ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ 

H Ευρωπαϊκή Ένωση εδώ και μια τριετία βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις, ενώ με ευθύνη των ισχυρών της καλύπτει κάθε αντιδημοκρατική συμπεριφορά με το μανδύα του ιδεολογήματος της “μοναδικής περίπτωσης”.

Μοναδική περίπτωση το ελληνικό PSI και φυσικά  μοναδική περίπτωση η φορολογία των καταθέσεων στην Κύπρο. Φτάσαμε στο σημείο ο Ρώσος πρωθυπουργός να ταυτίζει την σημερινή ηγεσία της ευρωζώνης με τις ηγεσίες της πρώην ΕΣΣΔ λέγοντας ότι αυτά γίνονταν τότε, δηλαδή μόνο υπό καθεστώς απολυταρχισμού και βαρβαρότητας.

Μέχρι και την μοναδική περίπτωση της Ελλάδος γνωρίζαμε ότι η συμμέτοχη φυσικών και νομικών πρόσωπων στην κάλυψη των υποχρεώσεων του δημοσίου γίνονταν μέσω της φορολογίας και αυτής ανάλογα με την φοροδοτική ικανότητα του καθενός.

Μέχρι και την μοναδική περίπτωση της Ελλάδος γνωρίζαμε ότι οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αφορούσαν ακίνητα, πραγματοποιούνταν για το κοινό καλό και στην βάση αποζημίωσης που σε πλείστες των περιπτώσεων θα τις χαρακτηρίζαμε γαλαντομικές. Με το PSI, δηλαδή με την αναγκαστική απομείωση της κινητής περιουσίας φυσικών και νομικών προσώπων τα πράγματα άλλαξαν .

Η κοσμοθεωρία της εμπιστοσύνης και της φερεγγυότητας που γαλούχησε όλες τις γενιές της σύγχρονης Ελλάδος διαλύθηκε και μαζί της το δημόσιο ως κρατική οντότητα απώλεσε κάθε έννοια σεβασμού. Από εκείνη  την στιγμή τίποτα δεν ήταν πλέον δεδομένο. Η σταθερή βάση της εμπιστοσύνης έδινε την θέση της στην αβεβαιότητα. Ο απόλυτος τρόπος σεβασμού της φερεγγυότητας του κράτους έδινε τη θέση του στον χλευασμό κάθε έννοιας δικαίου .

Με το κούρεμα των καταθέσεων ολοκληρώνεται η κατεδάφιση κάθε πόλου που χαρακτηρίζεται από την πίστη, την φερεγγυότητα και την εμπιστοσύνη. Ειδικά όταν υπάρχει εγγύηση των καταθέσεων μέχρι το επίπεδο των 100.000 ευρώ σε ολόκληρη τη Ένωση τότε το σπάσιμο του φράγματος θα έχει πολλαπλές συνέπειες.

Η ανάδειξη της αβεβαιότητας και του απρόβλεπτου ως παράγοντα που εφεξής θα διέπει κάθε χρηματοοικονομική συναλλαγή θα μεταβάλει τον τρόπο σκέψης και δραστηριοποίησης των φυσικών και των νομικών προσώπων. Η δήμευση κινητών περιουσιακών στοιχείων, χωρίς καμία αποζημίωση όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδος, ή με εξόφθαλμα διάτρητες αποζημιώσεις τύπου Κύπρου (μετοχές τραπεζών, ομόλογα από μελλοντικά έσοδα υδρογονανθράκων) συνιστά καταπάτηση κάθε έννοιας ιδιοκτησίας.

Το θεμελιώδες δικαίωμα της ιδιοκτησίας πλήττεται  και μάλιστα βαρύτατα γι’αυτό και θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τον Ρώσο πρωθυπουργό ότι τέτοιες συμπεριφορές απολυταρχισμού συναντούμε σε ανελεύθερα και αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Δήμευση κινητών περιουσιακών στοιχείων η Ελλάδα γνώρισε μόνο από την φασιστική Γερμανία όταν η τελευταία δήμευσε χρυσό και πιστώσεις με την δύναμη των όπλων .

Το ιδεολόγημα της “μοναδικής περίπτωσης” δεν μπορεί πλέον να καλύψει την βασική επιδίωξη των εμπνευστών του, που δεν είναι άλλη από την  πλήρη χειραγώγηση κάθε οικονομικής δραστηριότητας και κατ’επέκταση κάθε κοινωνίας που βρέθηκε για τον άλφα ή βήτα λόγο στην δύνη της υπερχρέωσης. Είναι αδιανόητο ο κάθε Σόιμπλε να καθορίζει  τους τομείς οικονομικής δραστηριοποίησης ανεξάρτητων κρατών ή το επίπεδο που ο κάθε τομέας θα μπορεί να φθάσει. Ο κάθε Σόιμπλε και το κάθε όργανο διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί και πρέπει να καθορίζει τα πλαίσια εντός των οποίων τα κράτη –μέλη θα δραστηριοποιηθούν. Αλλά μέχρι εκεί .

Το ιδεολόγημα της “μοναδικής περίπτωσης” δεν συνάδει με τον αλτρουισμό και με την αλληλεγγύη  που πρέπει να επιδεικνύουν όσοι συμμετέχουν σε μια Ένωση.

Το ιδεολόγημα της “μοναδικής περίπτωσης” δεν προσφέρει τίποτα, διότι όπως και στην περίπτωση της Ελλάδος με το PSI όπου τα οφέλη ήταν ασήμαντα έτσι και στην περίπτωση της Κύπρου το κόστος του κλονισμού της εμπιστοσύνης θα αλλοιώσει τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς με αχαρτογράφητες συνέπειες.

Εάν η εμπιστοσύνη, εάν η φερεγγυότητα, εάν η πίστη,  κοστολογείται με 5,8 δις € (όσα τα οφέλη από την φορολόγηση των κεφαλαίων των καταθέσεων στην Κύπρο) τότε αυτοί που το εμπνευστήκαν είναι πολύ φθηνοί και εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να κυβερνήσουν τους λαούς της Ευρωζώνης. Εάν ο σεβασμός της νομιμότητας κοστολογείται με 5,8 δις € τότε αυτοί που τον διαγράφουν δεν μπορούν εφεξής να αναμένουν τίποτα άλλο από τους απλούς πολίτες παρά  χλευασμό και οργή.