την μεγαλύτερη των τελευταίων 50ετων, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την περαιτέρω μείωση της τάξεως του 6-7% κατά το τρέχον έτος .
Οι καταστάσεις που βιώνει η ελληνική κοινωνία είναι πρωτόγνωρες ενώ εάν δεν υπήρχαν οι παραδοσιακοί ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί τότε η κοινωνική αποσύνθεση θα μετέτρεπε την ύφεση σε κοινωνική έκρηξη .
Στην βάση αυτή εφόσον το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον γίνεται χειρότερο με την πάροδο του χρόνου η αναζήτηση εσόδων από φυσικά και νομικά πρόσωπα μέσω άμεσης ή έμμεσης φορολογίας ή μέσω σκλήρυνσης της εισοδηματικής πολίτικης δεν θα έχουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα .
Η αλλαγή πολιτικής προσέγγισης των προβλημάτων επιβάλλεται για να μην ισχυριστούμε ότι είναι μονόδρομος αφού τα αδιέξοδα θα πολλαπλασιάζονται .
ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου