Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΛΕΚΚΑ, Οικονομολόγου
Αναφορικά με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, το μεγάλο ζητούμενο εδώ και μήνες είναι η ενίσχυση της αξιοπιστίας, η οποία όμως συνεχώς βάλλεται, με αποτέλεσμα η καχυποψία να έχει εντρυφήσει τόσο βαθιά στις συνειδήσεις των εταίρων μας που καθετί πρέπει πλέον να στοιχειοθετείται από αριθμούς και συγκεκριμένα μεγέθη ώστε να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.
Το κακό είναι ότι ενώ όλοι μιλούν για αλλαγή νοοτροπίας, με πρώτους τους ενεχόμενους στην πολιτική κονίστρα, λαμβάνουν χώρα γεγονότα με ευθύνη των ιδίων των πολιτικών που υποδηλώνουν ότι δεν έχει γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος ούτε από αυτούς που υποτίθεται σχεδιάζουν τις λύσεις για την έξοδο από τη γενικευμένη κρίση.
Για δεκαετίες στη χώρα μας είχαμε θεοποιήσει τις πολιτικές παρεμβάσεις, τις πολιτικές λύσεις και γενικότερα την κυριαρχία της πολιτικής και των πολιτικών επί όλων των θεμάτων που άγγιζαν τον απλό πολίτη αλλά και γενικότερα την ελληνική πραγματικότητα.
Παρά τη σημερινή κρίση αξιοπιστίας, η οποία έχει γίνει παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή και παρά την πιο δύσκολη οικονομική συγκύρια που έχει γνωρίσει η μεταπολεμική Ελλάδα, έρχονται οι πολιτικοί και μιλούν για πολιτική λύση στο θέμα της περαιτέρω δανειοδότησης από την τρόικα.
Παρά τις αποφάσεις σε επίπεδο κορυφής, μόλις την 21η Ιουλίου 2011, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι αυτό που συμφωνήθηκε θα εκτελεστεί στο ακέραιο, το λεγόμενο πολιτικό κόστος αλλά και η ενδεχόμενη επικοινωνιακή ελπίδα ότι στο εσωτερικό της χώρας θα βρεθούν πολίτες που θα επιβραβεύσουν μία ευκαιριακή και σε επίπεδο τεχνοκρατών σύγκρουση με την τρόικα, αναδείχθηκε η προοπτική της πολιτικής λύσης για την υλοποίηση αυτών που έχουν συμφωνηθεί για την εκταμίευση των δόσεων αλλά και των προοπτικών του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
To αποτέλεσμα, φυγή των τεχνοκρατών της τρόικας, αναδίπλωση της κυβέρνησης, νέα μέτρα ύψους 2 δισ. ευρώ για το 2011 μέσω επιβολής έκτακτης εισφοράς στα ακίνητα (έναντι 1,7 δισ. ευρώ που ζητούσε αρχικώς η τρόικα) για την κάλυψη των αποκλίσεων που καταγράφονταν, εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού, σενάρια πτώχευσης και εξόδου από το ευρώ και δηλώσεις Ευρωπαίων πολίτικων για πλήρη εφαρμογή όσων έχουν συμφωνηθεί .
Βέβαια το φαινόμενο, πρώτα να συμφωνούμε και μετά να αναζητούμε την πολιτική λύση, μόνο η ελληνική πολιτική κουλτούρα μπορεί να το θεώρει ως φυσιολογικό.Το υπόβαθρο της αναζήτησης πολιτικής λύσης είναι υπαρκτό και ιδιαίτερα σοβαρό.
Η ύφεση είναι μεγαλύτερη από την αναμενόμενη, οπότε μία σειρά προβλέψεων και προοπτικών είναι φυσιολογικό να μεταβληθούν.Το ερώτημα είναι γιατί αυτό το υπαρκτό γεγονός δεν χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα πριν την απόφαση της 21ης Ιουλίου και γιατί ανασύρεται μετά την απόφαση;Η απάντηση είναι προφανής.Ολοι γνωρίζουν τα πραγματικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, όμως η πλευρά του δανειζόμενου δεν μπορεί να επιβάλει ούτε τις απόψεις της ούτε τα αυτονόητα κυρίως, όταν η αξιοπιστία του είναι μηδενική.
Απλά, για επικοινωνιακούς εσωτερικούς λόγους, εφευρίσκει αντιστάσεις και λεονταρισμούς, οι οποίοι ενίοτε ξεπερνούν τα όρια, οπότε και προκαλούν αντιδράσεις από αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, διώχνοντας μέσω των απρόσωπων αγορών την προοπτική της απείθειας και της αθέτησης των συμφωνηθέντων.
