Ποινές χάδια για ένα σκάνδαλο
Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΛΕΚΚΑ, Οικονομολόγου
Η δημοσιοποίηση του σκανδάλου στη διατραπεζική αγορά του Λονδίνου, όπου επί σειρά ετών ο πυρήνας του διεθνούς τραπεζικού συστήματος είχε υιοθετήσει πρακτικές χειραγώγησης του επιτοκίου αναφοράς Libor, δείχνει το απύθμενο θράσος μίας σχολής τεχνοκρατών η οποία δεν διστάζει σε τίποτα.
Η ηθική χαλάρωση, ως αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων όπως η απουσία πλαισίου δραστηριοποίησης, όπως η απουσία σοβαρού προληπτικού πλαισίου ελέγχου, όπως η θεοποίηση των κερδών, όπως η αλαζονεία και η απουσία μέτρου της συγκεκριμένης σχολής, οδήγησε σε ένα ακόμη σκάνδαλο και μάλιστα σε σκάνδαλο την ώρα που η διεθνής κοινότητα πλήττονταν από τη χειρότερη μετά το 1930 χρηματοοικονομική κρίση.
Εδώ εντοπίζουμε το απύθμενο θράσος αυτών των ανθρώπων.
Την ώρα που τα αποτελέσματα των πρακτικών τους βύθιζαν την παγκόσμια οικονομία στο σκοτάδι της ανασφάλειας, την ώρα που εκλιπαρούσαν για βοήθεια από τα κρατικά ταμεία, την ώρα που οι θυσίες των απλών πολιτών κάλυπταν τις μαύρες τρύπες της απληστίας τους, αυτοί συνέχιζαν τα παιχνίδια τους σαν να μην συνέβαινε κάτι το ιδιαίτερο.
Η χειραγώγηση της διατραπεζικής αγοράς με πρωταγωνιστές κολοσσούς του διεθνούς τραπεζικού συστήματος ( Barclays, Citigroup, Deutsche Bank, HSBC, JPMorgan, RBS, κ.τ.λ.) γίνονταν από τα τέλη του 2007 και μέχρι τα τέλη της άνοιξης του 2009, δηλαδή γίνονταν την ώρα που η διεθνής κοινότητα αγωνιούσε για το μέλλον της και προσπαθούσε με χρήματα των απλών φορολογούμενων πολιτών να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη σύγχρονη χρηματοοικονομική κρίση, τορπιλίζοντας τα υπόβαθρα των εθνικών οικονομιών, μετατρέποντας τελικά την πιστωτική - τραπεζική κρίση σε κρίση χρέους.
Με απλά λόγια, τη χρονική περίοδο που οι εθνικές κυβερνήσεις καλούσαν τους απλούς πολίτες να πληρώσουν τον λογαριασμό της απληστίας της συγκεκριμένης σχολής τεχνοκρατών, οι θύτες της κατάρρευσης συνέχιζαν να παίζουν τα παιχνίδια τους κάτω από τη μύτη ή κατά πολλούς και την ανοχή των εποπτικών Αρχών.
Το εξίσου εντυπωσιακό είναι και το είδος της τιμωρίας - συμφωνίας. Η Barclays συμφώνησε με τις εποπτικές Αρχές σε Βρετανία και ΗΠΑ να καταβάλει 360 εκατ. ευρώ ώστε να σταματήσει η περαιτέρω δίωξη της τράπεζας όταν η χειραγώγηση, (για να αντιληφθούμε την τιμωρία - χάδι), του επιτοκίου Libor επηρέαζε τις αξίες δανείων, ομολόγων και παραγώγων ύψους άνω των 350 τρισ. δολαρίων.
Εάν θεωρήσουμε ότι η μεγαλύτερη από το 1930 χρηματοπιστωτική κρίση έλαβε χώρα εξαιτίας της απορρύθμισης των αγορών και της αδυναμίας των ελεγκτικών οργάνων να επιβληθούν στις δυνάμεις που δραστηριοποιούνταν εκτός των θεσμοθετημένων πλαισίων, τότε η λύση του προβλήματος περνά απαραίτητα μέσα από την αντιμετώπιση των αδυναμιών που έχουν εντοπισθεί ως κερκόπορτες του διεθνούς νομισματοπιστωτικού συστήματος.
Παρ' ότι έχουν περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που εκδηλώθηκε η κρίση, καλοκαίρι του 2007, εντούτοις προς την κατεύθυνση θεσμοθέτησης νέων κανόνων και νέου ρυθμιστικού πλαισίου δεν έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα.
Οι κυβερνήσεις και οι ηγέτες των ισχυρών δυτικών οικονομιών, πέρα από τους λεκτικούς λεονταρισμούς, δεν έχουν προχωρήσει ούτε βήμα προς την κατεύθυνση ουσιαστικών αλλαγών, που να δίνουν το μήνυμα ότι έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος των προβλημάτων που δημιουργεί η απορρύθμιση των αγορών και η αδυναμία των ελεγκτικών μηχανισμών να επιβάλουν τους εναπομείναντες κανόνες.
Η μετατροπή της κρίσης από χρηματοπιστωτική του 2008 σε δημοσιονομική το 2009 και κρίση χρέους το 2010 άλλαξε τη δυναμική των πραγμάτων.
Οι πανίσχυρες κυβερνήσεις μετετράπηκαν σε επαίτες των αγορών και των μηχανισμών που είχαν διασώσει. Οι πανίσχυρες κυβερνήσεις μετετράπηκαν σε οργανισμούς που ανέμεναν με αγωνία τις εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης και των τεχνοκρατών που είχαν αναθαρρήσει από τα γεγονότα και από την αδυναμία ή την εσκεμμένη κωλυσιεργία των πολιτικών ταγών να διαμορφώσουν ένα νέο ρυθμιστικό πλαίσιο. Από την άλλη πλευρά, οι θύτες της κρίσης εγκατέλειψαν τους κρυψώνες της κατακραυγής και από το προσκήνιο πλέον επιβάλλουν τους όρους τους στις καταχρεωμένες και αδύναμες κυβερνήσεις.
Πλέον οι θύτες της μεγαλύτερης χρηματοπιστωτικής κρίσης εμφανίζονται όπως πραγματικά είναι, ως πραγματικά αφεντικά των πολιτικών ηγεσιών. Το αρνητικό είναι ότι όσο ενδυναμώνονται οικονομικά οι θύτες της κρίσης τόσο η επίδειξη δύναμης θα είναι εμφανέστερη στην καθημερινή τους δραστηριότητα. Ποινές - χάδια όπως αυτή που επιβλήθηκε στην Barclays δεν επιλύει κανένα πρόβλημα, απλά γελοιοποιεί τις εποπτικές Αρχές, αποθρασύνει τους θύτες και στέλνει το μήνυμα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 16/9/2012)
Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΛΕΚΚΑ, Οικονομολόγου
Η δημοσιοποίηση του σκανδάλου στη διατραπεζική αγορά του Λονδίνου, όπου επί σειρά ετών ο πυρήνας του διεθνούς τραπεζικού συστήματος είχε υιοθετήσει πρακτικές χειραγώγησης του επιτοκίου αναφοράς Libor, δείχνει το απύθμενο θράσος μίας σχολής τεχνοκρατών η οποία δεν διστάζει σε τίποτα.
Η ηθική χαλάρωση, ως αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων όπως η απουσία πλαισίου δραστηριοποίησης, όπως η απουσία σοβαρού προληπτικού πλαισίου ελέγχου, όπως η θεοποίηση των κερδών, όπως η αλαζονεία και η απουσία μέτρου της συγκεκριμένης σχολής, οδήγησε σε ένα ακόμη σκάνδαλο και μάλιστα σε σκάνδαλο την ώρα που η διεθνής κοινότητα πλήττονταν από τη χειρότερη μετά το 1930 χρηματοοικονομική κρίση.
Εδώ εντοπίζουμε το απύθμενο θράσος αυτών των ανθρώπων.
Την ώρα που τα αποτελέσματα των πρακτικών τους βύθιζαν την παγκόσμια οικονομία στο σκοτάδι της ανασφάλειας, την ώρα που εκλιπαρούσαν για βοήθεια από τα κρατικά ταμεία, την ώρα που οι θυσίες των απλών πολιτών κάλυπταν τις μαύρες τρύπες της απληστίας τους, αυτοί συνέχιζαν τα παιχνίδια τους σαν να μην συνέβαινε κάτι το ιδιαίτερο.
Η χειραγώγηση της διατραπεζικής αγοράς με πρωταγωνιστές κολοσσούς του διεθνούς τραπεζικού συστήματος ( Barclays, Citigroup, Deutsche Bank, HSBC, JPMorgan, RBS, κ.τ.λ.) γίνονταν από τα τέλη του 2007 και μέχρι τα τέλη της άνοιξης του 2009, δηλαδή γίνονταν την ώρα που η διεθνής κοινότητα αγωνιούσε για το μέλλον της και προσπαθούσε με χρήματα των απλών φορολογούμενων πολιτών να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη σύγχρονη χρηματοοικονομική κρίση, τορπιλίζοντας τα υπόβαθρα των εθνικών οικονομιών, μετατρέποντας τελικά την πιστωτική - τραπεζική κρίση σε κρίση χρέους.
Με απλά λόγια, τη χρονική περίοδο που οι εθνικές κυβερνήσεις καλούσαν τους απλούς πολίτες να πληρώσουν τον λογαριασμό της απληστίας της συγκεκριμένης σχολής τεχνοκρατών, οι θύτες της κατάρρευσης συνέχιζαν να παίζουν τα παιχνίδια τους κάτω από τη μύτη ή κατά πολλούς και την ανοχή των εποπτικών Αρχών.
Το εξίσου εντυπωσιακό είναι και το είδος της τιμωρίας - συμφωνίας. Η Barclays συμφώνησε με τις εποπτικές Αρχές σε Βρετανία και ΗΠΑ να καταβάλει 360 εκατ. ευρώ ώστε να σταματήσει η περαιτέρω δίωξη της τράπεζας όταν η χειραγώγηση, (για να αντιληφθούμε την τιμωρία - χάδι), του επιτοκίου Libor επηρέαζε τις αξίες δανείων, ομολόγων και παραγώγων ύψους άνω των 350 τρισ. δολαρίων.
Εάν θεωρήσουμε ότι η μεγαλύτερη από το 1930 χρηματοπιστωτική κρίση έλαβε χώρα εξαιτίας της απορρύθμισης των αγορών και της αδυναμίας των ελεγκτικών οργάνων να επιβληθούν στις δυνάμεις που δραστηριοποιούνταν εκτός των θεσμοθετημένων πλαισίων, τότε η λύση του προβλήματος περνά απαραίτητα μέσα από την αντιμετώπιση των αδυναμιών που έχουν εντοπισθεί ως κερκόπορτες του διεθνούς νομισματοπιστωτικού συστήματος.
Παρ' ότι έχουν περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που εκδηλώθηκε η κρίση, καλοκαίρι του 2007, εντούτοις προς την κατεύθυνση θεσμοθέτησης νέων κανόνων και νέου ρυθμιστικού πλαισίου δεν έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα.
Οι κυβερνήσεις και οι ηγέτες των ισχυρών δυτικών οικονομιών, πέρα από τους λεκτικούς λεονταρισμούς, δεν έχουν προχωρήσει ούτε βήμα προς την κατεύθυνση ουσιαστικών αλλαγών, που να δίνουν το μήνυμα ότι έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος των προβλημάτων που δημιουργεί η απορρύθμιση των αγορών και η αδυναμία των ελεγκτικών μηχανισμών να επιβάλουν τους εναπομείναντες κανόνες.
Η μετατροπή της κρίσης από χρηματοπιστωτική του 2008 σε δημοσιονομική το 2009 και κρίση χρέους το 2010 άλλαξε τη δυναμική των πραγμάτων.
Οι πανίσχυρες κυβερνήσεις μετετράπηκαν σε επαίτες των αγορών και των μηχανισμών που είχαν διασώσει. Οι πανίσχυρες κυβερνήσεις μετετράπηκαν σε οργανισμούς που ανέμεναν με αγωνία τις εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης και των τεχνοκρατών που είχαν αναθαρρήσει από τα γεγονότα και από την αδυναμία ή την εσκεμμένη κωλυσιεργία των πολιτικών ταγών να διαμορφώσουν ένα νέο ρυθμιστικό πλαίσιο. Από την άλλη πλευρά, οι θύτες της κρίσης εγκατέλειψαν τους κρυψώνες της κατακραυγής και από το προσκήνιο πλέον επιβάλλουν τους όρους τους στις καταχρεωμένες και αδύναμες κυβερνήσεις.
Πλέον οι θύτες της μεγαλύτερης χρηματοπιστωτικής κρίσης εμφανίζονται όπως πραγματικά είναι, ως πραγματικά αφεντικά των πολιτικών ηγεσιών. Το αρνητικό είναι ότι όσο ενδυναμώνονται οικονομικά οι θύτες της κρίσης τόσο η επίδειξη δύναμης θα είναι εμφανέστερη στην καθημερινή τους δραστηριότητα. Ποινές - χάδια όπως αυτή που επιβλήθηκε στην Barclays δεν επιλύει κανένα πρόβλημα, απλά γελοιοποιεί τις εποπτικές Αρχές, αποθρασύνει τους θύτες και στέλνει το μήνυμα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 16/9/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου