ΑΡΘΡΟ

 Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ

Με τις επιπτώσεις της κρίσης να διαπερνούν την ελληνική οικονομία στο σύνολο της , την ζήτηση να έχει περιορισθεί συνέπεια της συρρίκνωσης των πιστώσεων , την αποκλιμάκωση των τιμών του πετρελαίου και των πρώτων υλών , την αύξηση της ανεργίας , την αποδυνάμωση της αίσθησης του πλούτου από την πτώση των τιμών στις μετοχές και στις κατοικίες αλλά και τις περαιτέρω άσχημες προοπτικές η πτώση του δείκτη τιμών καταναλωτή  τον Νοέμβριο  του 2013 σε επίπεδα -2,9% δεν πανηγυρίζετε από κανένα.

Δεν είναι  πτώση δύναμης και σφρίγους της ελληνικής οικονομίας αλλά πτώση που δημιουργούν τα προβλήματα και οι αβεβαιότητες .

Πριν από 53 χρόνια αλλά και παλαιότερα η δυναμική της οικονομίας και των παραγόμενων προϊόντων οδηγούσε τις τιμές σε χαμηλή πτήση .

Η τρέχουσα συγκυρία κάθε άλλο παρά υγιή θεωρείτε.

Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας είναι μικρή  , η παραγωγικότητα χαμηλή , η ανάπτυξη σύμφωνα και με το αναθεωρημένο πρόγραμμα Σταθερότητας προσγειώνεται σε επίπεδα που προβληματίζουν και η πιστωτική ασφυξία τορπιλίζει τον μηχανισμό ανάπτυξης της χώρας .

Η πτώση των τιμών σε επίπεδα που είχαμε να δούμε από το 1960 , δηλαδή σε επίπεδα αποπληθωρισμού  δεν ενθουσίασε κανένα .

Το καταπληκτικό  είναι ότι μέχρι και το καλοκαίρι του 2008 το μεγάλο πρόβλημα για το οποίο γίνονταν ιδιαίτερος λόγος ήταν η εκτόξευση των τιμών κοντά στην περιοχή του 5% δηλαδή σε επίπεδα που δεν είχαν παρουσιασθεί από την στιγμή που η χώρα μας βρέθηκε στην ζώνη του ευρώ.

Στα τέλη της Άνοιξης και στο μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού 2008 ο πληθωρισμός σε ετήσια βάση βρέθηκε στο 4,9% συνέπεια της αύξησης των τιμών του πετρελαίου και των πρώτων υλών .

Με την  δημοσιονομική κρίση  βρεθήκαμε από την μια άκρη στην άλλη .

Από τον υπερπληθωρισμό στην βάση των δεδομένων της Ευρωζώνης βρεθήκαμε στον αποπληθωρισμό και στην αγωνία για το μέλλον.

Από την γκρίνια για την απουσία ελέγχων και από τα επίπεδα της αισχροκέρδειας περάσαμε σε ζώνες πρωτόγνωρες και ουσιαστικά ακίνδυνες από αυτή την πλευρά για το εισόδημα του μέσου εργαζόμενου .

Βέβαια η αγωνία είχε περάσει σε άλλο επίπεδο .

Στο επίπεδο της διατήρησης της εργασίας , του μισθού και της αγοραστικής δύναμης .

Με δεδομένο ότι τα ¾ της ανάπτυξης οφείλονται στην κατανάλωση , η μείωση της ζήτησης οδηγεί στην συμπίεση των τιμών σε χαμηλότερα επίπεδα .

Ο μέσος Έλληνας βλέπει την κρίση να απειλεί της εργασία του , βλέπει  τις πιστώσεις να περιορίζονται  , βλέπει τα περιουσιακά του στοιχεία σε ακίνητη περιουσία και μετοχές να χάνουν μεγάλο μέρος της αξίας τους και νιώθει να χάνει τον πίστη του σε ένα καλλίτερο αύριο .

Αποτέλεσμα η περιστολή κάθε περιττού εξόδου .

Το ίδιο και οι επιχειρήσεις .

Η αδυναμία των καταναλωτών στην ουσία μετατρέπετε σε δική τους αδυναμία ,με τα εμπορεύματα να μένουν αδιάθετα , με τις νέες παραγγελίες να μειώνονται στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο , με την αδυναμία να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους , με τις πιστώσεις να μειώνονται  , με τις περιστολές δαπανών να οδηγούν σε απολύσεις , οι προοπτικές είναι  απόλυτα δυσοίωνες .

Στην βάση των ανωτέρω οι προοπτικές περαιτέρω μείωσης των τιμών είναι  κάτι παραπάνω από σίγουρες .

Από την υπέρ-χρηματοδότηση της οικονομίας που είχε διαμορφωθεί στο 21,5%  το 2007 , που συρρικνώθηκε  στο 16,4% το 2008 για να πέσει στα επίπεδα του 10%  το 2009 , περάσαμε στην υπό –χρηματοδότηση και στην απομόχλευση.

Πράγμα φυσιολογικό εάν δεχθούμε την αιχμαλωσία του εγχώριου τραπεζικού συστήματος μετά το PSI και στην απουσία φερέγγυων δανειοληπτών .

Η ανώμαλη προσγείωση του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας την περίοδο από το 2009 και μετά , συνάδει με τα  επίπεδα των τιμών που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια .

Από το μοντέλο της ανάπτυξης με δανεικά στην βάση της  υπερκατανάλωσης  και από την ανάγκη που δημιουργούν τα  δεδομένα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης βρισκόμαστε σε μια εποχή προσπάθειας ανάδειξης  ενός νέου μοντέλου .

Ώσπου να συμβεί αυτό και ώσπου να υπάρξει αναδιάταξη των παραγωγικών και καταναλωτικών μας συνηθειών η  πίεση που θα δέχονται οι τιμές θα είναι  ισχυρή .

Όχι όμως όλες οι τιμές αφού μια σειρά από παράγοντες όπως οι φόροι και ο ατελής ανταγωνισμός διακρατούν τις τιμές ορισμένων ειδών σε απαράδεκτα για την συγκύρια επίπεδα.