Οι λεκτικοί χειρισμοί μίας σοβαρής υπόθεσης, όπως της κρίσης χρέους, είναι όπως πάντα εύκολοι, ειδικά όταν το ακροατήριο ζητεί μία αντίδραση έστω και για τα προσχήματα.Το δύσκολο είναι οι ουσιαστικοί χειρισμοί, ειδικά όταν ομιλούμε για την οικονομία, που περιγράφεται από μεγέθη και αριθμούς.
Οταν δε υπάρχει προϊστορία στην παραποίηση των μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας, τότε ούτε οι αριθμοί δεν γίνονται πιστευτοί εάν πρώτα δεν έχουν βεβαιωθεί για την ακρίβειά τους από ανεξάρτητους τεχνοκράτες.Σε αυτό το επίπεδο δυστυχώς βρισκόμαστε.Μας θεωρούν αναξιόπιστους και ανθρώπους που σπαταλάμε περισσότερο χρόνο για να αποκρύψουμε αριθμούς, γεγονότα, προοπτικές, παρά χρόνο για να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων, των δομών, των νοοτροπιών.Ορισμένοι δεν έχουν κατανοήσει το αυτονόητο.Ακόμη και εάν μας χάριζαν το σύνολο του δημόσιου χρέους, ο δανεισμός θα συνεχίζονταν δεδομένου ότι οι μηχανές παραγωγής ελλειμμάτων βρίσκονται ακόμη σε πλήρη λειτουργία, ενώ οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί διέπονται από νοοτροπίες αυτοπλουτισμού και πλήρους σύγχυσης αναφορικά με τον ρόλο τους.Εάν δεν υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα, εάν η πρωτογενή διαχείριση δεν έχει υγιή χαρακτηριστικά, τότε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει όσο και εάν λεκτικά ωραιοποιούμε την καθημερινότητα ή λεκτικά δημιουργούμε νεφελώματα μακράν των δυνατοτήτων που έχουμε ως κοινωνία και ως κράτος.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι πολιτικές λύσεις στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους δεν πρόκειται να υπάρξουν με την έννοια της αποδόμησης όσων συμφωνούνται.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρωτοβουλίες διμερών συμφωνιών, όπως αυτής με τη Φινλανδία για τις εμπράγματες ασφάλειες, μόνο άγχος και πολιτικό τρόμο για το χειρότερο υποδηλώνουν, ενώ βάζουν σε περιπέτειες γενικότερες συμφωνίες.
Πρέπει εν κατακλείδι να αντιληφθούμε ότι η αλλαγή που επιζητούμε ως κράτος θα επέλθει μόνο μέσα από την αλλαγή νοοτροπιών, κυρίως από την πλευρά εκείνων που πρέπει να δίνουν το παράδειγμα.
Το κακό είναι ότι ενώ όλοι μιλούν για αλλαγή νοοτροπίας, με πρώτους τους ενεχόμενους στην πολιτική κονίστρα, λαμβάνουν χώρα γεγονότα με ευθύνη των ιδίων των πολιτικών που υποδηλώνουν ότι δεν έχει γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος ούτε από αυτούς που υποτίθεται σχεδιάζουν τις λύσεις για την έξοδο από τη γενικευμένη κρίση.
Για δεκαετίες στη χώρα μας είχαμε θεοποιήσει τις πολιτικές παρεμβάσεις, τις πολιτικές λύσεις και γενικότερα την κυριαρχία της πολιτικής και των πολιτικών επί όλων των θεμάτων που άγγιζαν τον απλό πολίτη αλλά και γενικότερα την ελληνική πραγματικότητα.
Παρά τη σημερινή κρίση αξιοπιστίας, η οποία έχει γίνει παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή και παρά την πιο δύσκολη οικονομική συγκύρια που έχει γνωρίσει η μεταπολεμική Ελλάδα, έρχονται οι πολιτικοί και μιλούν για πολιτική λύση στο θέμα της περαιτέρω δανειοδότησης από την τρόικα.
Παρά τις αποφάσεις σε επίπεδο κορυφής, μόλις την 21η Ιουλίου 2011, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι αυτό που συμφωνήθηκε θα εκτελεστεί στο ακέραιο, το λεγόμενο πολιτικό κόστος αλλά και η ενδεχόμενη επικοινωνιακή ελπίδα ότι στο εσωτερικό της χώρας θα βρεθούν πολίτες που θα επιβραβεύσουν μία ευκαιριακή και σε επίπεδο τεχνοκρατών σύγκρουση με την τρόικα, αναδείχθηκε η προοπτική της πολιτικής λύσης για την υλοποίηση αυτών που έχουν συμφωνηθεί για την εκταμίευση των δόσεων αλλά και των προοπτικών του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
To αποτέλεσμα, φυγή των τεχνοκρατών της τρόικας, αναδίπλωση της κυβέρνησης, νέα μέτρα ύψους 2 δισ. ευρώ για το 2011 μέσω επιβολής έκτακτης εισφοράς στα ακίνητα (έναντι 1,7 δισ. ευρώ που ζητούσε αρχικώς η τρόικα) για την κάλυψη των αποκλίσεων που καταγράφονταν, εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού, σενάρια πτώχευσης και εξόδου από το ευρώ και δηλώσεις Ευρωπαίων πολίτικων για πλήρη εφαρμογή όσων έχουν συμφωνηθεί .
Βέβαια το φαινόμενο, πρώτα να συμφωνούμε και μετά να αναζητούμε την πολιτική λύση, μόνο η ελληνική πολιτική κουλτούρα μπορεί να το θεώρει ως φυσιολογικό.Το υπόβαθρο της αναζήτησης πολιτικής λύσης είναι υπαρκτό και ιδιαίτερα σοβαρό.
Η ύφεση είναι μεγαλύτερη από την αναμενόμενη, οπότε μία σειρά προβλέψεων και προοπτικών είναι φυσιολογικό να μεταβληθούν.Το ερώτημα είναι γιατί αυτό το υπαρκτό γεγονός δεν χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα πριν την απόφαση της 21ης Ιουλίου και γιατί ανασύρεται μετά την απόφαση;Η απάντηση είναι προφανής.Ολοι γνωρίζουν τα πραγματικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, όμως η πλευρά του δανειζόμενου δεν μπορεί να επιβάλει ούτε τις απόψεις της ούτε τα αυτονόητα κυρίως, όταν η αξιοπιστία του είναι μηδενική.
Απλά, για επικοινωνιακούς εσωτερικούς λόγους, εφευρίσκει αντιστάσεις και λεονταρισμούς, οι οποίοι ενίοτε ξεπερνούν τα όρια, οπότε και προκαλούν αντιδράσεις από αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, διώχνοντας μέσω των απρόσωπων αγορών την προοπτική της απείθειας και της αθέτησης των συμφωνηθέντων.
Οι λεκτικοί χειρισμοί μίας σοβαρής υπόθεσης, όπως της κρίσης χρέους, είναι όπως πάντα εύκολοι, ειδικά όταν το ακροατήριο ζητεί μία αντίδραση έστω και για τα προσχήματα.Το δύσκολο είναι οι ουσιαστικοί χειρισμοί, ειδικά όταν ομιλούμε για την οικονομία, που περιγράφεται από μεγέθη και αριθμούς.
Οταν δε υπάρχει προϊστορία στην παραποίηση των μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας, τότε ούτε οι αριθμοί δεν γίνονται πιστευτοί εάν πρώτα δεν έχουν βεβαιωθεί για την ακρίβειά τους από ανεξάρτητους τεχνοκράτες.Σε αυτό το επίπεδο δυστυχώς βρισκόμαστε.Μας θεωρούν αναξιόπιστους και ανθρώπους που σπαταλάμε περισσότερο χρόνο για να αποκρύψουμε αριθμούς, γεγονότα, προοπτικές, παρά χρόνο για να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων, των δομών, των νοοτροπιών.Ορισμένοι δεν έχουν κατανοήσει το αυτονόητο.Ακόμη και εάν μας χάριζαν το σύνολο του δημόσιου χρέους, ο δανεισμός θα συνεχίζονταν δεδομένου ότι οι μηχανές παραγωγής ελλειμμάτων βρίσκονται ακόμη σε πλήρη λειτουργία, ενώ οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί διέπονται από νοοτροπίες αυτοπλουτισμού και πλήρους σύγχυσης αναφορικά με τον ρόλο τους.Εάν δεν υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα, εάν η πρωτογενή διαχείριση δεν έχει υγιή χαρακτηριστικά, τότε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει όσο και εάν λεκτικά ωραιοποιούμε την καθημερινότητα ή λεκτικά δημιουργούμε νεφελώματα μακράν των δυνατοτήτων που έχουμε ως κοινωνία και ως κράτος.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι πολιτικές λύσεις στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους δεν πρόκειται να υπάρξουν με την έννοια της αποδόμησης όσων συμφωνούνται.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρωτοβουλίες διμερών συμφωνιών, όπως αυτής με τη Φινλανδία για τις εμπράγματες ασφάλειες, μόνο άγχος και πολιτικό τρόμο για το χειρότερο υποδηλώνουν, ενώ βάζουν σε περιπέτειες γενικότερες συμφωνίες.
Πρέπει εν κατακλείδι να αντιληφθούμε ότι η αλλαγή που επιζητούμε ως κράτος θα επέλθει μόνο μέσα από την αλλαγή νοοτροπιών, κυρίως από την πλευρά εκείνων που πρέπει να δίνουν το παράδειγμα.
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΣΤΙΣ 2/10/2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου