ΟΙ ΠΟΠΟΥΛΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Παρότι η πολιτική διαχείριση του παρελθόντος επιβάλει για κομματικούς λόγους την αμφισβήτηση συγκεκριμένων πρακτικών αλλά κυρίως των αποτελεσμάτων τους, τα στατιστικά στοιχεία δυστυχώς για εκείνους που θέλουν να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα είναι αμείλικτα.
Την δεκαετία του ΄80 το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε από τα επίπεδα του 28,6% στα επίπεδα άνω του 100% του ΑΕΠ.
Την δεκαετία διακυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου αυξήθηκαν οι μη παραγωγικές δαπάνες χωρίς επαρκή έσοδα κάτι που οδήγησε σε υπέρογκο δανεισμό με υψηλά επιτόκια.
Συνθήματα όπως ‘ ο λαός στην εξουσία ’ και ‘ Τσοβόλα δώστα όλα’ σε πρακτικό επίπεδο σήμαιναν ότι το κεφάλαιο που διατίθονταν για δαπάνες του δημοσίου τομέα αυξήθηκε την περίοδο 1981-1989 από τα 625 δις δραχμές στα 3,2 τρις δραχμές καταγράφοντας αύξηση κατά 412%.
Δαπάνες σήμαιναν επί το πλείστον αυξήσεις, συνταξιοδοτήσεις, επιδόματα, επιχορηγήσεις, προσλήψεις και γενικότερα οτιδήποτε διαμόρφωνε συνθήκες εξαγοράς ψήφων και συνειδήσεων.
Στην κυριολεξία σε συνδυασμό με τα δάνεια και την χρησιμοποίηση του χρηματιστηρίου, η γνωστή ως περίοδος της αστακομακαρονάδας, αλλοίωσε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του μέσου Έλληνα οπότε κάθε προσπάθεια επιστροφής στην δημοσιονομική ορθοδοξία τιμωρούνταν πολιτικά σε σημείο που οι διαρθρωτικές αλλαγές απουσίαζαν δίνοντας την θέση τους σε μια διαχείριση χαμηλού επιπέδου και αντίστοιχα χαμηλού πολιτικού κόστους.
Αποτέλεσμα τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, υψηλό χρέος, χαμηλή ανταγωνιστικότητα, αυξημένες δαπάνες συντήρησης πελατειακών πρακτικών, έλλειψη επενδύσεων, υψηλή ανεργία και υψηλό κόστος δανεισμού να οδηγήσουν στην αποδοχή ότι πλέον δεν μπορούσαμε να δανειστούμε από τις αγορές για την αναχρηματοδότηση του χρέους.
Η ανακοίνωση της προσφυγής, στα τέλη Απριλίου 2010, στον μηχανισμό στήριξης από τον υιό Παπανδρέου, και τα μνημόνια που ακολούθησαν όπως ήταν απόλυτα λογικό οδήγησαν σε πολιτικό σεισμό και στην άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο μέσος έλληνας έκανε λάθος πιστεύοντας ότι η περίοδος της αστακομοκαρονάδας θα μπορούσε να συνεχιστεί εάν επικρατούσαν οι ποπουλιστές του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ποπουλισμός είναι ένα πολιτικό μοντέλο με άξονες, τον λαϊκισμό, την δημαγωγία και την υιοθέτηση κάθε αιτήματος όσο ακραίου και εάν είναι, αρκεί να συμβαδίζει με το νεφέλωμα που θέλει η ηγετική του ομάδα να διαμορφώσει.
Η εμφάνιση του γίνεται μετά από μια μεγάλη πολιτική και οικονομική κρίση όπως αυτή της Ελλάδος των μνημονίων και της τρόικας.
Υποκριτικά και άκρως δημαγωγικά καλύπτει κάθε προσδοκία με τρόπο που όσοι έχουν αντίθετη άποψη να θεωρούνται προδότες και εχθροί του λαού.
Προπαγανδίζουν ασύστολα ότι προέρχονται από τον λαό, ότι δεν ανήκουν στο πολιτικό κατεστημένο και ότι τα στελέχη του δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική ελίτ και τα ποικιλόμορφα συμφέροντα.
Ο λόγος τους διχαστικός, αυτοί και εμείς , οι πατριώτες και οι προδότες, οι μνημονιακοί και οι αντισυστημικοί, αυτοί που ευθύνονται για όλα και άλλοι οι άνθρωποι του λαού.
Ο ποπουλισμός στηρίζεται στην χαρισματική μορφή του ηγέτη, ενός ανθρώπου με λαϊκό προφίλ, χωρίς ιδιαίτερες σπουδές μιας και η αριστεία θεωρείται συντηρητικό κατάλοιπο και που προσεγγίζει την πραγματικότητα με άκρως δημαγωγικό τρόπο.
Είναι ο μόνος που νιώθει τον φτωχό, είναι ο μόνος που εκφράζει με ουσιαστικό τρόπο τις ανάγκες της κοινωνίας.
Ο ποπουλισμός ποντάρει στις ανάγκες γι’αυτό και ποτέ δε επιδιώκει να αλλάξει ουσιαστικά τα κοινωνικά δεδομένα, έτσι αντί να δημιουργεί τις συνθήκες πραγματοποίησης άμεσων επενδύσεων και μείωσης της ανεργίας αρέσκεται σε επιδόματα, σε προγράμματα δωρεάν σίτισης και φαρμάκων και φυσικά σε πολλές υποσχέσεις.
Η φτωχοποίηση εργαλειοποιείται διότι η εξάρτηση των φτωχών από την κυβέρνηση διαμορφώνει όρους ειδικής σχέσης με τους ψηφοφόρους.
Βέβαια δε ξεχνά την κυρίαρχη συνταγή διαίρεσης της κοινωνίας, αφού ο διχασμός είναι βασικό στοιχείο διατήρησης της εξουσίας.
Ας θυμίσουμε την διχαστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι στην ευρωπαϊκή ένωση κάτι που είχε διχάσει ακόμη και οικογένειες, ανοίγοντας πληγές που είχαν να καταγράφουν στην ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του 40.
Φυσικά ο ποπουλισμός χρησιμοποιεί κατά κόρον τα δημοψηφίσματα, όχι με το σκεπτικό που αυτά πραγματοποιούνται στην Ελβετία, αλλά επειδή αποφεύγει να πάρει θέση για συγκεκριμένα θέματα μεταβιβάζει την ευθύνη στους πολίτες με το υποκριτικό περίβλημα ότι αποφασίζει ο ίδιος ο λαός για τα θέματα που τον ταλαιπωρούν.
Βεβαίως όπως και στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν δεσμεύει κανένα, η οβιδιακή μεταβολή απλά έρχεται να επιβεβαιώσει την υποκρισία που διακρίνει τους ποπουλιστές.
Ο ποπουλισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι σύστημα εξουσίας, είναι τρόπος άσκησης πολιτικής χωρίς ξεκάθαρες όμως πολιτικές θέσεις, όλα γίνονται με συγκεχυμένο τρόπο, επικρατεί παντού νεφέλωμα αφού μόνο έτσι οι παλινωδίες, οι υπαναχωρήσεις, οι αμφιταλαντεύσεις μπορούν να περνούν χωρίς κυρώσεις.
Ευελιξία παντού, από τις δράσεις έως ακόμη και στον τρόπο έκφρασης.
Ας θυμηθούμε επί ΣΥΡΙΖΑ όταν η τρόικα έγινε θεσμοί, όταν οι δανειστές έγιναν εταίροι, όταν το μνημόνιο έγινε πρόγραμμα-γέφυρα, όταν η υποχώρηση έγινε αμοιβαία επωφελής συμφωνία, όταν η δημιουργική ασάφεια έδειχνε κουτοπονηριά και οι λεκτικοί ακροβατισμοί κάλυπταν την πολιτική γύμνια και συμπεριφορά.
Αυτοσκοπός η εξουσία κάτι που φάνηκε όταν έφτιαξαν κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, αυτούς που υποτίθεται εξύβριζαν ως ακροδεξιούς.
Ο ποπουλισμός του ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την οικονομική κρίση , μοιράζοντας υποσχέσεις προς όλες τις κατευθύνσεις λοιδορώντας τον δικομματισμό και τα απαξιωμένα υποτίθεται παλιά πολιτικά κόμματα ξεχνώντας ότι στην ουσία η πορεία προς την εξουσία ήταν τέτοιας μορφής που η επιστροφή σε ποσοστά κόμματος διαμαρτυρίας ήταν νομοτελειακά δεδομένη.
Η πλήρης αποδόμηση των ποπουλιστών του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήθηκε στις διπλές εκλογές του 2023 όταν κατά την πρώτη αναμέτρηση του Μαΐου είδαν τα ποσοστά τους να συρρικνώνονται στο 20,07% από το 31,53% του 2019 ενώ στην δεύτερη του Ιουνίου η περαιτέρω πτώση στο 17,83% έδειξε πως η απόσταση προς την πολιτική περιθωριοποίηση συνεχώς μικραίνει.
Το αντιμνημονιακό αφήγημα δεν έλκει πλέον, ενώ τα ανοίγματα Μητσοτάκη προς την κεντροαριστερά στερούν από τον ΣΥΡΙΖΑ ζωτικό χώρο που θεωρείτε απόλυτα αναγκαίος για ένα κόμμα που θέλει να πρωταγωνιστήσει.
Τα ίδια συντελούνται και στην Ισπανία με τους Podemos και τον Ιγκλέσιας που και αυτοί αναδύθηκαν μέσα από τα κινήματα των αγανακτισμένων και οι οποίοι μετά την εκλογική τους κατάρρευση παρακαλούν για την πολιτική τους επιβίωση μέσω της συνεργασίας τους με τον αριστερό συνασπισμό.
Την ίδια πορεία θα έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, μιας και τον Οκτώβριο θα βρεθεί στην τρίτη θέση μη έχοντας ανάλογα αυτοδιοικήτικα αναχώματα με το ΠΑΣΟΚ.
Οι ποπουλιστές που στηρίχτηκαν στο κλίμα αγανάκτησης και δυσαρέσκειας που προκάλεσε η χρηματοπιστωτική κρίση επιστρέφουν στο περιθώριο εκεί που ανήκουν, διότι οι φούσκες έχουν πάντα την ίδια κατάληξη, σκάνε με πάταγο.
ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου