Η αχαλίνωτη απληστία συνεχίζεται.

του Σαράντου Λέκκα.

οικονομολόγου

Όταν τον Οκτώβριο του 2008 στην σύνοδο της G8 στην Ουάσιγκτον συμφωνήθηκε η μεταρρύθμιση του μορφώματος που εκκόλαπτε κρίσεις οι κυβερνήσεις βρίσκονταν σε θέση ισχύος.

Είχαν το ηθικό πλεονέκτημα , είχαν την δυναμική της πραγματικότητας, είχαν την συντριπτική πλειοψηφία των απλών πολιτών με το μέρος τους και κυρίως είχαν συνταυτιστεί με την κυρίαρχη άποψη που ήθελε κάθαρση και άμεση εφαρμογή κανόνων και πλαισίων δραστηριοποίησης των δυνάμεων της αγοράς.

Η αποστροφή της διεθνούς κοινότητας για τους τεχνοκράτες και τους μηχανισμούς της κρίσης ήταν τέτοιας μορφής που κάθε μέτρο επιστροφής στην νομιμότητα όσο σκληρό και εάν ήταν επικροτούνταν ως μέτρο κατά της απληστίας και των παράπλευρων συνεπειών της.

Τότε εν μέσω της κρίσης η δυναμική των μεταρρυθμίσεων είχε προκριθεί ως μονόδρομος ώστε να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα τιμωρίας των θυτών και επανόδου στην νομιμότητα ενός συστήματος που δεν είχε όρια και αρχές.

Από τότε παρότι έχουν περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει.

Οι κυβερνήσεις απέμειναν στους λεκτικούς λεονταρισμούς και η δυναμική των αλλαγών έχασε τόσο την εμβέλεια της όσο και το ευνοϊκό περιβάλλον. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η θέση ισχύος.

Πλέον το διεθνές κεφάλαιο βρίσκεται στην θέση των πολιτικών της διετίας 2008-2009. Η ισχύς έχει περάσει ξανά στους άπληστους κερδοσκόπους. Οι πολιτικοί είναι πλέον και πρακτικά ανίσχυροι.

Έχοντας με τα χρήματα των φορολογούμενων βγάλει από τον μονόδρομο της κατάρρευσης τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς εκλιπαρούν για την συγκατάβαση τους. Ο πολιτικός κόσμος με την διάσωση των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων δημιούργησε το πλαίσιο της κρίσης χρέους που βιώνει σήμερα κυρίως η  Ευρωπαϊκή Ένωση.

Διέσωσε το κερδοσκοπικό κεφάλαιο με τρόπο που υποθήκευε το μέλλον και τις προοπτικές των λαών.

Η κρίση χρέους που αντιμετωπίζουν σήμερα οι χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης δεν αποτελεί παρά το κόστος της υποχρέωσης ανταποδοτικότητας  των πολιτικών έναντι των χρηματοδοτών τους.

Οι λαοί ασφυκτιούν διότι οι υπάλληλοι του κερδοσκοπικού κεφαλαίου έπαιξαν τον ρόλο τους χωρίς να εξασφαλίσουν το ελάχιστο για αυτούς που τους ψήφισαν.

Ποια μέτρα να ληφθούν για την ομαλή και ορθολογική λειτουργία των αγορών όταν η αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους στηρίζεται εν’ πολλοίς στην ανταπόκριση αυτών που αποκαλούμε αόριστα αγορές;

Με ποιο σθένος και με ποια λογική ένα πολιτικός θα λάβει μέτρα κατά της αχαλίνωτης απληστίας των κερδοσκόπων όταν γνωρίζει τις ανάγκες της χώρας του για νέα δάνεια;

Με ποιο σθένος και με ποια εσωτερική δύναμη ο πολιτικός κόσμος θα αντιδράσει στις μεθοδεύσεις των χρηματοοικονομικών κύκλων να τοποθετήσουν σε θέσεις κλειδιά τους ανθρώπους τους;

Με ποιο σθένος και με ποια αξιοπρέπεια ο πολιτικός κόσμος θα αφυπνιστεί όταν γνωρίζει ότι η δύναμη που αντλεί από το εκλογικό σώμα έχει απολεσθεί στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των διαχρονικών χρηματοδοτών του. Είναι επομένως αναμενόμενο αυτοί που έχουν ισχυροποίηση την θέση τους να επιβάλουν πρακτικές και ανθρώπους.

Η περίπτωση της AIG είναι ενδεικτική της αχαλίνωτης απληστίας και κυρίως της προκλητικής αχαριστίας του κερδοσκοπικού κεφαλαίου.

Μέτοχοι  με επικεφαλής τον Διευθύνοντα Σύμβουλο, δηλαδή τον άνθρωπο που διοικούσε τον ασφαλιστικό γίγαντα μέχρι και το 2005 κατέθεσαν αγωγή κατηγορώντας το αμερικανικό δημόσιο ότι ενέργησε σε βάρος των μετόχων παραβιάζοντας το θεμελιώδες δικαίωμα της ιδιωτικής περιουσίας αποκτώντας το 92% του κεφαλαίου έναντι δανείου 182 δις €.

Υποστηρίζουν ότι δεν αποζημιώθηκαν από την κρατικοποίηση σε αντίθεση με τους πελάτες της AIG που έλαβαν δισεκατομμύρια δολάρια.

Υποστηρίζουν επίσης ότι το δάνειο των 182 δις € δόθηκε με υψηλό επιτόκιο της τάξεως του 14% , δηλαδή υποστηρίζουν ότι η διάσωση της εταιρείας έγινε με επαχθείς όρους καλώντας δε την σημερινή διοίκηση να στηρίξει τον αγώνα τους.

Ζητούν δε από το αμερικανικό δημόσιο ως αποζημίωση το ποσό των 25 δις δολαρίων.

Η πρόκληση είναι μεγάλη, το θράσος απύθμενο, όμως το υπόβαθρο της αχαριστίας έχει δημιουργηθεί εκ του γεγονότος ότι η  ισχύς έχει περάσει ξανά στους άπληστους κερδοσκόπους με τους  πολιτικούς να είναι και πάλι  ανίσχυροι.