ΑΡΘΡΟ

 

Βλέποντας τα εκλογικά αποτελέσματα τριών εθνικών εκλογών αυτών του 2007 , των δεύτερων του 2012 και των τελευταίων του 2019 μπορούμε κάλλιστα να αναγνωρίσουμε τις πιθανές προοπτικές των προσεχών εκλογών λαμβάνοντας υπόψη τις υψηλές πιθανότητες αυτές να είναι δίπλες και αυτές του Μαΐου να ακολουθήσουν αυτές του Ιουλίου 2023.

Το 2007, η ΝΔ έλαβε ποσοστό 41,84% και 152 έδρες ενώ το ΠΑΣΟΚ έλαβε ποσοστό 38,10% και 102 έδρες.

Στις δεύτερες του 2012, η ΝΔ έλαβε ποσοστό 18,85% και 108 έδρες  ενώ το ΠΑΣΟΚ έλαβε ποσοστό 13,18% και 41 έδρες, με τον ΣΥΡΙΖΑ να λαμβάνει 16,78% και 52 έδρες.

Το 2019  η ΝΔ έλαβε ποσοστό 39,85% και 158 έδρες , ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 31,53% και 86 έδρες ενώ το ΠΑΣΟΚ έλαβε ποσοστό 8,10% και 22 έδρες.

Στην βάση της απλής αναλογικής με την οποία θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές της 21^ης Μαΐου 2023 τα γκάλοπ δίνουν κατά μέσο όρο στην ΝΔ 121 έδρες και στο ΠΑΣΟΚ 35 έδρες θεωρώντας ότι η πιο ισχυρή πιθανότητα, εάν δεν επιλεγεί η δεύτερη κάλπη,  μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Στην ουσία μια επανάληψη του 2012 όπου Σαμαράς –Βενιζέλος σχημάτισαν κυβέρνηση που τελικά είχε διάρκεια τρία έτη .

Κατά την προσωπική μας άποψη μια επανάληψη του 2012 δεν έχει μεγάλες πιθανότητες υλοποίησης διότι πέρα των άσχημων διαπροσωπικών σχέσεων Μητσοτάκη – Ανδρουλάκη υπάρχει και σε επίπεδο προγραμματικής σύγκλισης χάσμα που διαμορφώθηκε εν πολλοίς κατά την προεκλογική περίοδο .

Το 2012 η ΝΔ βρίσκονταν σε αδυναμία έχοντας καταγράψει στις δίπλες εκλογές που διενεργήθηκαν τα χειροτέρα ιστορικά εκλογικά της αποτελέσματα ενώ το κόμμα βρίσκονταν σε κατάσταση αποσύνθεσης και εσωτερικών αντιπαραθέσεων.

Σήμερα κάθε άλλο πάρα αδύναμη παρουσιάζεται με το τραγικό συμβάν των Τεμπών όμως να αλλάζει την ευθεία πορεία προς την επανεκλογή της .

Ο  συνδυασμός των επιπτώσεων του τραγικού συμβάντος με την απλή αναλογική διαμόρφωσε μια πραγματικότητα εν πολλοίς αβεβαιότητας και σύγχυσης η οποία όμως σταδιακά αλλάζει καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις κάλπες όταν η τελική σύγκριση για το είδος της διακυβέρνησης που θέλουμε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θέτει όλους προ των ευθυνών τους.

Στην βάση των ανωτέρω και αφήνοντας πίσω μας την προοπτική κυβέρνησης συνεργασίας τότε εκ των πραγμάτων θα πρέπει να εξετάσουμε το είδος της αυτοδύναμης κυβέρνησης που έχει ανάγκη η χώρα .

Δεν αναφέραμε τυχαία τα εκλογικά αποτελέσματα του 2007 και του 2019.

Και στις δυο περιπτώσεις σχηματίστηκαν αυτοδύναμες κυβερνήσεις , η μια υπό τον Κώστα Καραμανλή, το 2007 ,στηριζόμενη από  152 βουλευτές και η άλλη υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη ,το 2019, στηριζόμενη από  158 βουλευτές.

Και η  αυτοδυναμία έχει την αχίλλειο πτέρνα της , όταν είναι αναγκασμένη να λειτουργεί με οριακό αριθμό βουλευτών .

Το είδαμε το 1990 , όταν μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον Κωσταντίνο Μητσοτάκη , πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού .

Τότε η ΝΔ είχε λάβει ποσοστό 46,89% λαμβάνοντας 150 έδρες ( ιδιοτυπίες του εκλογικού νόμου Κουτσόγιωργα ) στις οποίες προστέθηκε η έδρα της ΔΗΑΝΑ και λίγο αργότερα άλλη μια της Κέρκυρας , οπότε η κυβέρνηση λειτουργούσε με 152 βουλευτές ,έρμαιο εκβιαστικών μεθόδων και συνεχών συμβιβασμών με προδιαγραμμένη την πρόωρη πτώση της .

Βασικά της στελέχη δημιουργούσαν προβλήματα κατά την εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος και ειδικά στον τομέα των  ιδιωτικοποιήσεων και ειδικότερα με την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ .

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στα τέλη του 1992 και η οριστική ρήξη επήλθε τον Σεπτέμβριο του 1993 με την αποχώρηση ομάδας βουλευτών που βρίσκονται πολιτικά κοντά στην Αντώνη Σαμαρά.

Το 2007 η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή στηρίχθηκε και αυτή σε 152 βουλευτές .

Κυβέρνηση αδύναμη ,έρμαιο και αυτή εκβιαστικών μεθόδων και συνεχών συμβιβασμών  με προδιαγραμμένη την πρόωρη πτώση της .

Σκηνές απείρου κάλους ακόμη και εντός του κοινοβουλίου όπου απλοί βουλευτές κουνούσαν εκβιαστικά το χέρι στον πρωθυπουργό δείχνοντας την άλλη όψη της πολιτικής, αυτής των προσωπικών και ιδιοτελών συμφερόντων με εξόφθαλμο και αλαζονικό τρόπο.

Η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες ήταν προδιαγραμμένη αλλά και σωστή από την πλευρά του πρωθυπουργού που δεν ήθελε πλέον  να γίνεται μαριονέττα εξωνημένων πολιτικών.

Το 2019 η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη στηρίχθηκε σε 158 βουλευτές και μέχρι τέλους εμφάνιζε εικόνα αυτοπεποίθησης και δυναμισμού .

Δεν άγονταν και φέρονταν λειτουργώντας υπό καθεστώς φόβου και εκβιασμών .

Ανεξάρτητα εάν κάποιος συμφωνεί ή όχι στις επιλογές της, σε κρίσιμα θέματα και συγκυρίες, και αυτές ήταν πολλές και πρωτόγνωρες (υγειονομική και ενεργειακή κρίση ), οι αποφάσεις ήταν άμεσες και λειτουργικές .

Ειδικά με την πανδημία πρέπει να θεωρούμαστε τυχεροί που υπήρχε κυβέρνηση  με ισχυρή εντολή και δεν χρειάζονταν διαπραγματεύσεις , συμβιβασμοί και ενίοτε εκβιασμοί για την λήψη μιας απόφασης .

Στην βάση όλων των ανωτέρω η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση που χρονικά προσδιορίζεται για τις αρχές Ιουλίου 2023, είναι αναγκαία , όπως αναγκαία είναι  και η αυτοδυναμία με ισχυρό υπόβαθρο , κάτι που αριθμητικά οδηγεί στην στήριξη της κυβέρνησης  από τουλάχιστον 156 με 158 βουλευτές.

Εάν δεν συμβεί αυτό τότε το παρελθόν δείχνει τον δρόμο για τρίτη εκλογική αναμέτρηση το νωρίτερο μαζί με τις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2023 ή το αργότερο μαζί με τις Ευρωεκλογές, τον Μάϊο του 2024.

 

                                                             

                                                                                ΛΕΚΚΑΣ    ΣΑΡΑΝΤΟΣ

                                                                                 ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