Το δικό μας μνημόνιο.
Του Σαράντου Λέκκα

Εμείς οι πολίτες συνήθως ξεχνούμε ότι δεν έχουμε μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις τόσο έναντι των τρίτων όσο και έναντι του κράτους, ενώ σε πλείστες των περιπτώσεων δεν είμαστε έντιμοι ούτε με τον ίδιο μας τον εαυτό.Γκρινιάζουμε για την παραμονή επί δεκαετίες στα πολιτικά δρώμενα συγκεκριμένων προσώπων ή και συγκεκριμένων οικογενειών όπως και από την απουσία νέων ανθρώπων στην πολιτική σκηνή και την ιδία στιγμή με την ψήφο μας διαιωνίζουμε την πολιτική παρουσία αυτών που υβρίζουμε ή λοιδορούμε.Γκρινιάζουμε για την καταστροφή περιουσιών από φυσικές καταστροφές και την ιδία στιγμή οικοδομούμε αυθαίρετα πάνω σε δασικές εκτάσεις και ρέματα αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα των πρακτικών μας.Γκρινιάζουμε για τους επιπλέον φόρους που τις περισσότερες φορές οφείλονται στην έλλειψη πόρων ως αποτέλεσμα της φοροδιαφυγής και την ιδία στιγμή είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε μικρότερη απόδειξη από τον κάθε επαγγελματία με αντίτιμο μια μικρή έκπτωση.Γκρινιάζουμε για την αναποτελεσματικότητα των διωκτικών Αρχών στην καταπολέμηση των τρομοκρατικών και εγκληματικών φαινόμενων αλλά παράλληλα ζητούμε τη διασταλτική ερμηνεία των νόμων όταν οι συλληφθέντες είναι φιλικά προσκείμενοι στο κόμμα που ψηφίζουμε.Γκρινιάζουμε για την κακή κατάσταση του συστήματος υγείας και για τις κάκιστες υπηρεσίες των κρατικών νοσοκομείων, αλλά παράλληλα δεν θέλουμε να αλλάξουν τα αισχρά δεδομένα που έχουν επικρατήσει στους συγκεκριμένους χώρους αφού αυτά εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και συγκεκριμένες ομάδες.Γκρινιάζουμε για την ασυνέπεια και την κακή ποιότητα των υπηρεσιών που προφέρουν οι δημόσιες συγκοινωνίες, όμως από την άλλη πλευρά αντιδρούμε σε περικοπές δρομολογίων και γενικότερα δαπανών που δεν έχουν ανταποδοτικότητα ικανή να δημιουργεί θετικά οικονομικά αποτελέσματα.Γκρινιάζουμε για τα ημερήσια ελλείμματα του ΟΣΕ, ύψους 3 εκατομμυρίων και για το σωρευμένο χρέος ύψους 10 δισ. ευρώ, όμως δεν θέλουμε να υπάρχει εις βάθος αναδιάρθρωση του συγκεκριμένου Οργανισμού ούτε συρρίκνωση των λεγόμενων κεκτημένων δικαιωμάτων που η συνδικαλιστική συνδιοίκηση έχει προσφέρει διαχρονικά και γαλαντόμα στους εργαζομένους.Γκρινιάζουμε για την κακή κατάσταση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, για την απώλεια διδακτικών ωρών, για την ασυδοσία στους χώρους διδασκαλίας και την απουσία ελέγχου και αξιολόγησης στους διδάσκοντες και από την άλλη πλευρά αντιδρούμε στις όποιες αλλαγές σχεδιάζονται αφού η καθεστηκυία τάξη των εκπαιδευτικών κύκλων είναι αρνητική σε κάθε αλλαγή ακόμη και στις απόλυτα αναγκαίες.Παρόμοιες αναφορές μπορούν να γίνουν δεκάδες, όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει μιας και λίγο-πολύ οι καταστάσεις προδιαγράφουν ζοφερές προοπτικές, ενώ οι αντιδράσεις είναι πανομοιότυπες σε κάθε σχεδιαζόμενη μεταβολή.Το εντυπωσιακό είναι, ενώ η πεπατημένη οδός δεν προσφέρεται σε περιόδους υψηλών απαιτήσεων, όπως η σημερινή όπου η χρηματοοικονομική κρίση έχει αναδείξει σε όλο το βάθος τους τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, εν τούτοις η δυσκολία υιοθέτηση ριζοσπαστικών αλλαγών δείχνει τις αγκυλώσεις μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως των εκπροσώπων τους στα συνδικαλιστικά όργανα.Η συνδιοίκηση του δημόσιου τομέα επί δεκαετίες από το δίπολο των κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών, η καθιέρωση ως κυρίαρχης αντίληψης ότι οι κάθε είδους παραχωρήσεις σε οργανωτικό, διοικητικό και οικονομικό τομέα μετατρέπονται σε κεκτημένα με την έννοια των πάγιων και μη διαπραγματεύσιμων έφεραν τον δημόσιο τομέα στο χάλι που όλοι σήμερα συναντούμε.Η ευκολία με την οποία κάθε περίπου αίτημα μετατρέπονταν σε κεκτημένο οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο, το οποίο δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί παρά με δρακόντειες προσεγγίσεις.Αυτές οι προσεγγίσεις σήμερα καλύπτονται από το περίφημο μνημόνιο, όμως κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν άλλον χαρακτήρα εάν υπήρχε κοινός νους και κυρίως αυτοπειθαρχία από κυβερνώντες και κυβερνώμενους.Βέβαια ως λαός είμαστε ή του ύψους ή του βάθους, όμως εάν υπήρχε η ελάχιστη προσαρμοστικότητα δεν θα φθάναμε στα επίπεδα των ακραίων επιλογών, όπως για παράδειγμα των περικοπών μισθών και συντάξεων ή των σκληρών σε ορισμένες περιπτώσεις ασφαλιστικών προσαρμογών.Μετά την πρώτη στην ουσία ακραία δημοσιονομική εκτροπή της περιόδου 1989-1990 θα έπρεπε να είχαμε ως κοινωνία δημιουργήσει και ενεργοποιήσει το δικό μας μνημόνιο με όρους εθνικής αξιοπρέπειας.

Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 21/11/2010)