ΑΡΘΡΟ

      Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΩΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Όπως είναι κοινά πλέον αποδεκτό η  σύγχρονη μορφή σκλαβιάς είναι το δημόσιο χρέος .

Πάντα ήταν, όμως από την στιγμή που οι άλλες μορφές δουλείας χάθηκαν στο πέρασμα τον χρόνων το χρέος είτε ατομικό , είτε δημόσιο αποτελεί τον κατεξοχήν δείκτη ανελευθερίας ή περιορισμένης ατομικής ή εθνικής κυριαρχίας .

Ο δανειζόμενος είναι δούλος του δανειστή είτε μας αρέσει είτε όχι.

Συχνά όταν αναφερόμαστε στις ωμές παρεμβάσεις ισχύος των δανειστών μας δηλαδή της τρόικας , ξεχνούμε ότι η σύγχρονη μορφή δουλείας είναι τα μεγάλα χρέη .

Ως λαός  έχουμε την συνήθεια να ξεχνούμε ότι δεν μας συμφέρουν .

Για παράδειγμα κατά το παρελθόν ξεχνούσαμε ότι δεν μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερα από αυτά που παράγουμε , όπως ξεχνούσαμε ότι οι αμοιβές μας πρέπει να συνδέονται με την παραγωγικότητα μας .

Όπως ξεχνούσαμε ότι κοινωνική πολιτική δεν επιτρέπονταν να κάνουμε με δανεικά.

Υπάρχει μια μερίδα οικονομολόγων που θέλει την στήριξη της ανάπτυξης στην άρνηση αποπληρωμής των δανειακών υποχρεώσεων.

Η πρακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως από τριτοκοσμικά ή αναπτυσσόμενα κράτη και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να βρει εφαρμογή στην περίπτωση της Ελλάδος .

Η πιστοληπτική ικανότητα είναι συνυφασμένη με την αξιοπρέπεια και την δυτική κουλτούρα .

Δεν μπορεί μια χώρα που σέβεται το διεθνές δίκαιο  να χρησιμοποιεί την πτώχευση για την στήριξη της βιωσιμότητας της .

Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας ήταν αποτέλεσμα στρέβλωσης αναφορικά με τον τρόπο που πολιτεύτηκε μια μερίδα του πολιτικού κόσμου επί σειρά δεκαετιών .

Η λανθάνουσα άποψη περί κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής του εθνικού πλούτου με άξονες τον λαϊκισμό και την δημαγωγία οδήγησε την χώρα σε αδιέξοδο.

Η αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους κάποια στιγμή θα ήταν αδύνατη . 

Απλά η κρίση και η γενικότερη δυσμενή συγκύρια αποκάλυψαν νωρίτερα κάτι που εκ των πραγμάτων θα έρχονταν στην επιφάνεια δεδομένου ότι η ελαστικότητα αντιμετώπισης του δημοσίου τομέα ως λάφυρο της πολιτικό-συνδικαλιστικής νομενκλατούρας είχε γίνει κανόνας διακυβέρνησης .

Εκείνο που απαιτούνταν ήταν ο επαναπροσδιορισμός του τρόπου με τον οποίο ως άτομα και ως κοινωνία χρηματοδοτούσαμε τις ανάγκες μας .

Εκείνο που χρειάζονταν ήταν ο επαναπροσδιορισμός των αναγκών μας, όχι όμως στην βάση  της κάλυψης τους με δανεικά αλλά στην βάση ορθολογικής αντιμετώπισης τους .

Καλώς ή κακώς αυτό που έπρεπε μόνοι μας ως λαός να κάνουμε , δηλαδή να προσαρμόσουμε τις ανάγκες μας στα εισοδήματα μας και στην παραγωγικότητα μας το επιβάλουν οι δανειστές μας .

Αυτό που έπρεπε να κάνει ο πολιτικός μας κόσμος το κάνουν τα στελέχη της τρόικας μετατρέποντας τα εκλεγμένα μέλη του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης σε πειθήνια όργανα μιας πολιτικής που σχεδιάστηκε ερήμην του ελληνικού λαού .

Για τον πολιτικό κόσμο η δουλικότητα δεν είναι κάτι το καινούργιο απλά τώρα παίρνει  γενικευμένες διαστάσεις με κουτοπόνηρες όμως προεκτάσεις .

Πόσες φόρες δεν ακούστηκε από τους πολιτικούς  η δικαιολογία  ότι αυτά που εφαρμόζονται τους  επιβάλλονται και άρα το επίπεδο ευθύνης τους για τα τεκταινόμενα είναι περιορισμένο .

Όμως περιορισμένο είναι και το επίπεδο διαπραγμάτευσης  και άρα μειωμένη εκ των πραγμάτων η πίεση που μπορεί να ασκηθεί για τροποποίηση των πολιτικών που εφαρμόζονται .

Ο πολιτικός κόσμος πληρώνει την διαχρονική του αδυναμία να λειτουργήσει ως ταγός της κοινωνίας .

Λέγεται ότι οι πολιτικοί πρέπει να δρουν υπό την βάση των συμφερόντων των επόμενων γενεών και όχι των επόμενων εκλογών.

Δυστυχώς το πολιτικό κόστος επί σειρά δεκαετιών ακύρωνε κάθε προσπάθεια νοικοκυρέματος της οικονομίας .

Σε συνδυασμό με την τάση ήσσονος προσπάθειας ήταν αναμενόμενο και για πολλούς άργησε κιόλας , να φτάσουμε σε δημοσιονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο .

Αυτό που ξεκίνησε πρέπει να τελειώσει , όμως με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία , όχι όπως χρησιμοποιήθηκε κατά το παρελθόν όπου με λαϊκίστικο τρόπο η ευαισθησία μπερδεύτηκε με το κομματισμό και την φαυλότητα  αλλά με αυτό που βάζει πάνω από όλα την αξιοπρέπεια του ατόμου και της κοινωνίας .